Lanztíðindi - 15.05.1851, Blaðsíða 1

LANZTÍÐirVÐI.
1951.
2. Ár 15. ITIaí. 48. og 49.
í 66. og 67. bl. Jijóðólfs hefur höf. nokkur
ónefndur að austan ritað greinarkorn á móti
f>ví, er jeg hafði sagt uin Jíngvallafundar-
hald í suinar í Lanzt. bl. 46 og 47. 3?« það
nú verði niðurstaðan hjá höf. fiessuin, aðjeg
liafi gjört mig sekan í hiæilegum mótsögn-
um og að efi sá, sem mjer fiókti vera á, hvort
3>íngvallafundur í sumar gæti haft fiau not, ,
er menn ætluðust til eða happasæl áhrif á að-
gjörðir þjóðfundarins, sje sprottinn hjá mjer
af óljósri hræðslu við þetta fundarhald, þá.er
þó grein hans yfirhöfuð svo hóglega og sið-
samlega orðuð, að jeg finn mjer skylt að svara
henni fáeinum orðum. JeSar jeo tók saman
grein þá í Lanzt., sem hjerræðirum, varjeg
mjer þess meðvitandi, að jeg vildi þjóðfund-
inum og fósturjörðu minni vel, og því ætti
jeg ekki að eggja Ianda mína á neitt það, held-
ur miklu fremur ráða þeim frá því, sem eplir
sannfæringu minni kynni á einhvern hátt að
liafa óheppileg áhrif á hið mikla þjóðmálefni
vort, sem nú er fyrir hendi, og bregður höf-
uridurinní 5jóðólfi mjer með rjettu um hræðslu,
að því leyti sem jeg er hræddur við allt, er
jeg þykist sjá, að muni verða til ógagns fyr-
ir fósturjörð mína, jafnvel þó jeg kynni eins
vel að geta ætlast til þess af hyggnum föð-
urlands vinum, að þeir kölluðu þetta skyn-
samlega varkárni og það því fremur sem jeg
áður hefi sýnt, að jeg hefi ekki verið hrædd-
ur við 3>íngvallafundi, þegar öðruvísi hefur
verið ástatt, og að jeg ekki hefi legið þar á
liði ntínu meir en hverannar; mjer getur lika
komið til hugar, að einhver kynni að kalla
það ofdyrfsku af mjer, að vilja synda á móti
straumnum í þessu efni og láta um það mein-
íngu mina í Ijósi þareð hún sje gagnstæð al-
menníngs áliti og mörguin ógeðfeld. En livað
því viðvíkur, sem höf. segir, að grein mín sje
sprottin af óljásri hræðslu við fundarhald á
íþíngvöllum í sumar, þá fæ jeg ekki betur
sjeð en hann eigi eptir að sanna, að þessi
hræðsla sje óijós, því ástæður þær, sem jeg
hefi tekið fram í grein minni, standa ennþá
með öllu óhaggaðar, og jeg mun geta sýnt,
að þar sem hann þykist finna í henni „næst-
um því hlæilegar og hlæilegri mótsagnir og
ályktanir", þar befur hann slitið einstöku
klausur útúr samanhenginu, spáð í eyðurnar
og aflagað alltsaman/eptir hugþótta sínum og
þeim hugmyndum, sem hann gjörir sjer um
not og afleiðingar Jíngvallafundarins i sumar
fyrir landið og þjóðfundinn. Jeg vildi geta
leiðt hjá mjer að fara í óþarflegt orðakast
og sneyðt hjá öllu, sem ekki getur miðað til
að skýra þetta efni; en það er ekki svo hægt
að eiga orðastað við þá menn, sem í stjórnar -
eða fjelags málefnum lifa í tómum tilfinníng-
um og sveyma fyrir utan lífið og reynsluna
einsog i vakandi draumi, sem í stað sannana
koma með upphrópanir og ein og önnur orða
tilíæki, einsog t. a. m. hlæilegt — næstum
því hlæilegt og hlæilegra; eða þegar öðruvisi
stendur á: grátlegt — hryggilegt — bágt.
3>að er örðugt að eiga orðastað við þesshátt-
ar menn; því ætli menn að hrynda ástæðum
þeirra með skynsamlegum ályktunum, kpmast
menn alltieinu að raun um, að menn eru að
fást við tóman skuggann, sem hvergi verður
hönd á fest og að sönnun þeirra er ekki aim-
að en liugarburður, sem leggur uppaf ólgandi
ímyndunarafli, en sem opt er álitlegur og glæsi-
legur þegar á hann slær geizlum föðurlands-
ástarinnar, sem opt er innileg og brennandi
og æsir ímyndunaraflið hjá þessum mönnum.
Að þvi leyti sein hugarburður þessi ergeizla
skyn föðurlandsástarinnar, þá er hann elsku-
verður, en að því leyti sem hann vill fá aðra