Þjóðólfur - 09.03.1910, Blaðsíða 4

40
ÞJOÐO LFUR
h|f Klæðaverksmiðjan „Iðunn"
litar ýmsa haldgóða og fallega liti, þæfir og pressar heima
unnin vaðmál.
Alt mjög' ódýrt.
11
ágætu komin aítur, ásamt íleiru af
VEFNAÐARVÖBTJ
jWSTVKSTKÆTI I. Ás/). G. Gmmlaugsson.
Heiðruðu húsmæður í Rvik.
Mjólkurbúið í Reykjavík vill benda ykkur á, að fyrir
ykkur er það nauðsynlegt, að semja sem allra fyrst við
I\Ijó 11»url)áið i\, Laugavegi 13 (Talsími 233)
um ykkar daglegu pantanir á mjólk, því mjólkurbúið vill
reyna að liafa altaf rnjólk handa sínum föstu, ákveðnu
viðskiftavinum. En ef ekki liggur pöntunin fyrir, þá eiga
þeir, sem ekki panta í tíma, það á hættu, að geta ef til
ekki fengið mjólk daglega yfir suma tíma ársins.
,YÖLDNDBR‘
heldur Aöalíund Sunnudaginn 13. þ. m. í ,,Klúbb“-húsinu viS
Thomsens Magasín.
Fundurinn byrjar kl. 3 e. h.
Þar verða lagðir fram endurskoðaðir reikningar félagsins, kosin stjórn
og endurskoðunarmenn, umræður og atkvæðagreiðsla um önnur mál. Alt
samkvæmt því er fyrir er mælt í fólagslögunum.
Ef hlutabréfaeign fjelagsmanna hefir breyst síðan 1. Janúar 1910,
verða þeir að sýna fullkomin skilríki fyrir því, svo að þeir geti mætt á fund-
inum og tekið þátt í atkvæðagreiðslu.
Reikningarnir iiggja frammi á skrifstofu félagsins til 13. þ. m.
Reykjavík, 5. Marz 1910.
Síjórnin.
t
ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR
Marteinstungu.
Fœdd 5. Des. 1852. Dáin 31. Okt. 1909.
Bjart var yfir Barkarstöðum
blíð þá æskusólin skein,
þar var lengi glatt með glöðuM,
gleðin sú var ljúf og hrein.
Þannig liðu æskuárin
eins og sumardagur mær,
gegnum bros og gegnum tárin
geislum enn sú minning slær.
Þannig svífur andinn yfir
árin fögru’ á þessum stað,
endurminning ljúf þar lifir,
lán og böl, sem greinir að.
Söguríka sveitin góða,
sér þú ei hjá vinum skarð,
þar sem harpan ljúflingsljóða
lánsæld kvað um vinagarð.
Þvf er von að þrútni bráin,
þennan verði hljótt um reit,
bví að Ölöf er nú dáin,
ærið skarð í Holtasveit.
Rangárbygðin góða, græna,
guðvefstjald þitt rofið er,
móðurhjartað milda, væna,
má ei lengur bærast hér.
Finnurðu’ ei, sem fórnar tárum,
fræg af stofni, er brotin grein,
manstu’ ei vel frá yngri árum,
eðlisgöfug, ljúf og hrein?
Ólöf leið sem lind um haga,
létt og stilt og hrein og blíð;
góðrar móður göfug saga
geymast mun því langa tíð.
Bjart er yfir Barkarstöðum,
blómin meðan gróa í hlíð,
þar er enn þá glatt með glöðum,
glatt sem fyr, um liðna tíð.
Þaðan frá of laufgað leiði
líkt og röðulsblysin skær,
geislastafi bjarta breiði
burðarminni hugum kær.
&)■
Síogi óRrynjóífsson
yfirréttarmálaflutningsmaður.
Bankastræti 14.
Heima fel. 1*—1 og 4>/a—S*/a.
17
Matthildur heyrt að ríkur móðurbróðir
sinn hefði gefið foreldrum sínum með
miklum eftirtölum.
Hún hataði þessa ríku ættingja sína
hjartanlega. Móðurbróðir hennar,
kammeráð Knudsen, átti ullarverk-
smiðju og var flugríkur. Henni fanst
hann geta losað þau úr þessu basli;
en hjálp hans var svo ófullkomin, að
að árangurinn varð lítill.
Kona hans, sem hafði talsvert að
segja í verksmiðjubænum, þar sem
hún bjó, skrifaði henni áminningar-
brjef sí og æ. Sömuleiðis sendi hún
öll þau gömlu föt, sem hún sjálf ekki
lengur gat notað. Oft voru það út-
slitnir rifnir klútar, sem voru lítt brúk-
andi; það kostaði því mjög mikla
vinnu og ástundun, að geta notað
þessa fataræfla. Allar systurnar, og
móðirin líka, kvöldust af því að vera
í þeim fötum.
