Þjóðólfur - 20.08.1909, Blaðsíða 4

138
ÞJOÐOLFUR
Diskonto af víxlum og vextir af lánum úr
í s 1 a n d s b a n k a eru færðir niður um x/4 af
hundraði um árið (í 51/*0/0) frá i dag að telja.
Vextir af innlánsskírteinum, sem gilda í 6 mánuði,
eru færðir niður í 4x/4 af hundraði um árið og af 3-mán-
aða innlánsskírteinum í 4°/o. — Að öðru leyti haldast
allir innlánsvextir óbreyttir.
Reykjavík 16. ágúst 1909.
Stjórn íslandsbanka.
„Flora“
kom s. d. norðan um land frá Noregi
með allmarga farþega af ýmsum höfnum
hér við land, þar á meðal voru banka-
stjórarnir Tr. Gunnarsson og E. Schou,
Sturla Jónsson kaupmaður, Guðm. Magn-
ússon læknir með frú sinni og fósturdótt-
ur, allt frá Akureyri, og ýmsir fleiri það-
an og af öðrum höfnum. »Flora« fór
aptur áleiðis til Noregs vestur og norður
um land 17. þ. m. með nokkra farþega.
„Vesta“
kom hingað 14. þ. m. trá útlöndum
norðan um land með allmarga farþega.
Hún fór til útlanda 16. þ. m., og með
henni Daniel Bruun fornfræðingur, frk.
Hulda Hansen, stúdentarnirÞórarinn Krist-
jánsson, Skúli Thoroddsen og Kristján
Björnsson og tveir iðnaðarmenn á Arós-
arsýninguna : Karl Bartels og Jón Hall-
dórsson.
„Ijíiura“
kom hingað frá útlöndum í fyrri nótt
með nokkra enska ferðamenn, en fátt
annara farþega.
Óþnrkar
miklir hafa verið hér á Suðurlandi það
sem af er þessum mánuði og rúmlega
það. Nú í vikunni að eins einn þurk-
dagur, en alls ónógur ■ til að koma að
verulegu gagni. Víðasthvar mjög mikið
af heyi úti og tekið allmjög að skemm-
ast.
Samsæti
var Bjarna Jónssyni alþingismanni frá
Vogi og viðskiptaráðunaut haldið í Iðnó
í gærkveldi, til að kveðja hann, áður en
hann leggur af stað til útlanda á morg-
un (með »Sterling«). I samsæti þessu
tóku 50—60 manns þátt, og fór það hið
bezta fram og var hið skemmtilegasta.
Ræður margar haldnar, sérstaklega fyrir
heiðursgestinum. Fyrir minni hans töluðu
meðal annars: Benedikt Sveinsson alþm,,
Brillouin konsúll, Einar Hjörleifsson ritstj.,
dr. Jón Þorkelsson, Kristján Ó. Þorgríms-
son, Þorsteinn Erlingsson o. fl.
Alþingistíðindin.
Af þeim eru nú prentaðar 70 arkir at
umræðum neðri deildar, og tæpar 30 af
umræðum efri deildar. Umræður Nd.
eru prentaðar í Gutenberg, en Ed. í ísa-
foldarprentsmiðju. Þingtíðindin verða með
lengsta móti 1 þetta sinn.
í kvœöi Einars Benediktssonar,
»Dagurinn mikli«, sem prentað er f Þjóð-
ólfi 23. f. m., hafa orðið þessar prent-
villur: I 1. línu: »líkið bleikt« fyrir
»1 í n i ð bleikt«. I 2. vísu næstslðustu
línu : »sem auðnin sér« fyrir : »sem a n d-
i n n sér«. Og í síðustu vísu 8. línu:
xskóþvengi verpt« fyrir: »skóþvengs
vert«. Þetta eru menn beðnir að leið-
rétta í kvæðinu.
Trúlofuð eru ungfr. Ásrún Sigurð-
ardóttir og Steindór Einarsson trésmiður.
Veðurskýrsluágrip
frá 14.—20. ág. 1909.
úg. Rv. íf. Bl. Ak. Gr. Sf.
