Þjóðólfur - 07.11.1902, Blaðsíða 3

179
Fundarályktun.
Sýslumaður Eyfirðinga Kl. Jónsson, hef-
ur sent Þjóðólfi til birtingar svo látandi
fundarályktun, er hann segir, að samþykkt
hafi verið á fjölmennum pólitiskum fundi
á Akureyri 17. f. m.:
»Méð þvi að fundurinn er sannfærður
um, að einlægir framtaramenn séu í báð-
um þeim þingflokkum, ér þjóðin veitti
fylgi við síðustu kosningar og
með því að hann lítur svo á, sem það
sé afarmikilsvert fyrir þjóðina á þessum
tímum, að deilur þær falli niður, sem
staðið hafa með henni síðustu ár,
þá skorar hann á íslenzku blöðin, að
ræða landsmál framvegis afhógværð, hætta
gersamlega öllttm uppnefnum á flokkun-
um og öllum getsökum í garð einstakra
manna, og láta niður falla allar deilur út
af þeim málum, sem ráðið hefur verið til
lykta, eða menn orðið sammála um á
alþingi.
Knnfremttr skorar fundurinn á önnur
héruð, að láta til sín taka í sömu átt og
þessi fundur«.
Skipstrand.
Á Fáskrúðsfirði strandaði 8. f. m. norskt
gufttskip »Jadar«, leiguskip Wathnesfélags-
ins. Kom það frá Eyjafirði hlaðið síld
og fiski, (500 tunnum af stld og um 300
skpd. af fiski); var á leið til útlanda, en
fór í þoku seint ttm kveld ttpp á svo nefnt
Vlkursker í Fáskrúðsfirði. Miklu af farm-
inutn varð bjargað úr skipinu.
AflabrögO
dágóð (þorskafli) á Eyjafirði í f. m.,
einkum utarlega í firðinum, en síldar-
afli lítill. Á Húsavík sagður hlaðafli af
þorski í haust. Á Austfjörðum var bezti
þorskafli, þá er »Hólar« fóru þar um.
Drukknun.
Aðfarnóttina 27. f. m. drukknaði f Vest-
dalsá á Seyðisfirði EinarBjörn Bjarna-
son, póstur millurn Seyðisfjarðar og Gríms-
staða, dtignaðarmaður á bezta aldri. Var
á leið heim til sín út á Vestdalseyri frá
veitingahúsinu á Öldunni.
Mannalát.
Hinn 19. sept. lézt Sigurður Jóns-
son bóndi í Firði í Seyðisfirði nær átt-
ræður (f. 17. jan. 1824), merkur maður
og vel metinn.
Hinn 13. f. m. dó á spítalanum á Ak-
ureyri Júlíus Hallgrímsson bóndi á
Munkaþverá.
Rekneta veiOi,
er St. Th. Jónsson kaupm. á Seyðisfirði
hefur stundað næstl. sumar á skipi sínu
»Lock Fyne«, hefur heppnazt vel. Skipið
var við veiðarnar frá miðjum júlí fram í
miðjan septembar, og aflaði á þeiro tíma
626 tunnur síldar, auk þess sem það hafði
notað sjálft til beitu við fiskveiðar, er það
stundaði jafnan samhliða, þá er tíminn
leyfði.
Um Arnarbæli
sækja: séra Einar Pálsson á Hálsi í
Fnjóskadal, séra Ólafur Magnttsson á
Sandfelli, séra Páll H. Jónsson á Svalbarði,
séra Pétur Jónsson á Kálfafellsstað, séra
Þorleifur Jónsson á Skinnastað og séra
Þorvarður prófastur Þorvarðarson á Víð-
irhóli. — Hverjir þrír hinir útvöldu verði, ;
er á kjörskrá komast, mun enn ekki full-
ráðið hjá kirkjustjórninni.
„Hólar“
komu loks í fyrra kveld með fjölda
kaupafólks af Austfjörðum. Skipið var
hætt komið í Vestmannaeyjutn. Þar var
ofsaveður á mánudagskveldið, slitnuðu
báðir akkerisstrengirnir, og var skipið i
nær rekið á land, er það slitnaði upp. f
Var þá ekki annað fangaráð, en að hleypa j
til hafs. En um nóttina lægði veðrið, svo j
að »Hólar/< gátu haldið leiðar sinnar
hingað. — Á Breiðdalsvík lentu »HóIar« j
á rifi eða blindskeri allóþyrmilega, og
löskuðust dálttið, en ekki til rnuna.
