Norðri - 16.11.1854, Qupperneq 1

S 0 R » R I.
19.54. 16. Hfóve«iiber. *1.
(Að s e n t).
Ekki er nemahálf sögð sagan Jegareinn segirfrá.
J»aö lítur svo út, scm það sje gamalt vöggumein
Jijófcúlfs, me& livert hann liafi dregist sífean hann
var getinn og fæddur f gröfum hinna framli&nu,
hvab hanner gjarn á, a& nífea og smána hina
æbstu valdamenn landsins, útheigla embættisgjörS-
um þeirra, og kasta svo afe lokum á þær sleggju-
dómum sínum, optast án þess aö liafa útvogaö
sjer nægan kunnugleika og þekkíngu á þeim at-
vikum, kríngumstæ&um og tildrögum, sem athafn-
ir og ráfestafanir þeirra, í þaÖ og þaÖ sinn, liafa
veriö byggÖar á; aÖ þaö ekki sje þú aÖaltilgángur
hans meö þessari aÖferfe, aö ætla aÖ laga þaö, sem
aÖ lians áliti kynni vera áfátt, úfullkomiö, cÖa <5-
lögmætt í breytni þessara manna, sjest bezt á því,
hvaö sáryrt, spottfull, smánarleg, úsönn oghrakleg
þau ummæli optast nær eru, sem liann brúkar og
beitir í flestum þess konar ritgjöríum sínum, og
hvernig hann yfir höfuÖ kostar kapps um, aö laga
þær svo aö orÖfæri og meiníngu, aÖ einföld alþýÖa
skuli leiöast til aÖ sleppa allri tilbærilegri virÖíngu,
skyldugri lilýöni, nauÖsýnlegu trausti og súmasam-
legri velvilÖ og ástsemi á yfirvöldum sínum, því
aÖ eins hjá hinum einfaldasta eöur grunnhyggnasta
hluta alþýÖunnar, getur þaÖ má ske skeÖ, aÖ þjúö-
úlfur eöa ábyrgöarmaÖur hans, nái tilgángi sínum,
en trauölega hjá hinum hyggnari mönnum, sem
sjálfir vilja jafnan hafa einhverja reynd og vissu
fyrir sjer, áöur enn þeir fari aÖ trúa úhlutvandra
manna uppljústruÖum úhrúÖri um yfirvöld sín.
þaÖ heföi veriö ætlandi, aÖ þjúöúlfur Ijeti sjer
nægja, aÖ senda þessar köldu kveöjur sínar, þeim
einum sem næstir honurn búa, svo sem stiptamt-
manninum, biskupinura, háyfirdúmaranum, prúfes-
súrnum o. s. frv., þú ekki væri hann aö seilast svo
lángt til lokunnar sem híngaÖ í NorÖurland, en
og svo amtmaöur vor hjer í NorÖur - og Austur-
umdæminu — hver bæÖi í þeirri stöÖu, og sem sýslu-
maÖur, hefur kynnt sig aÖ stökum embættis dugnaöi
og rjettvísi, hver sem í hlut hefur átt — er einn af
hinum mörgu, sem ekki hafa miklu láni nje lofi aö
fagna hjá þjúðúlfi eÖa ábyrgÖarmanni hans, hver
tekið hefur sjer fyrir hendur í ágúst blaði sínu
J\s. 160 og 161, aÖ endurþylja inntak sögu þeirrar,
sem umboösmaður þíngeyraklausturs hefur skýrt
frá litlu áður á bls. 253; fyrir utan þaö sem saga
þessi mun ekki aö öllu leyti rjett hermd, þá hafa
þeir herrar, lögfræðíngurinn og umboðsmaöurinn,
dregiÖ fullkomin dul á þær orsakir og tildrögur,
sem knúðu amtmanninn til aÖ segja hinum síðar
nefnda upp hinni umboðslegu ráðsmennsku, en af
því bæði amtmaðurinn sagði mjer sjálfur strax í
sumar, þegar hann var á heimleiðinni að’ vestan,
frá orða viðskiptum sínum og Olsens, og þeim
merkilegustu atriöum málefnisins, og jeg þess utan
var nokkuð kunnugur á amts - Contúrinu um það leyti
Björn gamli Olsen sleppti þíngeyraklausturs um-
boöi, en sonur hans túk við því aptur, þámanjeg
glögglega til nokkurra þeirra brjefa umboðsmanns-
ins, amtmannsins og renntukammersins, sem full-
komlega mundu geta leitt í ljús og sannaö, að aö-
ferð amtmanns Havsteins sje aldeilis ekki eins í-
sjárverð eöa úrjettlát, eins og þjúðúlfur dylgjar
um, og að hinn ýngri Olsen muni hafa stígið feti
fram lengra, enn trúum og liollum konúngs um-
boðsmanni heföi vel súmt, hvort vitandi eða úvit-
andi læt jeg úsagt, en varla mun það rjett hermt,
að amtmaöurinn hafi viðurkennt að Olsen væri eða
hafi verið lonœ fidei 2>ossessor aö öllum hinum á
minnstu ítökum, og þegar nú enn framar er litiö
til þess, aö Björnsál. faðir M. Olsens, náöi undir
sig, og í eign sína, sjálfum klausturgarðinum þíng-
eyrum, sem allir Norölendíngar þekkja hvers virði
hjer um bil muni vera, og þessu höfuðbúli fylgdu
þú til uppgildingar hjáleigu garmarnir Hnausar og
BjarnastaÖir, allt til samans fyrir 900 rd., hverjir
þú greiddir af Olsen gamla, á þeirri tíö, sem Bankú
seðlarnir fjellu í verði um parta, uröu kon-
úngssjúönum aö 150 rd., eður sem svarar einum