Og auðvitað varð að taka þeim
með þakklátu hjarta.
Enginn vissi eiginlega neitt um
móðurbróður hennar. Hann skrifaði
«
csTyrir afarRáíí veré
kaupi eg eftirfarandi bækur:
Bindindistíðindin.
Minnisverð tíðindi,
Isl. Maanedstidende,
Fjölni,
Nönnu Jóns ólafssonar,
Svövu 1.—4. ár.
Borgaðar samstundis með
gulli.
Jóh. Jóhannesson,
ÁLNA-^a
wVARA
ætíð best
í verslun
Síuríu clónssonar.
Gardínutau
mikið úrval.
Selt með óvanalega lágu verði.
Síuría Sónsson.
Skóhlífar
verða seldar með verksmiðju-
verði nú næstudaga í
verslun
Síuríu Sónssonar.
og öll olíuföt seljast mjög
ódýrt í verslun
Síurlu Sónssonar.
Ritstjóri og ábyrgðarm.:
Pétur Zóphóniasson
Prentsmiðjan Gutenberg.
18
aldrei, svaraði aldrei kvörtunarbréfum
systur sinnar. Matthildi fanst það
hræðilegt, að móðir sfn skyldi geta
fengið sig til að betla á honum, og
gat ekki séð annað en þau gætu verið
án svo aumrar hjálpar.
Faðir hennar, hár og gildur maður,
með stórskorna andlitsdrætti, sat við
hljóðfærið og spilaði gleðilag.
Hans hörðu hendur léku á nóturnar
eins og þær væru úr stáli. Hann spil-
aði eitt af sínum eigin verkum. Hann
kallaði það vor — með stormum og
ísruðningum, síðan ylhýrri golu, er
þaut í trjákrónunum, og endaði á veiði-
för, sem fór með háværum gleðibrag
gegnum skóginn.
Faðirinn hafði einn áheyranda og
útskýrði lagið fyrir honum á meðan
hann spilaði, án þess að líta upp.
Matthildur >þekti þvílíkar stundir og
nam því staðar í dyragættinni, án þess
að gera vart við sig. Faðirinn hafði
oft þann sið, að leita sér áheyrenda
í veitingastofum og víðar. Því hann
hafði sérstaka ánægju af tvennu: að
19
spila lög eftir sjálfan sig, og sýna
hina fögru dóttur sína, sem hann tal-
aði um seint og snemma.
Hvaða maður var nú þetta? Hún
hafði áreiðanlega aldrei séð hann fyr
— þetta veðurbitna, einkennilega and-
lit. Og hvað hann var karlmannleg-
ur! Dökku augabrýrnar vorti vaxnar
saman, augun voru stór og dökkblá,
og stórt bogið arnarnef. Hún gat ekki
gert sér grein fyrir því, hvers vegna
hún horfði svo forvitnislega á þennan
mann. En alt í einu tók hann eftir
henni og stóð upp.
Sönglagið var á enda og faðirinn
kinkaði kolli til hennar.
„Loksins kemur þú“, sagði hann,
„þetta er herra White, Ameríkumað-
ur, sem ferðast hefur um öll lönd,
þekkir allar fagrar listir, þar á meðal
hina fögru sönglist. I kvöld ætlar
hann að hlusta á þig á söngskemtun-
inni. Eg er þegar búinn að segja
honum frá þér“.
I Matthildur heilsaði kuldalega; hún
! var vön að heyra svona ræður til föð-
20
ur síns, og henni féll það mjög illa.
En á hvern minti þessi maður hana?
Hún gat ekki komið því fyrir sig, og
leit beint framan í hann, um leið og
hann sagði nokkur kurteisleg orð við
hana.
Skyndilega hrökk hún saman; nú
sá hún það! Hann líktist Albert, þann-
ig að ómögulegt var að villast á því,
jafnvel þó finna mætti mótsetningu hjá
þeim.
White tók hatt sinn og kvaddi, um
leið og hann þakkaði Lange fyrir
nautn þá og ánægju, sem hann hefði
gert sér. Augu hans hvíldu þó oftar
á Matthildi, en á föður hennar.
Skömmu síðar sat Matthildur við
hljóðfærið, til þess að yfirfara lögin
ennþá einu sinni undir kvöldið. En
hún spilaði eins og vél, með hugsan-
irnar langt í burtu, og heyrði naum-
ast leiðréttingar föður síns.
Þegar hún var búin, spurði hún
hann stuttlega, hvar hann hefði hitt
þennan Ameríkumann!
„Á leikhúsinu", svaraði hann. „Hann