Norðri - 01.01.1856, Qupperneq 2

2
beliii' ósiigl, jiií salt knnni ao vera, efca *em Iiet-
ui' værí sagt á annan Iiált. Hin þrikja tegund
liggur þar á milli, og sá flokkurinn er stærstur ab
tölunni; þab eru þau b!öb, er fvlgja frani ýmis-
^egri skofcun einstakra nianna efca einstakra ílokka,
er vilja koina fram cinlfverri vissri skofcun bæfci
á sljórnannálefntim og öfcrum alnienningsmáliim.
og eru þati afc því skapi betri, sent þau nálgast
meir hinti sanna almenningsáliti, þafc cr afc skilja:
því betri eru þess konar blöfc, því skynsamari sent
skofcun þess ílokks er, sem þau fylgja.
}>afc er iiægt afc sjá, afc cngin af þessum
blafcalegnndum getur náfc liiniim rjetta t lgangi,
sem blöfcin eiga afc liafa, afc ekkert af þeim get-
íir vcrifc leifctogi alinenningsálilsins, er bcndi þv-í
á liina rjettustu og farsæltislu stefnu. Tvcir fyr'stu
flokkarnir spilla heldur enn bæta, og hinn þrifcji
flokkniinn gotur sjaldan verifc annafc en hiutdræg-
ur, þar efc hann líttir mest á liag einstakra manna
efca einstakra flokka í þjófcfjelaginu, og þafc jafn-
vel þó hagur þeirra koini í bága vifc þafc, sem
bezt er fyrir land og lýfc.
Menn gela nú nokktirn veginn ráfcifc af þessu,
bvcrnig mjer virfc'st afc tímaritin eigi afc vera.
jiau eiga ufc haf’a afc nintalscfni öil afcalatrifci, er
ltreifa sjer hjá jrjófcinni, þau eiga afc vera hjarta
þjófcarandans, mifcpunklur'nn, þar sem allar liugs-
anir þjófcarinnar streyma afc, eins og æfcarnar í
líkainanum sfreyma afc hjartanu, og veita sífcan
nýjum straumi, lífgandi og nærandi, um liinu þjófc-
líkaniúns, er auki lionuin nýtt fjör og krapta.
Auk þessa eiga tímariiin afc vcr skuggsjá tímans.
þau eiga afc lcitast vifc í sttitlu máli afc fræfca þjót-
ina, ekki c'nungis tim ásíand hennar sjálfrar,
hcldur einnig uin allt hiö helzta, er vifc ber í
öfciurn löndurn, og crnkum velja þafc í fari ann-
ara þjófca, er henni gctur orfcifc sem læi dómsríkast.
2. Bifeösíjórarnir: þafc, setn talifc er hjer afc
framan uiii þafc, hvernig tímarilin eigi afc vera, sýnir
og afc nokkru leyti, hvafc metin eiga og mega
heimta af ritstjórunum. þeir þui fa afc gjöra sjer
glögga grein fyrir því, livafc þjófcinni cr þarfast
og hentast, og benda þannig almenningsálitinu á
nýja og rjetta ste'hu, skýra þjófcmálefnin, en standa
þar faslir á móti, er þeiin virfc st, afc ei.tthvafc þafc
komi í Ijós, er bnekki framföruni þjófcarinnar.
þeir eiga um fram allt afc elska sannleikann, og
bera honum hikiaust vitii', hver sent í hlut á, án
þess afc fara í nokkurt manngreinarálit. frafc leifc-
ir beinlínis af tilgangi blafcanna, afc blafcstjórinn
j verfcttr afc lilutast fil um iill þau málefni, er þjófc-
ina varfca miklti, og vera nmvöndunarsainur bæfci
vifc þjófcina sjálfa og vífc þá, er hafa stjórn
málefna hennar á hendi; en eiiiktun verfcurhann
afc vera vandlætingasamnr vifc sjálfan sig, sVo afc
Jiann nevti ekki stöfcu sinnar tii afc sveigja al-
menningsálitifc afc þeim skofcunuin, er ekki cru
rjetiar, og þar er ábyrgsavhluti hans mikiil; því
eins og hershöffcihginii er skyldur afc kynna sjer
vel aila afstöfcu á orusluvellinura, svo öll nifcurskip-
un hans veiíi rjctt, og lionum megi ekkcrt á óvart
koma, er geti dregifc sigurinn úr höndum hans, og
eins og liann á afc liafa ábyrgfc á þvf, afc hann missi
einskis af lifci sínu fyrir handvömm; eins á blafca-
mafcurinn afc bafa ábyrgfc á því, afc lesendur bans
megi taka þafc trúanlegt og fara eptir því, er Iiann
segir og ritar, og afc þafc leifci þí ekki í vilíti og
sviina, efca gcfi þeitn rangar efca óljósar hugmynd-
ir um þau málefni; er hann liefur afc umtaUefni.
3. þj65ia e5a leseadurnir: Tii þess, afc menn
geti heimtafc þafc, sem nú Jiefur verifc talifc, af
t'mafitunutn, hefur þjófcin eimiig ýmissra skyldna
afc gæta vifc blöfcin og forstiifcumenn þeirra. þufc
er eins um tímaritin e'ns og Itvafc annafc, er nt'fc-
ar til afc vekja áimga manna á andlegum efca lík—
amlegmn efnum, afc hifc fyrsta, sem útheimtist til
þess, afc kenningin veifci afc gagtii, er afc menn
daufiieyrist ekki vifc henni. Mennirnir efca þjófc-
in verfcur afc hafa áhuga á ölitt, er lýtnr afc afc-
almálefnum hennar. þ>afc er ekki gagn afc því afc
rita gófca bók, ef enginn verfcur iii afc lesa hana;
söfimfcKrinn er ekki afc bættari, þó afc presturinn
baldi gófca ræfcu, ef tilheyrendurnir annafchvort
dotta á mefcan hann er í stólnum, efcave'taræfc-
unni enga eptirtekt; þafc er ekki gagn afc efn-
stakir ntenn eyfci kröptum sínum og vinntt til afc
fylgjá fram rjettindinuin þjófcarinnar, ef afc þjófc-
in sjálf skeilir vifc því skollaeyrunum, og vill ekki
vakna til afc fylgja þessum oddvitum, efca geldur
þeiin vanþökk fyrir; þafc er ekki gagn afc því fyr-
ir íslendinga afc eiga alþingi, sern e'nlægt er afc
knýja á náfcardyr stjórnarinnar um afc auka rjett-
indi landsmanna, er hefur þátt í löggjöfinni, svo
afc nú er ekki þröngvafc inn hjerílandifc útlend-
um löguni, ef afc þjófcin telur eptir alþingisskostn-
afcinn, efca missir traust á aiþingi af þyí, afc þafc
getur ekki komifc öilu til leifcar. Eins og þjófcin
verfcur afc styrkja a'.It þafc, er nú var talifc, mefc
ábuga sínum, ef afc þafc á afc bera nokkurn ávö.xt
cins verfcur hún afc styrkja tfmaritin, og þatt geía