Þjóðólfur - 09.11.1917, Blaðsíða 3

Þjoðolftjr
118
Sérstakan heiður
hefir háskólinn í Kaupmannahöfn
sýnt Jóni biskupi Kelgasyni, þar
tem hann hefir kjörið hann heið-
ursdoktor í guðfrceði. Er þetta hinn
mesti sómi, því að Khafnai háskóli
er mjög fastheldinn á þesskonar
viðurkenningai, og einkum þó guð-
fræðideildin.
Heiðursdöktorar í guðfræði munu
ekki hafa orðið áður við Khafnar.
háskóla, af íslenzkum mönnum,
nema hinir nafnkunnu feðgar,
Finnv.r og Hannes, biskupar. Pét-
ur biskup, sem var dr. theol.,
disputeraði fyrir nafnbótinni.
fað má vera þjóðinui gleðiefni,
þegar starfsemi íslenzkra menta-
manna vekur eftirtekt og sætir
viðurkenningu í öðrum löndum.
Þessar ágætu skilvindur fást
í verzlun
cHnérésar <3onss.
Frá Balkan og Rúmeníu frótt ist
ekbert.
Á vígstöðvum Rússa er ekki
barist. Pjóðverjar hafa hætt viö
að halda áleiðis til Pétursborgar,
enda fer vetur í hönd og snjóar
og frost í vændum, en ráðist hafa
þeir með herskipum á borgina
Reval, en ekki náð henni. Ekkert
heflr heyrst um, hvað orðið hefír
um flota Rússa. Á Rússlandi
mislar innanlands óeiiðir af hálfu
Maximalista, en sá flokkur mun
nálgast stefnu gjörbyltingamanna.
Að líkindum kveður litið að fram-
kvæmdum Rússa á vigveilinum
fyrst um sinn.
A Þýskalandi kanslaraskifti,
Michaelis farinn frá, en sá heitir
Hertling, sem tekið heflr við af
honum, og er það fyrsti kanzlar*
inn, sem þing Þjóðverja heflr sjálft
kjörið í það embætti; hina hefir
keisarinn sjálfur tilnefnt.
af kven- og telpu-
taukápum
af kvenregnkápum
1 verzlun
Andrésar Jónssonar
Ófriðurinn.
Af vesturvígstöðvunum eru held*
ur litlar fréttir. Að vísu hafa
komið skeyti um, að E’jóðverjar
hafi orðið að halda iiði sínu und'
an á 20 kilometra svæði hjá Che-
min des Dames á Frakkiandi, er
þar sem skeyti hafa einnig borist
um, að stórskotaorusta standi yflr
hjá Soissons, norðaasur frá París,
er auðsætt, að þar er enn barist
á likum stöðvum og verið hefir.
Bretar hafa nýlega hafið mikla;
sókn í Belgiu og náð þar nokkrt
um þorpum á sitt vald, en yfir
allri viðureign þar vestra er sama
gangleysið og áður. Bandamenn
vinna smámsaman litlar skákar,
en á þessum herstöðvum eru iitl-
ar breytingar, sem til úrslita horfi.
Af vigstöðvum ítala eru aðal-
tíðindin. Eftir símskeytum að
dæma hafa Fjóðverjar og Austur-
ríkismenn geit harða hríð á.miðj-
ar herstöðvar ftala og brotist þar
í gegn suður úr fjöllum alla leið
ofan á Pósléttu. Afleiðingin heflr
orðið sú, að hægri fylkingararmur
ítala, sem sótti fram að austan-
verðu, hafði bæinn Görtz á sínu
valdi og ætlaði sér að taka borg
ina Triest, hefir lent í herkví,
Pjóðverjar komist að baki honum
og tekið 200 þúsundir ítala hönd-
um. og náð af þeim 1840 fallbyss-
um. Er her ítala algerlega rek-
inn burtu úr Adriahafsbotni og
fjöilunum þar, og þegar síðast
fréttist stóð stórskota orusta við
ána Tagliamenta, en hún rennur
úr Alpafjöllum í Pófljótið. Hafa
Miðveldin nú norðaustur horn Ítalíu
á sínu valdi.
—-----<ý*O~0---
Flóaáveitan.
Samkvæmt lögum um Flóaáveih;
una, hafa nú í öllum hreppum
áveitusvæðisins vsrið kosnir fu|l«
trúar til undirbúnings stofnfundii
áveitufélagsins. Verður aðalhlut*
verk þessara manna, að semja at»
kvæðaskrár undir stofnfundinn og,
boða hann svo öllum aðilum,
Verður siðan stofnfundurinn vænt*
anlega haldinn hið bráðasta, enda
veitir ekki af tímanum, ef byrja
á framkvæmd verksins á komanda
vori.
