Lanztíðindi - 15.06.1850, Blaðsíða 5

81
ir öllu vanalegu sölulagi, og kalla hann ó-
sanngjarnan, ef hann vill fá einsmikið fyrir
eign sína, sein allir aðrir vanalega fá. Væri
hann skaðlaus af jieirri sölu, að fleigja svo
út eign sinni, er geingi í kaupum og sölum
manna á milli lángtum meira? Mver faðir
mundi óska jiess, að eigum barna sinna væri
þannig kastað burtu af valdsmönnunum, f>eg-
ar sín misti við, meðan börnin væru í ómegð?
Mundi nokkur lá honum, þó liann kallaði
slíka sölu ósanngjarna, eður segði, að valds-
mennirnir hefðu gjört börnum síuum rángt til?
(Framhaldið siðar).
------------------
Um söltun d töðu.
Erlendis hafa menn óbrigðula reynslu fyr-
ir því, að f>að sje gott og jafnvel ómissandi,
að salta hey handa öllurn fóðurpeníngi, en
bjer á landi liafa nokkrir menn sjerílagi reynt
að salta töðu handa mjólkurkúm, og hafa
menn eirikum gjört það í ójierratíð, svo síður
skyldu hey brenna og er fullkomin reynsla
fyrir, að hey hálfþurt eða ininna, sem ella
mundi hafa brunnið til ösku, hefur orðið ó-
skemt og jetist vel. — 5að er allneimt við-
haft og þykir ómissandi erlendjs, bæði sam-
kvæmt ráðum dýralækna og reynslu alinenn-
íngs þar að gefa kúm talsvert af salti rjett
eptir burðinn, og hjer á landi hafa það gjört
einstöku menn, og þorri manna hefur hjer
þann sið að strá salti á nýborna kálfana, og
láta kýrtiar þannig sleikja saltiö með karinu,
og hefur þetta vel gefist; það er því fullkom-
in reynsla fyrir, að salt sje mjólkurkúm liolt;
en að kýr muni mjólka betur af söltuðu heyi en
ósöltuðu, er auðskilið af því, að af saltinu
veröa þær þostlátari, drekka meira og hafa
betri list á að jeta; það er því óefanlega
kostur að salta nokkuð hey lianda mjólkur-
kúm, þótt ekki beri brýna nauðsyn til sökum
óþerra. Hvað menn hafa saltað hey mikið
hjer á landi er mjög inisjafnt, að því er vjer
vitum til, og hefur það jafnan verið korniö
undir því, hvað heyið hefur verið þurt eða
þerrirvant í sjálfu sjer, þar tilgángur söltun-
arinnar hefur optast verið sá að verja heyið
skemdum af hita. Jegar saltað er á annað
borð er jafnvel betra að taka heyið linþurt
en breiskþurt, svo dálítið hitni í því og saltið
brjótist jafnara um það, ogmundi þá nærhæf-
is að láta 1. skeppu i kýrfóður eða 30 hesta
af vænu bandi, en sje heyið ekki meir en
hálfþurt eða rúmlega grasþurt, þá allt að 2.
skeppum í kýrfóður, en aldrei meira; en
þess er gætandi, að hey getur aldrei heitið
grasþurt, nema það sje slegið og rakað þá
rótin er breiskþur og þerrir veður, og það
skyldu menn varast í alla staðí að setja sam-
an í tópt, garð eða hlöðu jafnvel hrakið hey
með vatnvotum viskum þó saltast eigi. —
Hey er bezt að salta með smámöldu grásalti.
Hvað aðferðina snertir, þá er hún bæði ein-
földust og tafarminnst sú, að hafa saltið í
trogi, og þá inenn hafa lagt niður hvert hey-
lag, það er: hlaðið einfaldri fángaröð allt í
kríng á lieyið og sljettfyllt upp í miðjunni,
að renna flötum handarjaðrinum undir saltlð
og ausa því líkt og þá ausiö er mold á tún,
þannig að saltiriu jafnrigni niður yfir heyið
allt; líka gætu menn haft það i flatbotnuöu
sigti með smáum götum og sáð því þannig
jafnt yfir heyið, og væri þá hentugast að hafa
skapt á sigtinu. —- Saltið geta menn mælt í
hvert skipti í trogið eða sigtiö allt eptir því,
hvað margir hestar eru í heylaginu og mikið
á að salta; t. a. m. þegar menn ætla lSpotta
í 30 hesta, jiá er auðsætt að láta 3 potta í
heylag það, sem hlaðið er úr 5 hestum.
97,
-------+H-------
(Aðsent),
Enn um jarðarnatið.
I 10. Iilaði Lanzt. bls. 38—39. er aöseml grein um
þær regiur, sem til grundvailar vóru lagðar við inat
jarðanna í Borgarlireppi, undirskrifuð af einum jarða-
matsinanni þar. Jjað verður ekki ofsögum af því sagt,
live æskilegtog jafnframt nauðsynlegt þaö væri, að slik-
ar skírslur feingjust sein flestar,því auk þess seni þær
væru yfinnatsinönnunum til leiðbeiníngar, þar scm yfir-
matið enn væri ógjört, þá miindii þær geta gefið yins-
ar upplýsíngar bæði stjórninni og alþíngi eptirleiðis,
þegar ræðt verður um að skipta verði jarðanna, eða
þvi fundna dalatali, i hundruð, því að þar af sæist.
hvort til íækilegt væri að skipta jafn mörgum döl-
mn í hvert hundrað um allt land, eða hvort þær regl-
ur, sem hafðar hafa verið við jarðamatið i hvcrju lijer-
aði, væru svo ólikar og sundurleitar, að grípa þyrfti
til þess óyndis úrræðis, að hafa sitt dala tal á hundr-
uðunum í hverri sýslu. Jeg kann þvi jarðamatsinann-
inum í Borgarhreppi þökk fyrir livetjandi tillögur hans