,Vesta‘ og ,Skálholt‘
bæði ókomin hingað í dagkl. 12. Var
»Vesta« komin til Vopnafjarðar, er »Hól- j
ar fóru þar um og þá orðin 2—3 daga j
á eptir áætlun.— Meðal farþega á »Vestu« j
var Sem Sæland kennari við Kristjaníu- I
háskóla, forstöðuniaður norð'.trljósarann-
sókna, er gerðar verða á Dýrafirði í vet-
ur. — Með »Vestu« fréttist, að Rosewelt
forseta og auðmanninum Pierpont Morg-
an, hefði tekizt að koma á sættum með-
al námaeigenda og kolanema í Pennsyl-
vaníu á þann hátt, að öll ágreiningsat-
riði skyldu lögð í gerð óvilhallra manna,
er Rosevelt kveddi til þess. Kolanemar
fengu þegar hækkuð vinnulaun sfn að
nokkrtt.
Skákdálkur Þjóðólfs,
Nr. 5
Utanáskript: Pétur Zóphóníasson.
Box 32 A. Rvík.
Tafl. nr. 3
teflt í Reykjuvík 1902.
Petur Zóphóníasson. N. N.
* Hvítt. Svart.
I. e2—e4 e7—e5
2. Rgi—Í3 Rb8—c6
3- Bfi—C4 d7—d6
4,- Rbi—C3 Bc8—g4
5- Rf-lXes1) Bg4Xd8
6. BC4XÍ7 + Ke8—e7
7- Rc3—d5 + mát.
Tafl nr. 4
teflt í New-York vorið 1897.
Teed. Delmur.
Hvítt. S v a r t.
I. Ó2 Ó4 *7—f5
2. Bci—85 h7—116
3- Bg5—h4 87—g5
4- Bh4—g3 f5—f4
5- e2—e3 h6—hs
6. Bfi—d3 Hh8—h6
7- Ddi Xhs + HhóXhs
8. Bd3—g6 + mát.
Taflþrantir:
9. eptir N. Maximow St. Pétursborg,
Rússlandi.
Hvítt: Kc7, Db2. Ba7, Rg3, Pg2, h5,
== 6 menn.
Svart: Kf4, Bb3, h4, Pe4, f6, g4, g5,
= 7 menn.
Hvítt mátar í 2. leik.
1) Það einkennilega tilfelli hefur komið
fyrir, að eg hef teflt þessa skák tvisvar í ár,
í bæði skiptin við góðá taflmenn. Þessar
skákir ættu að heita heimskingjaskákir.
P. Z.
10. eptir U Mantelli Ítalíu.
Hvftt: KhDa8, Bg6, RC5, d5, Hb8,
Pd2, e3, f4, = 9 menn.
S v a r t: Kc4, PC5, c6. = 3 menn.
Hvítt mátar í 2. leik.
Ráðningar á taflþrautunum.
I. 1. Re5-g4
2. 1. Hf7-f4
3- 1. Dh2 (2 Ke4—e5
2. Rg8—f6 mát í næsta leik.
I Ke4—d3
2. Rg8—e7!
I Ke4—d5
2. Dfz—e2
4. 1, Rfi-83 c6—c5
2. Dh7-g7 mát í næsta leik.
I Kc6—f6
2. Kc7—d6
I Ke6—d5 eða e5
2. Dh7—f5+
5- 1. Hc6—c8
6. 1. Be4—f5
7- I. C2—c3! Kd6—e5
2. g2—g4! Ke5-d6
3. Df7—a7 mát í næsta leik.
2 Ke5—e4
3. Df7—f2
I Kd6—c5
2. Df7—e6 Kc5—b5
3. De6—c6+
8. 1. Bf3-h5 Kh4—g5
2. Re5—f7 + mát í næsta leik.
I Kh4—g3
2. Re5—f31
Misprentazt hefur í „Ritdómi" um
bókina „Úr heimahögum" hér í blaðinu í
M 43, 1. síðu, 1. d., 19. 1. að neðan „hug-
myndasamband efnislaust" fyrir „hugmynda-
samband laust", 1. síðu, 2. d., 16. línu að
ofan „harma þinna“ fyrir „hvarma þinna",
2. síðu 1. dálk 37. lfnu að neðan stendur
„sinu hans“ fyrir „vinu hans“.
M 44, 1. síðu, 1. d., 31. I. að ofan „rúð"
fyrir „rjáð". 1. s., 4. d., 17. 1. að ofan „þrek"
fyrir „þraut“. 1. s., 4. d., 1. 1. að neðan
„drúpa af höfði" fyrir „drúpa höfði“.
Dugleg og þrifln vinnukona getur
fengið vist nú þegar. Hátt kaup. Rit-
stjóri vísar á.
Leiðarvísir til lífsábyrgðar
fæst ókeypis hjá ritstjórunum og hjá dr J.
Jónassen, sem einnig gefur þeim, sem vilja
tryggja líf sitt, allar nauðsynlegar upplýs-
ingar.
60
„Eg geng þar sem mér sýnist, því að hér er piltur sá, sem hefur verið
í ryskingum við konunga og fursta, skilurðu það? Hvar er Elín?“
„Eg veit ekkert, hvar hún er“, svaraði bóndinn.
„Hvar er Elín, spyr eg?“ kallaði Þorsteinn hátt, og barði hnefanum
í borðið, svo að lítið mundi á vanta, að platan rifnaði. Brattahlíðar-
bóndinn hrökk frá borðinu út að glugganum.
