Þjóðólfur - 26.08.1910, Blaðsíða 4

140
ÞJOÐOLFUR.
cTbofiRur íBuðarfiús og Btjgging-
artóðir Bccói í austur og vesÍurBœn*
um fiaupi eg tit (BfitóBQrm.lofia nfi
á QÍgnunum mQga RqIsí qRRí fivíta
aérar VQésfiuléir Qn vqóóqíIó • Borg~
ast aé nofifiru moé pQningum strax
og fiaupin oru goré.
tJinnié mig som Jyrst
Jóh. Jóharyie55oq,
Laugaveg' 19.
I
He^tur liefur tapast úr stódi,
er Garðar Gíslason keypti. Hann var merktur með dökkum farfa á
lendinni. Skilist til Yaldimars Jónssonar hjá D. D. P. A.
.

Nýar bækur:
Sálmabók á 8,00, 7,00, b,50, 3,50, 2,50.
Sig. Júl. Jóhannesson: Kvistir ib. 4,00, ób. 3,00.
Innan skams (í næsta mánuði) koma út tvær bækur:
J. Magnús Bjarnason: Vornætur.
Porgils Gjallandi: Dýrasögur.
jjókaverslun Sigjúsar £ymunðssonar.
YÉ ÉÉ ÉÉ %É %
Xr
G asstðð
Reykjavíkur.
Dagurinn styttist!
Menn ættu ekki að draga um skör fram,
að láta leggja inn til sín gaspípur og út-
vega sér gasáhöld.
Gaslampar eru þægileg og ódýr ljósáhöld.
Auer eða Grætzin lampar eyða á i kl.stund:
Ljósmagn I Gas
110—120 kerti 90 liter 1,8
50— 60 — 50 — 1,0
1 IA *o I 0 fO* 30 — 0,6
aurar
Gassuðuáhöld af Germanía gerð sjóðhita
pott af vatni á hér um bil 4'/»—5 mín. við,
nálega 25 litra af gasi, er kosta sem næst hálfum eyrir eða hér um
bil 0,37—0,40 úr eyrir.
Gasstöðin selur eða útvegar
alla þessa lampa og áhöld.
í lampa og áhaldaverði gas-
píifc stöðvarinnar er fólgin öll upp-
setning lampa og fyrirkomulag
áhalda og nákvæm tilsögn í að
nota alt það, er gasstöðin hefir til sölu.
15000 pund af heyi
óskast líeypt.
Tilboð sendist Valdimar Jónssyni hjá I). D P. A.
Odýra
Gaslampa «9 Suðuvéíar
útvegar undirritaður.
»Sólar«-lampinn eyðir t. d. einungis 90 Litr. á kl.tíma,
en gefur ca. 110 normalkertabirtu. Gassparnaður því ca.
42%. »Sækular«-lampinn sparar gas um 60°/o.
Yerðskrár með myndum til sýnis.
Þeir, sem vilja nota ódýrar gaslýsingar og gassuðuáhöld,
gefi sig fram sem fyrst.
J. 15. Pétnrssoi 1,
Talsími 1S5. Tulsínti 105.
Nýlendugötu ÍO.
37
við höfðum lent. Gamlir, eyðilagðir
„heiðursmenn" með gömlum hljóm-
ríkum nöfnum, kyntu okkur öðrum
„heiðursmönnum", er þeir þeir þektu,
og það var hægðarleikur fyrir þá að
hagnýta okkur, grænjaxlana, eins og
þeir vildu.
Um morguninn, er við vöknuðum,
vissum við trauðla hvað hafði borið
við um nóttina. En við fundum í vasa-
bókunum, að við skulduðum feikna-
stóra upphæð, er við áttum að greiða
innan 24 klukkutíma.