Annars eru ákvæði laganna,
einkum um atkvæðisrétt á stofn*
fundi, svo óljós og heimskuleg að
furðu gegnir, en. vonandi verður
það þó ekki málinu til falls eða
tafar.
80
hve sælt yrði, að fá að Vera altaf hjá honum, og hann hygsaði
líka um hana, en þó kom það fyrir, að stórfengilegu myndinni
af föður hans brá fyrir í huga hans, og þá var eins og sú mynd
vildi bægja Sigríði í burtu.
Svo leið að því að Sigríður varð að fara heim. Hann fylgdi
henni upp undir sel, og þau gengu þögul hvert við annars hlið.
Alt í einu stóð hann við og sagði:
„Þegar við finnumst næ3t þurfum við aldrei framar að skilj-
ast, þvi þá verðui presturinn með í ferðinni“.
En Sigríður dró að sér hendina sem hann hélt utan um, og
flýtti sér heim að seli án þess að líta aftur.
Guðleifur kallaði á eftir henni: „Vert.u sæl Sigríður, elsku
konan mín“.
Næsta sunnudag sat Sigríður í kirkju hjá hinum stúlkunum,
og var ekki laust við að hún fengi hjartslátt þegar presturinn
lýsti til hjónabands með henni og Guðleifi. Henni fanst ,það svo
kynlegt, að hún gat varla trúað því, að það væri hún sem prest-
urinn átti við. Allir horfðu þangað sem hún sat, og Guðleifur,
sem sat þar beint á móti, horfði meira á hana en á prestinn.
Það voru ekki auðug hjón, sem gengu frá kirkju heim í
litla húsfð, en gleðin skein úr augum brúðurinnar og það gleði-
skin var meira virði en gull.
Brúðguminn var að vísu líka glaður i bragði, en gleði hans
var ekki nógu mikil og óblandin til þess að hann gæti notið
fullra sælu, því að í hjarta fians brá fyrir kvíða og ótta; honum
var það ljóst, að á þessari stundu hafði hann að fullu og öllu
sagt skilið við föður sinn og gamla heimilið.
Sigríður tók okki eftir baráttunni milli kvíðans og gleðinni
ar í hjarta Gaðleifs; hún var svo gagntekin af sælu, að henpi
77
í sveitinni sóttust allir eftir vinnu Guðleifs og hafði hann
því meir en nóga atvinnu; ekki vildi hann þó ráðast í vist, held*
ur vann. hann daglaunavinnu; þóttist hann á þann hátt afla sér
meira fjár og hafa meira frjálsræði. Hann fór nú að svipast
um eftir húsnæði handa sér, en það var ekki auðfengið því aö
bændur vildu ekki hafa ókunnan rnann á heimilum sínum.
Loksins rakst hann á litið hús, sem stóð autt og yfirgefið;
það var að vísu hrörlegt, en hann gat þó leitað þar skjóls á nótt*
um, og þótt innanstokksmunir væru lélegir, mátti bjargast við
þá. Gamall maður sem hann hitti gat frætt hann um það, að
Sigríður ætti húsið, og eftir það fanst honum það miklu viðkunn*
anlegra, honum þótti sem sólin skini þar bjartar og hlýjar en
en annarsstaðar og jafnvel trébekkurinn í stofunni fanst honum
mjúkur.
Svo fór hann nú að hugsa um leiguna fyrir húsið og hvern*.
ig hann ætti að borga hana. Ekki í peningum fanst honuro,
þótt hann ætti enn ósnerta peninga þá sem Hans hafði fengið
honum að skilnaði. Hann æt.laði heldur að gera við húsið og
prýða það, og rækta garðinn umhveifls það; þá gæti Sigríður
séð það næst þegar hún kæmi ofan frá seli, að hann væri sífelt
með hugann hjá henni.
Hann settist að í húsiuu án þess að leita leyfis nokkurs
manns. Fyrir sólaruppkomu byrjaði hann að vinna og eyddi
öllum þeim peningum, sem hann átii, til þess að gera húsið sem
snotrast og vistlegast. Úr garðinum reif hann alt illgresi, stakk
hann upp og sáði í hann hlómum og matjurtum og þegar þær
stundirpkomu yfir hann að ha.nn saknaði gam a heimilisins á
Furugörðuin og foreldranna, bægði hann þeim söknuði fiá sér
með því að hugsa til Sigriðar, og þótt. aldvei yrði aí því aðhann