Lanztíðindi - 15.05.1851, Blaðsíða 7

303
í þeim umsvifum, að jeg gekk ur þjónustu herra iníns,
og gaf iiann mjer skotsilfur nokkuð, Ætlaði jeg þá
að skoða heiminn enn um hríð á meian fjeð entist,
og fór jeg nii suður í Frakkland. En skamma stund
hafði jeg þar verið áður en breyting nokkur varð á
fyrir mjer. fegar jeg var þar á ferð ekki lángt mjög
frá Strasborg, þá lá leið mín yfir fjallendi eða heiði
þá, er þar er allskamt frá, og jeg var að velta ein-
hverju fyrir huga injer,, þá dvaldizt mjer ferðin fram
undir kveld, svo nóttin datt á mig á heiðinni. Jeg Ijet
það þó ekki á mjer festa og fór öruggur leiðar minn-
ar. En er jeg hafði gengið svona um liríð, heyrði jeg
skvaidur allmikið ogóhljóð skammt frá ínjer. Jeg gekk
á hljóðið og hvataði mjer; því mjer þótti ómannlegt
að vita ekki livað um var að vera. Sá jeg þá mann-
þyrpíngu nokkra, sem var eitthvað að bjástra, og er
jeg kom nær þeim, sá jeg að þeir voru að binda tvo
menn, karlmann og kvennmann, en tveir menn láu þar
dauðir hjá þeim. Jiegar þau, sem verið var að binda
sáu mig, báðu þau mig að renna hið skjótasta til næsta
bæjar og fá þaðan hjálp móti spillvirkjum þessum. Jeg
sá, að sú hjálp mundi verða helzt í of sein, og spiil-
villvirkjarnir voru 4. Jeg hugsaði þá, að nú væri
færi að revna karlmeiinskuna, etf jeg hafði engi vopn
nema staf þann, sem jeg hef enn með injer. Jeg snerj-
ist þá að þeirn þegar og barði einn þeirra í rot i fyrsta
höggi, en þá spruttu hinir 3 upp í móti mjer. Sóttu
þeir að með kappi, en jeg varðist sem bezt jeg gat
með stafnum og gátu þeir aldrei komið höggi á mig.
Einn þeirra fjell og svo annar og lnnn þriðji og var
jeg þá kominn að spreng af mæði. Settist jeg þá
niður hjá bandíngjiinum, spretti af þeim fjötiunuin og
talaði við þá. Mærin var úng og svo fögur að aldrei
hafði jeg sjeð aðra jafn fríða iney. Hún var aiíhress og
mátti vel mæta, en maðurinn var með litlu líli. Mær-
in sagði nijer, að liann væri auðugur kaupmaður frá
Stratsborg og væri hún einkadótlir lians. Ætluðum
við til Parísarborgar, en þá rjeðust þessir ræningjar
á oss. Hafa þeir lengi verið lijer á heiðínni og unn-
ið mörgum manni mein, drepið suma en meitt suma,
spjallað konur og rænt alla að fje, og voru þeir hver-
vetna lialdnir ósigrandi söktim fjarskalegs atls síns og
hreysti. Sagði hún því, að jeg skyldi koma með þeim
til Strasborgar, og taka þar víð Inunum stórvirkis
þessa. Á meðan hún talaði hafði jeg dreypt víni á
föður hennar, svo Iiann hresslist bráðum; hann var
litt sár en hafði örmagnast af lúa og mæði. jáegar
við vorum mjög svo ferðhúin burtu lijeðan, heyrði jeg
veikt mannahljóð skammt frá injer. Kom það frá ein-
um þeirra löllnu, þcim, sem jeg hafði fyrst rotað. Við
gengum til lians og lá hann mjög dauðvona og studdi
höfðinu á vinstra lófa sjer en liægri hendina Imldi
liann undir kápu sinni. Hann bað mig að unna sjer
einnar stundar til að mæla nokkuð við mig, sem eng-
inn mætti vita. Jiau mæðginin gengu þá nokkuð frá og
settust þar niður, en jeg settist niður hjá hinum fallna.