14. + 7,5 +io,4 + 9+ + 7,5 + 7,4 + 7,5
15- + 9,ó + 9,2 + ii,7 + ii,5 + 9,o + 10,5
l6. + 9,3 + 6,8 4- 7,; + 8,2 + 5,5 + 11,4
17- + 8,2 + 6,4 + 5>5 + 6,5 + 3,4 + 8,5
18. + 9,o + 7,6 + 7,6 + 8,2 + 8,o + 7,7
19. + «,2 + 11,2 + 9,7 + 10,0 + 7,0 + 8,4
20. + 7,5 + 4,5 + 5+ + 6,6 + 5,5 + 10,0
Umboðsmenn iskast,
til að veita viðtöku pöntunum á
»bromid« stækkunum og »semi-
emalje« myndum eptir ljósmynd-
um, fyrir stærstu stækkunarstofn-
un í Skandinavíu. Tilboð merkt:
»Höj Provision« sendist Heroldens
AnnonceBureau, Christiania, Norge.
Innilegt hjartans þakklæti votta
eg hér með öllum þeim mörgu, sem
heiðruðu jarðarför mannsins míns
sáiuga og á margan liátt tóku þátt í
sorgminni, harnanna okkar, tengda-
harua og barnaharna.
Reykjavík 18. ágúst 1909.
Margrét Zoega.
Til sölu
liús og jarðir
með gjafverði.
Gísli Þorbjarnarson.
(Waterproof)
ódýrastar í verzlun
Stnrln jinssonar.
Laugaveg 1.
Til leigu
heil hús og einstakar íbúðir
á beztu stöðum.
Samkvæmt reglum um »Gjöf
.Tóns Sigurðssonar« staðfestum at
konungi 27. apríl 1882 (Stjórnartíð.
1882 B. 88. bls.) og erindisbréfi
samþyktu á alþingi 1885 (Stjórnar-
tíð. 1885 144. bls.), skal hér með
skorað á alla þá, er vilja vinna
verðlaun úr téðum sjóði fyrir vel
samin vísindaleg rit viðvíkjandi
sögu landsins og bókmentum, lög-
um þess, stjórn eða framförum,
að senda slík rit fyrir 1. okt. 1910
til undirskriíaðrar nefndar, sem
kosin var á alþingi 1909, til að gera
að álitum, hvort höfundar ritanna
séu verðlaunaverðir fyrir þau, eptir
tilgangi gjafarinnar.
Ritgerðir þær, sem sendar verða
i því skyni að vinna verðlaun,
eiga að vera nafnlausar, en auð-
kendar með einhverri einkunn.
Nafn höfundarins á að fylgja í
lokuðu bréfi með sömu einkunn,
gem ritgerðin hefur.
Reykjavík 17. ágúst 1909.
Björn M. Ólsen, Hannes Þorsteinsson,
Jón Þorkelsson.
Gísli Þorbjarnarson.
Eigandi og ábyrgðarmaður: Haunes Porsteinsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
136
undan árásum andstæðings síns. »Hertu þig! Hertu þig 1« kölluðu báðir að-
stoðarmennirnir til Harrisons og manntjöldinn endurtók það.
Og Harrison lét ekki sitt eptir liggia. Hann gerði svo harða atlögu, að
áhorfendurnir munu seint gleyma því. Crab Wilson tók 1 hvert skipti á móti
honum með höggi, en enginn mannlegur kraptur virtist geta staðist áhlaup
heljarmannsins. Meðan rigningin streymdi úr loptinu og rann í rauðum lækj-
um niður eptir skrokknum á hnefleikamönnunum, sló smiðurinn andstæðing
sinn hvað eptir annað til jarðar og í hvert skipti gengu veðmálin okkur meir
og meir í vil, þangað til loks að farið var að leggja meira undir okkar meginn
heldur en hinumeginn. Eg fylltist meðaumkvun og aðdáun fyrir þessum hraustu
mönnum og eg vonaðist í hvert sinn eptir, að sú atrennan yrði sú síðasta, en
óðara en Jackson hafði j;efið til kynna, að hvíldartíminn væri á enda, spruttu
þeir báðir upp með bros á blóðugum andlitunum og gamanyrði á vörunum.
Endurminningin um þennan morgun hefur opt síðan uppörfað mig til karl-
mensku, því að vísu geta slíkar aðfarir æst upp illar tilhneigingar hjá þeim,
sem eru hroðamenni að eðlisfari, en það er líka andleg hlið á þessu máli og
það er sannarlega lærdómsríkt að sjá, hve langt mannleg þrautsegja og hug-
rekki getur komizt.
