Norðri - 24.03.1855, Blaðsíða 6

30
Kafli úr brjefi
(frá presti nokkrum).
» Hvad velciiir þvi helzt, ad nýgiptir hœndur
eni vest staddir med hey og matbjörg nú i skorp-
niini, en liöfdn þó efni í suinar eius og adrir?
Svar: þad rar cinasta ranspilun og ráddeildar-
leysi, ad þcir í rinuumennskunni lcerctn ei hjd gód-
uin bœnduni ad .brúka 'búrcglur. Hver ernrád til
þess, ad upphvetja bændasyni og vinnumcnn til ad
sýna þad med oræku hcgdunardæmi, ad þeir geti
gengid í bónda stad og sagt haganleya fyrir heitn-
'ihsverkum, Itka hversu haganlega og drjúg/ega þeir
hafa varid kaupi sínn ? Nú þarf ei annad enn
bidja löggjafara, ad bœta því atridi vid hjúslcap-
artilskipauina, ad þeir cinir fái hjónaband, sem
med trúierdiigiiiii iiitnisbitrdiiin gódra ba'iida geta
sannad, ad þeir ha/i sýnt þad med dugnadi, rdd-
deild og hófsemi, ad þeir geti stjórnad búi; vit-
um svo til hvort kaudar fara ei ad sjá í kríng-
um sig og taka sjer fram, þegar þetta svo mein-
lega liggur vid, og santa iskglda cetti ad vid iiggja
fyrir ógiptar stúlkur, er vildu kumast i lijónuhand,
ad þœr hefdu oq vitnisburdi tim góda hegdun, dugn-
ad og ráddeitd frá l edu fleiri dándiskvinnum.
Búi bœndur vel med forsjá, svo lidur ölln
fólki vel; en búi þeir illa, þd er lands velgengni
þrotm; sönn ústœda og hennar undirstada er, ad
hera ad búa“.
I lithalli dags þess 3. apríls þ. á. gekk jeg
ofan ab sjó, eptir vana, í refaleitir. þegar jeg
kom ab Landeyjarsundi var lítif) eitt af) fallib og
sundib grunnt, tók mjer því hest og reib út í
eyjuna; sundib er mjótt um fjöru eyjarmegin og
fiatar flúrur unz hærri klappir taka vib; hjer
skildi jeg hestinn eptir, gekk uppáeyjuna, fann
þar ekkert tafarvert, fór því aptur til baka, tók
hestinn, teimdi hann eptir flúrunum í sjó út og
fór á hak; en allt í einu reis hesturinn — sem
var fulltaminn og ófælinn— upp, frísabi og ærb-
ist; jeg lirökk af baki í flæbina, reisti mig fljótt
vib og vildi á bak aptur; í sama augnabliki leit
jeg fælulega ókind þjóta ab mjer vestan sundib
meb fiskiferbarhraba. Dýr þetta nam stabar þá
grynnsla kenndi, en jeg hörfabi norbur á flúr-
urnar hálf óttasleginn, þreif til bissunnar, vildi
skjóta á ókindina en kveikti ekki, því bissan
hafbi vöknab eins og jeg. þegar jeg áttabi mig
og óttinn leib frá, dró jeg skotib upp; stób á
þessu nokkub, því mjer var kalt, vebur var hvasst
og óhlítt, auk þessa hjelt jeg í taum hestsins,
sem ljet allt af illa meb fælni og starbi á ókind-
ina. Loksins gat jeg hleypt púburleifunum úr
bissunni, en ekki brá dýrinu vib þab, hlób jeg
þá bissuna svo mjög, sem framast þorbi; mebítn
á þessu stób lá dýrib kyrt, utan þab ruggabi til
heggja hliba og færbist ab mjer vib þab, sem ab
fjell. Jeg ób út í sjóinn í knje, hleypti skotinu
framan á dýrib á fjögra fabrna fjarlægb; velti
þab sjer þá til hálfs vib til djúpsog hvarf sjón-
um, eu rák í vindgrábinu teiknabi ferb þess á
sjó út, en þar húmab var, gat jeg ekki sjeb hvort
blób eba feiti olli brá þessari. Ekki gaf ókindir*
hljób af sjer, en bresta heyrbi hátt sem líkast
mundi ef skotib væri á stórann glerglugga.
Ab lýsa nákvæmlega mynd þessa geigvæn-
lega kvikindis tjáir mjer ekki svo aubrelt, þar
jeg ekki gat virt þab fyrir mjer nóglcga, heldur
hafbi hug á ab drepa þab eba fæla frá mjer, svo
ekki teptist náttlángt í eyjunni. — Líkama mík-
illeik sjódýr3 þessa held jeg fullkomlega svara
2. hesta, framan var þab breitt og hátt, ab sjá ab
mestu flatt fyrir, hæb þess ekki minni enn 1| áln-
ar fyrir ofan sjómál, þar upp — eba fram af —•
voru tveir ranar eba horn, ab líta sem mikib
skammorf, hver þessara rana var klofinn framan,
ab sjá sem kjaptur væri, Ijet dýrib þá ýmist upp
eba aptur, ekki voru kjaptar þessir á enda ran-
anna, heldur laukst raninn upp nebar, var þá
hinn stittri skoltur nær hvylft þeirri, er var milli
rananna, neban undir hvylftinni, framan á flat-
anum og virtist eins og hjartamynd, Ijósari á lit
enn dýrib sjálft, þar í kríng sáust holur margar,
en ekki voru þar augu svo sjást mættu, þó skeb
gæti svo væri ef djúpt hefbi verib inn ab þeim,