Bóndi - 19.04.1851, Blaðsíða 2

66
brotinn npp n dýnuna bæöi aö ajitan og framan. J3*' rí5ur
mikiö á, að laga stærð reiðingsins eptir bestinum; og |>ví ættu
nienii líka að liafa ætíð sama reiðing á hverjum hesti, því
{iað er auðskilið, að reiðingurinn lagast eptir bestinum, svo
hann situr niikið betur á þeini besti en öðrum. Bæði álags-
dýnurnar og klifberatorfurnar, verða menn að laga svo í fyrstu,
að hvorki Jiurfi aptan eða framan untlir klifberadýnurnar. Jað
er betra að festa saman klifberadýnurnar með 2 eða 3 gjarð-
arstúfum; en nienn sauma þær gjarðir utan á dýnurnar, svo
{lærliggi ekki niðri í hriggnum; það væri og betra að festa þær
jafnvel líka við álagstorfuna, svo ekkert geti haggast eða
gengið úr skorðum. Til að lilýfa reiðingnum bæði við sliti og
vætu, sauma suniir skinn, helzt órakað kálfsskinn eða fol-
aldsskinn, á klifberadýnurnar. 3>að er og ómissandi í lang-
ferð, að bafa blífarskinn undir kliflieranuni; og er bezt að
festa það við klifberafjalirnar. Allan reiðskap í klifberanum
ættu menn að bafa svo sterkan og vandaðan, að ekki sjebætt
við hann bili; Jiví opt meiöast hestar af þvi, að gjaröir, mót-
tök, gagntök eða hagldir bila í klifberanum, svo laust verður
á, og klifberi og reiðingur faraúrlagi. Gagntökin ættu menn
að hafa í lengra lagi og búa svo um, að ætið sje bægt að stytta
þau, ef eittbvað tognar svo, að gjörðin verður of löng ; því
það er óráðlegt að bnýta bnúta á silgjurnar, einkum þá ólnarnar
eru blautar, því opt verður ómögulegt að leysa bnútana aptur
þegar ólarnar liarna. jþað er ætið betra að hafa þjetígirt á
á bestunum, en hafa gjarðirnar svo breiðar, að ekki geti hlaup-
ið ujip undan þeim. J>að eru opt. dæmi til að hestar meiðast
undan lausum reiðingum, þegar laust, er á, en hart er rekið.
Jað ríður ekki lítið á aðvarastað baggamunur sje á hestuni,
þvi þegar áballast, svo opt þarf að taka í, þá meiðast hestar
opt af þeirri orsök.
Jótt reiðveri sjeu nú í góðu lagi, þá geta hestar hlaupið
ujip af bita og þreytu í langferð; en þau meiðsli eru ekkisvo
liættuleg, ef menn við bafa þá varúðarreglu, að baða hestana
vel úr köldu vatni umlir eins þá af þeim er sprett. Jað er og
gott, ef menn sjá að hestur hefur meiðst og ætlar að hlaupa
upp, að taka arfa, væta bann vel í köldu vatni, og leggja
síðan yfir. Jað væri annars gott að haía þykkan ullar bak-
lepp í langferðum, taka Iiann þegar af er sprett, alvæta hann
i köldu vatni og leggja síðan yfir bestsbakið, og þyrfti þá að