Þjóðólfur - 09.11.1917, Blaðsíða 4

PJOÐOLF
114
...-....—
Hortvinni
í sr. og hv., stcrkur
ágætur í stað skógarns
fæst í verzlun
'Andrésar Jónssonar.
*"'■...—• ■ ■
l'- '"H') ’• ?í • '
cTráftir.
Laudstjórnin er að semja við
Breta um, að „Botnia“ fái að fara
baina leið milli Danmerkur og ís
lands með því skilyrði, að hún
komi við i Björgvin og haft sé
þar eftirlit með vörum þeim sem
hún flytur, en hún losni aftur við
að koma við á breskri höfn og
þurfi því ekki að hætta sér í hend-
ur kafbátum Þjóðverja.
dullfoss og Lagarfoss eru báð-
ir í Halifax á vesturleið.
Danskt seglskip nýkomið til
Reykjavíkur með vörur til kaup-
manna.
Frakkneskt saltskip kom ný-
lega til Reykjavíkur og fylgdu því
tvö skip önnur. Öll voru skipin
vöpnuð. Attu þau að sækja botn-
vörpungana sem Islendingar kafa
s#lt Frökkum.
; Konungur hefir staðfest 3:4
frv. frá Alþingi, en viðlíka mörg
er,u óstaðfest, þar á meðal fána-
frumvarpið.
■ Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Gísli Skúlason.
Prentsmiðja Suðurlands.
Vélaverksmiðja
Th. Thomsens í Vestm&nneyjum
HEFIB ALTAF FYRIRLIGGJANDI VABASTYKKI I ,ALFA-MÓTOB‘. ÖLL VINNA
FLJÓTT OG VEL AF HENDl LEYST. NYJIB MOTOBAB EBO SÖMULEIÐIS ÚT-
VEGAÐIB. MENN SNÚI SÉB TIL
J, D. NIELSEN, verzlunarstjóra.
Dult hrútlamb
sem eg ekki á, var mér dregið í
haust,; mark lambsins er: sneið-
rifað framan hægra og standfjöður
framanundir sneiðrifunni, miðhlut-
að vinstra. Réttur eigandi vitji
lambsins til mín.
Kálfhaga, 20. okt. 1917.
Biynjólfur Oiafsson,
Hv'lt lambgimbur var mér dreg-
in, mark: standfj. fr. h,, sýlt og
gagnbitað vinstra. Eigandi vitji
þessi til mín og borgi áfallinn kosta'
að. Guðjón Jónss., yngri, Litla-
Háeyri, Eyrarbakka.
cTlofia- og pluss'
fíattar og Rúf ur
mikið úrval i verzlun
Andrésar Jónssonar.
Lestr&fél&g Eyr&rbakka
verður opið til afnota hér eftir á sunnudögum kl. 11—12. Menn
eru ámintir um að skila bókum félagsins sem liggja hjá þeim, hvort
sem þeir ætla að vera félagsmenn áfram eða ekki. Sömuleiðis bið eg
að skilað verði þeim bókum sem eg á hjá mönnum.
Eyrarbakka 7. nóv. 1917. Einar Jónsson.
Munið &ð
borga bl&ðið.
K&uptél. Hekla
kaupir fyrst um sinn
HAUSTULL Á 2.20 KG.
SMÉR
3.60
78 79
færi upp að seli til þess að koma þar að „luktum dyrum“, varð
Sigríður honum þó hjartfólgnari með hverjum deginum sem leið.
.• Frá þeirri stundu að Guðieifur skildi við Sigríði á fjallinu
fanst henni selið autt og tómlegt. Áður hafði hún unað vel eim
verunni, en nú horfði hún fuil af söknuði eftir götunum sem lágu
ofan fjallið, eins og hún væri að vonast eftir að einhver kæmi,
og- inn í seiið fór hún aftur með vonbrigði og einstæðingaskap i
hjartanu.