En þó að »hringurinn« geti alið hjá mönnum hreysti og hugprýði, þá getur
enginn, sem rétt vill dæma, heldur neitað því, að hann getur líka verið upp-
spretta svívirðilegra hrekkja og fúlmennsku, eins og vér síðar munum fá tækifæri
til að ganga úr skugga um. Þegar manni sir Lothians tók að veita miður, gaf
eg honum opt auga til þess að sjá svipinn á andlitinu á honum, því að eg
vissi, hve djarft hann hafði veðjað og eg þóttist ráða í, að bæði auður hans og
hnefleikamaðurinn hans yrðu að lúta íyrir hnefahöggum smiðsins. Brosið, sem
hafði leikið um varir hans, þegar viðureignin byrjaði var fyrir löngu horfið,
kinnarnar voru orðnar fölar, og hann bölvaði ákaft í hvert sinn sem Wilson
var sleginn til jarðar. En einkum veitti eg því athygli, að hann leit hvað eptir
annað um öxl sér og eptir hverja atrennu skimaði hann út yfir mannfjöldann
fyrir aptan hann.
í fyrstu gat eg ekki séð í öllum þessum mannfjölda, hvað það var, sem
hann var að gefa gætur að, en loksins tókst mér það samt. Mjög hávaxinn
maður og herðibreiður á grænum frakka, sem gnæfði upp fyrir alla aðra, ein-
blíndi í áttina til okkar og eg varð þess brátt vís, að hann og sir Lothian gáfu
hver öðrum merki, svo að lítið bar á. Ennfremur tók eg eptir því, að þeir
sem stóðu umhverfis þennan ókunna mann, var mesta ruslið úr öllum hópnum,
argasti trantaralýður, sem grimmd og klækir skinu út úr; þeir ýlfruðu eins og
137
úlfar, við hvert högg og bölvuðu Harrison niður fyrir allar hellur, þegar hann
sneri við aptur inn í hornið sitt.
Þrjátíu atrennur höfðu verið gerðar á einni klukkustund og 25 mfnútum.
Herti nú heldur á rigningunni. Hringurinn var allur orðinn eitt forað. Þéttan
mökk lagði upp af hnefleikamönnunum. Þeir voru allir orðnir brúnir af því
að detta hvað eptir annað niður í svaðið og svo voru þeir hruflaðir og blóð-
stokknir um allan líkamann. I hverri atrennunni á fætur annari var Wilson
sleginn til jarðar, og jafnvel mér, sem ekki hafði nú mikið vit á slíkum hlut-
um, var það ljóst, að hann var að gugna.
»Hann þarf nú ekki mikið meira með«, sagði Belcher loksins. »Þú átt nú
allskostar við hann úr þessu, Harrison«.
»Eg get barist 1 viku ennþá«, stundi Wilson upp.
»Þetta líkar mér«, sagði John Lade. »Hann er ekki að biðja um vægð. En
það er synd að láta hann vera að þessu lengur. Leiðið þið fallna kapp-
ann útl«
»Leiðið hann úti Leiðið hann út 1« endurtóku nú hundruð radda.
»Eg vil ekki vera leiddur út! Hver dirfist að stinga upp á þvír« kallaði
Wilson upp, sem sat nú á hnjám aðstoðarmanna sinna eptir nýtt fall.
»Hann má ekki við meiru«, sagði sir John Lade. »Þér, sem eruð vernd-
ari hans, sir Lothian, ættuð að skipa fyrir, að njarðarvettinum yrði kastað í
lopt upp«.
»Þér haldið ekki, að hann geti unnið sigur?«
»Nei. Það er ekki minnsta von um, að hann sigri, sir«.
»Þér þekkið hann ekki. Það treinist ótrúlega úr honum«.
»Röskari maður hefur aldrei farið úr skyrtunni, en hinn er of sterkur fyr-
ir hann«.
»Jæja, en eg held nú samt, að hann stæðist einar tfu atrennur ennþá«.
Sir Lothian sneri sér við til hálfs um leið og hann sagði þetta, og
sá, að hann lypti upp vinstri handleggnum með dálítið einkennilegum hætti.
»Skerið niður snúrurnar! Hafið rétt við! Bíðið þangað ti! rigningunni
slotar«, grenjaði þrumuraust á bak við mig, og eg varð þess brátt vís, að þetta
óp kom frá stóra manninum á græna frakkanum. Hundruð hásar raddir öskr-
uðu nú hver í kapp við aðra: »Engin rangindi við Gloucester! Rjúfið hring-
inn! Rjúfið hringinn!«
Tackson hafði tilkynnt, að hvíldartíminn væri úti og ný atrenna skyldi
byrja, og báðir hnefleikamennirnir, allir útataðir, voru staðnir á fætur, en öll
athyglin hafði nú snúist frá þeim og að mannþyrpingunni sjálfri. Það urðu nú
áköf þrengsli og hrindingar í hópnum. Allt f einu var tveimur hvítum staur-