„„Vertu rólegur", sagði hann. „Elín er víst í brúðkaupsveizlu úti
á Nesi", en hann var nú nokkru rnýkri í máli en fyr.
„Hún er auðvitað eins og þeytispjald út um allt með þessum nýja
strák sínum, það má nærri geta“, sagði Þorsteinn. „Gott og vel —eg
skal tala við hana".
Og í sama bili gekk Þorsteinn út úr stofunni, drembilegur eins og
konungur. Hann gekk heim til sín, fór í spariföt föður síns, tók tjöru-
kút undir hendina og gekk svo út að Nesi. Kútinn setti hann frá sér á
þreskiláfann rétt við kornbinginn og gekk svo inn í stofu. Það var
þegar farið að danza þar, en þögn sló yfir allt, er Þorsteinn kom.
„Eg bið afsökunar á, að eg gerist boðflenna", mælti Þorsteinn, „en
eg frétti, að hér væri skemmtun, og þá langaði mig til að heilsa göml-
um kunningjum o. s. frv. “
Menn störðu á hann forviða.
„Er það ekki Þorsteinn Hogland? Er sem mér sýnist? Velkominn
heim aptur", sögðu menn. Og svo gekk fólkið til hans og heilsaði hon-
um með handabandi.
„Látið mig ekki trufla dansinn, góðir hálsar", sagði Þorsteinn; „inig
langaði til að taka einn snúning með. Eg sé ekki betur, en að Elín
frá Bröttuhlíð standi þarna. Viltu dansa við mig, Elín?" spurði hann, og
gekk til hennar. „Við áttum víst að vera trúlofuð, ekki man eg betur"
„Elín brá litum og hörfaði undan, hana grunaði, að eitthvert óhapp
mundi hljótast af þessu.
„Þú verður að iáta hana vera í friði í þetta skipti, Þorsteinnl því
að hún- er unnusta mín", svaraði lítill, laglegur unglingspiltur, er stóð
þar hjá.
57
búning, er honurn hæfði, komst í kynni við hina og þessa, og varð brátt
svo þekktur í Djurgárden, að allir þar hræddust hann. Hann tók upp
hinar stærstu mælivogir, mölvaði aflraunamælinn í mél, sótti alla dans-
leiki, sem haldnir voru, og var talinn uppáhald riddaraliðsforingjanna, án
þess að þeir þyrðu að mæla neitt á móti því.
Þannig liðu nokkur ár. Svo var það einu sinni, að halda skyldi
skemmtileika á Oxarvöllum. Þá var það eitt kveld, að orðsending kom
til Þorsteins, að Þorsteinn skyldi koma fram, því að konungur vildi finna
hann að máli. Þorsteinn gekk þá fram, og þangað sem konungur stóð
mitt á meðal sænskra stórhöfðingja. Voru þar bæði greifar og barónar.
Þeir hlógu og skemmtu sér mjög vel.
Þá er konungur sá Þorstein, kallaði hann á hann og mælti: „Þorir
þú, Norðnmður, að fara í hryggspennu við Svía?“ „Eg held að eg treysti
mér til þess", svaraði Þorsteinn og tók ofan húfuna. „Jæja, þá skaltu
reyna þig við þennan karl hérna", sagði konungur. Þorsteinn leit upp,
og sá þar standa mann klæddan eins og sænskan Dalabónda. Þorsteinn
þekkti hann, því að hann var meiri háttar maður, og hafði opt sést þar
á völlunum, skreyttur orðuböndum og krossum. Var hann nafnkenndur
fyrir afl sitt. Þorsteinn var glöggskyggn, og hann sá það á syip manna,
að þeir ætluðu sér að draga dár að honum, og þess vegna bað hann sig
undanþeginn. Konungur hvíslaði þá nokkrum orðum að Svíanum, sem
þá rauk óðar á Þorstein, en hann dró mjög af sér, en varð þó að verja
sig. Þeir þæfðu þá þarum hríð, en Þorsteinn þorði ekki að beita sér, og hrökl-
uðust þeir fram og aptur um allan völlinn. Svíinn varð ákafari og ákaf-
ari, en Þorsteinn hélt honum að eins frá sér. Minntist hann þá orða
föður síns, að hann skyldi aldrei kljást við yfirmann sinn, og svo sleppti
hann tökum. Svíinn varð þess var, og brá Þorsteini skyndilega, svo að
hann féll aptur á bak á völlinn svo hart, að hlumdi í, og greifinn á hann
ofan. Varð þá háreysti mikil, og klöppuðu menn saman lófunum og
æptu. Svíinii hló einnig, setti knéð fyrir brjóst Þorsteini og mælti:
„Þarna geturðu séð, að Svíinn „leggur,, Norðmanninn". Þá reiddist Þor-
steinn. „Hvernig þá, ótætis sænski væskillinn þinn!" sagði hann, snjó-