■ Svona leið ein vikan af annari, að hann sem hjarta hennar
þráði kom ekki upp eftir. Loks undi hún ekki lengur í selinu,
því að jafnvel fjöllin, fögur og tignarleg, gátu ekki sefað söknuð
hennar; hún varð að fara ofan í bygð og grenslast eftir hverju
þar fór fram.
: Það var sunnudagsmorgun og hljómurinn af kirkjuklukkun-
um barst svo skýrt og glögt upp til fjallanna, að henni fanst
eins og þær væru að kalla á sig. Hún batt, skýlu um höfuðið
og skúndaði ofan götur. Hún nam hvergi staðar fyr en hún
kom að kirkjudyrunum, þar litaðist hún um. Alt var hljótt og
klúkkuinar fyrir löngu hættar að hringja, þvi að presturinn var
kominn upp í stólinn. Hún iæddist hægt inn í kirkjuna og sett- •
ist þar í horn utarlega; því að húa vildi láta sem minst bera á
þvf hvað hún kom seint. Hún reyndi að hlusta á það sem
presturinn sagði, en brátt tapaði hún þræðinum í ræðu hans.
AUgu hennar leituðu innan um kirkjuna, en fundu ekki það sem
hún þráði.
Hún læddist aftur út úr kirkjunni áður en presturinn var
komirm ofan úr stólnum, og skundaði áleiðis til gamla hússins
síns; Þar gat hún verið í friði með vonbrigði sín og raunir, og
þar gat hún rifjað upp fyrir sér allar endurminningarnar frá
bérnskuárunurn. I^egar heim að garðinum korn, nam nún stað-
ar. En hvernig i óskópunum stóð á þessu? Garðurinn var orði
inn fagur og blómlegur eins og brúður á hrúðkaupsdegi.
Henni varð litið á húsið. Va,r það gamla hrörlega hússkrifi.
ið hennar, sem mændi þarna upp hátt og tígulega í sólskininu?
Allrar rúður nýjar og spegilfagrarog glugga.umgerðir nýlega máh
aðar. Henni fanst hún vera komin í eitthveit töfraríki, og þorði
varla að halda áfram af ótta við að þessi töfrasjón mundi þá
snögglega hverfa.
Alt í einu heyrði hún að farið var að syngja inni í húsinu
og um leið heyrði hún hamarshögg. Nú var hún ekki lengi á
sér að ganga að dyrunum og ljúka upp.
Söngurinn hætti í miðju kafi og bæði kölluðu upp yfir sig:
„Guðleifur"!
„Sigríður"!
Guðleifur fleygði frá sór hamrinum og hljóp á móti henni.
„Nú er eg rétt að ijúka við að gera við húsið þitt“, sagði
Guðleifur, „svo kem eg og sæki þig hingað til mín“.
Hún horfði á hann alveg forviða og sagði loks hálf-grátandi:
„Eg hefi þráð þig svo mikið“.
„Hefirðu þráð mig, elsku Sigríður"? sagði hann. „Eg hefi
altaf verið að vinna fyrir þig. Á sunnudaginn kemur læt eg
lýsa með okkur“.
„Hamingjan góða“! kallaði Sigríður upp yfir sig, „hvað ertu
að 'nugsa"?
„llugsa“! sagði Guðleifur glaður í bragði, „eg er að> hugsa
um þig og ekkert annað“.
„En hvað alt er orðið snoturt og fallegt hérna“, sagði Sig
ríður, „eg ætlaði varla að þekkja húsið og garðinn aftur“.
„Og þetta átt þú a!t saman“, sagði hann.
„Og þú líka“, svaraði hún. Þú hefir sjálfur valið þér þetta
lítilfjörlega hús“.
„Já, og fallegu stúlkuna sem á húsið“, sagði hann og horfði
blíðlega á hana.
Tíminn leið — ein stundin af annari. Hún hngsaðí um