Hann tók þá svo lil orða: Jcg á of atutta stund ept-
ir ólifaða til þess að geta iðrast allra íllverka minna,
sem jeg er nú búinn að vinna í stigamannafiokki um
40 ára, og til þess að geta skriptast eins og kristnum
manni ber að gjöra fvrir andlátið og| þegið syndafyr-
irgefningu. Jeg hefi trúað á mátt nrinn og ineginn, og
lifað eins og heiðingjar fornaldarinnar; því það var
sú eina öld, sein injer þótti nokkur blómi í eða kjark-
ur og sem mjer þótti verið hafa gróðrarstia allra lag-
urra mannkosta og dygða, opt sór jeg það við goð
mín, hiu óináttku, að þeim manni skyldi jeg að bana
verða, sem á mjer ynni. Nú með því að þú ert orð-
inn sigrari minn og 3 minna hraustu og triíu fjelaga
svo enginn vor lifir eptir, þá hefur þú til mikils unn-
ið hjá þeim eptirlifendu, og þú munt og fá lof og
laun þeirra óinæld. Minnstn míii þá og láttu sýngja
yfir mjer eina messu ár hvert. En jeg vil og arfleiða
þig að fje voru stigamanna. Mikið af því og mest allt
er það fólgið í jarðhúsi undir húsi þvi, sem vjer
bjnggum i á heiðinni, og sein allir vita livar er, oger
hella mikil undir hálmsænginni yfir munna jarðhússins.
En nokkuð hef jeg og af gulli í |iúngi þeim, sem hjer
er í vinstra kápuvasa inínuiii. Jiað vil jeg biðja þig að
taka nú þegar, svo ekki verði það að bráð ónytjúng-
um eða mannleysum, sen: kynnu að sjá lik mitt á leið
eða týnist ella og fari i jörð niður. Að svo mæltu
reis hann betur upp við olnboga, svo jeg ætti hægra
nieð að ná púngnuin úr vasa lians. En hann lá á vas
anum. Jeg laut þá niður, en í sama bili og jeg náðí
utan um púnginn lagði hinn fallni morðkuta undir síðu
mjer með hinni hægri hendi, og renndi af rifjuntim og
niður á þykkvalær. Jeg snaraðíst undan laginuoghló
þá svikarinn frarnan i mig einhverjum ónotalegum kalda-
lilátri. Jeg spratt á fætur og rak liann i gegnj þegar
með broddinum í stafnum inínum. Púnginiim hafði jeg
náð og lijelt á honum í hendinni og fór til þeirra feð»-
ina. Varjeg þá aiblóðugur og urðu þau lirædd mjög.
Jeg sagði þeim hvernig allt befði farið. Hjálpuðii þau
mjer nú að binda sár niitt svo vel, sem koslur var á,
en jeg var sár injög. Að þvi btinu hjelldum við á
stað til næsta bæjar. J>ar sögðum við tiðindin og livild-
um okkur og hresstum, og bjelduin svo áfram lieiin
til Strasborgar. Var okkur þar vel fagnað og sagði
kaupmaðurinn, að jeg yrði hjá sjer þángað til jeg yrði
'gróinn sára minna. J>ar lá jeg þá eitt missiri í sár-
tim, þvi þau grjeru seint og tóku sig aptur og aptur
upp sökúm þess að morðkutínn hafði verið eitraður.
J>að er nú ekki því að leyna, að frá þvi jeg sá Að-
algunni, svo hjet kaupmannsdótturin, í böndumim, hafði
jeg fengið pstarhug til hennar, og þessi ást fór vax-
andi með degi hverjum þaðan i frá. Ilún var og opt
hjá'mjer á meðan jeg lá í sárunum, og komst jeg þá
svo lángt, að jeg birti lienni ást mina,' og tók hún þvi
vel. Sagði hún mjer þá frá þvi, að faðir sinn hefði
ætlað með sig til Parisar til þess að hún skyldi gipt-
ast einhverju stórmenni þar; hún vissi ekki hverjum.
En hún hjelt, að ef það væri min fyrsta bæn, sem jeg
beiddi föður sinn Hm, þá er jeg kæmi á fætur, að 'jeg
beiddí um sig, þá mundi hann ekki neita mjer því,
þar sem jeg væri nú orðinn frægur mjög fyrir vígið á