Foreldrar Helmers voru fátækir, hann
hafði ekkert lánstraust; en eg sem var
framtíðarerfingi frænda míns, skuldaði
mikið hjá okrurunum. Eg gat því
ekki fengið þessa upphæð að láni,
það var mér ofvaxið. Eg hafði með
sjálfum mér svarið það hátíðlega, að
hið sama skyldi ganga yfir okkur
Helmer báða, og er eg sá hann sitja
með skammbyssuna til þess að enda
alla reikninga við lífið, þá ákvað eg
að frelsa hann. Frændi minn varð að
frelsa mig, það vissi eg; eg áleit því
38
að eg gæti tekið alt í mínar hend-
ur“.
„Og frændi neitaði að borga“, stam-
aði Albert, „mér hefur verður sagt,
að það hafi verið peningar, er frændi
gaf pabba — sem þú“.
„Já, eg tók peningana af skrifborð-
inu hjá pabba", og röddin varð skarp-
ari og harðari en fyr. „Þú bliknar í
framan og hendin á þér hristist, Al-
bert bróðir — en eg gerði það í ýtr-
ustu neyð. Það var eins og allir
djöflar, sem til eru, hefðu sameinað
sig gagn mér. Frændi, sem eg hatði
sagt eins og var, hafði ferðast burtu,
og var ekki væntanlegur heim í marga
daga. Peningarnir, sem eg þurfti að
fá fyrir sólsetur, láu fyrir framan mig,
svo eg gat tekið þá. Og mér fanst
þá að það vera alveg ómögulegt, ann-
að en að frændi minn fyrirgæfi mér
sjálftökuna, þegar hann vissi hvað í
húfi var, heiðursskuld, sem undir öll-
um kringumstæðum varð að borga, og
hann hlaut uð frelsa ættingja sinn og
erfingja.
39
Hann dró andann fljótar og tók út
púnskolluna.
„Eg leið helvítiskvalir næstu þrjá
daga, þangað til frændi kom heim.
Eg kom ekki heim og vissi ekkert
hvað fram fór, og beið komu frænda
til Trottenborgar".
„En peningahvarfinu var tekið eftir
áður en þú játaðir fyrir frænda" skaut
Albert inn í. „Eg man að mamma
hefir sagt mér það, og pabbi hafði
skýrt lögreglunni frá hvarfinu. Eg
get hugsað hvernig frænda hefir orð-
ið við játninguna!"
„Jú, fyrst þú þekkir hann, þá get-
ur þú skilið það! Þrátt fyrir örvingl-
an mína, þá þekti ættardramb hans
enga fyrirgefningu, ekki afsökun einu
sinni. Honum stóð alveg á sama
hvort eg hafði gert það vegna mín
sjálfs eða annara. — Frá þeim tima
var eg strykaður út úr tölu hinna lif-
andi“.
„En málið féll niður“ skaut Albert
inn í. „Frændi lýsti því yfir fyrir
réttinum að hann hefði fengið pening-
40
ana aftur, og málið væri misskilning-
ur einber".
Já! það var eitthvað á þá leið.
Nafnið hélt öllum sínum heiðri, en
sá er var svo óforsjáll að bletta það,
honum var kastað miskunarlaust út í
Hfið til þess að berjast við lesti og
eymd í allri mynd. Það var góður
skóli til að læra það hvað heiður er.
En hvað kærði eg mig um það, þeg-
ar það bættist svo við að Helmer
skaut sig sama dag og hann frétti um
afdrif mín. Við vorum báðir búnir.
En Trottsættin lifði enn og á henni
hvíldi enginn blettur".
Albert leit hálfhræddur til bróður
síns, honum sveif spurning á vörum,
en hann þorði ekki að bera hana
fram, en hinn skyldi hana.
„Þú spyrð að því hversvegna eg
ekki breytti eins og vinur minn. Eg
sé það á andliti þínu og spurningin
er réttmæt. Það hefði verið langtum
þægilegra og hægara en það hlut-
skifti er eg valdi. En — dæmafá
þrjóska hélt í mér lífinu. Þeim hefði