Norðri - 01.01.1856, Qupperneq 3

aiauai't ckki rcrib til. Utö fvrsta, er liúu rerbur
ab gjiira, er ab kaupa tíinaritiS, því annars get-
ur hún ekki haft gagn af því, sem í því stcrid-
ur, og þab er ekki núg-ab íáir kaupi þab, t. a. tn.
cinn cba tvcirí livcrri syslu, og láti þab svo
ganga á húsgang bæja á niilli eins og hrcppa-
keriingu, því hvoiki getur þá blaístjórinn liaft
neinn aíia til ab gjöra blabib gottognytiiegt, því
til þess þarf tö'uveiban kostnaí), og svo Iesa niarg-
ir, þegar svo gengur, blabiö svo fl ótt, aí) þafe,
sem gott er í blafcinn, vcrbur þá eins og viiulur.
sein um cyrr.n þytur, og efni' n;i:r cngutn rótuin
lijá lesendunum. Hib annab atriíi setn límaritum
er áríbandi, er þab, ab sem flestir styrki þau meb
góbuni ritgjör&um, og meb því ao skrifa ritstjór-
unuin þab sem ber til titla og tíbinda og mark-
vert mætti þykja, því hvab góbur sem ritstjcírinn
er, getur hann þó ekki ritab um öli þau málefni,
sem áríbandi erti, og um mörg þau niálefni, er
bann þó kynni ab geta skrifab uin, sannast mál-
trekib, ab betur sja' augu en auga.
4. Jeg og NorBri: þab, sem jeg hefi nú sagt
hjer ab framan, bendir til, hvernig blöbin eba
tímaritin eigi ab vera, en bætt er nú vib, ab öbru
máli verbi ab gogna meb okkur Norbra, en ab þab
náist al't sem skyldi. Noriri er enn of Ktill og
liefur of fáa kaupendur — ogjegheíi heyrt sagt,
ab þeir liafi fækkab löluvert nú í seinni tíb —
til þess, ab liann hafi krapta til ab vera sjer úti
um nógar og góbar ritgjörbir ebur geíi náb fvrstu
og vissustu frjettuin,er hvorttveggia er svo áríí-
andi, og líka stendur liarin eklci vel ab vígi, þvf
hjer nyrbra eru allar ferbir fáar og óvissar, svo
ab öllu þvrfti ab Iiaga öbruvísi en veiib liefur,
ef ab útsending blabsins ætti ab vera í lagi. En
þó ab mörg og mikil vandkvæbi sjeu nú á þessu,
þá eru þau þó enn meiri frá tninni liálfu. Eptirianga
burtuveru kem jeg nú aptur til ættjarbar minn-
ar, og þó ab jeg haíi varib niikiu af tíina mín-
rnfnuin eilcndis til ab kynna mjer fornsögu henn-
ar, þá er jeg þó ab miklu leyti ókunntigtir hugs-
un þjóbar minnar nú, og jeg gjöri mjer íhugar-
lund, ab landar m'nir liafi í n.örgu tekib fram-
förum, scm jeg nú ekki þekki, og, ef til vill, er
margur ósibur kominn upp eba liefur farib í vöxt, er
var minni á mínum ungdóinsáium. Auk þessa
þekki jeg ekki nógu vel, livab gjörzt hefur hjer í
seinni tíb og er þarabauki vibvæningur ab rita,
svo ab mjer feliur þab erfitt, og líka ókunnugur
ab minnstx kosti hjer um svcitir, svo ab rnjer cr
torrclt ab ná í þab, som frjettnæmt kynni ab þykja,
nema ab gótir menn styrki inig til þess meb þrjef-
um og orbsendingum. Jeg er líka iingur ab reynslu,
þó jeg sje þab ckki ab árum, og jeg veit því
hæbi, ab jeg þarf umbiirbarlynclis vib. ogab oib
mín geta ekki liaft þau áhrii, sein þau hafa, þeg-
ar sá macur ritar, sem hefur átt lilcittckiiíngii í
hugsunum og störftim þjóbarinnar, sem liefur lif-
ab líli hennar meb Iienni. þessa ókosti lief jeg
og lesendur mfnir vib ab stríba, og jeg og þeir
þurfúni ab vera vel saintaka, ef ab góbur vilji
okkar á ab geta unnib sigur á þessum mót-
spyrnum.
þ>ab er því bæn mín og áskorun til ailva rnennt-
abra inanna, er vilja styrkja prentsmibjuna lijcr
nyrbra og blab þab, er jeg á ab lialda út, ab þeir
styrki fyrirtæki vort mcb ritgjörbum og frjctta-
brjeftim úr ölUim Iaiidsfjórbunguin, og eiiikttm
skora jeg á ybur, skólabræbur mínir og atrir vin-
ir og vandamenn, ab þjer stybjib rnál mitt og
prentsmibjunnar, og sjeub flutningsmenn þess vib
þá, er ckki þekkja neitt tii mín, og ab þjcrber-
ib mjer eins söguna eins og þjer haíib reynt mig
til. þjor liafib sjeb, landar góbir, hvernig jeg á-
lít ab tímaritin e:gi ab vera, og jeg skal gjöra livab
í mínu valdi stendur tii þess ab Norbri vcrbi nyti-
iegur, þó ab nijer kunni ab takast þab óíiinlega
fyrst um sinn.
IBclxtu tilraunir vid refavelðar.
Hver scm veiba vill rnelrakka á vetrardag,
má ekki bvrja þab fyr en uin mibjan vetur, eti
þegar byrjab er, þarf ab liaida því stöbugt áfram
og láta enga nótt lijá líba, ab ekki sje egnt, verbi
því vib kornib, enda þó dýrin taki ekki agnib liib
fyrrsta sinn, og sjeu laus viö, en sjáist för þcirra
þar í grennd, má ekki liætía vibsvobúib, á nieb-
an dýiin dragast ab agninu, þv-í mislieppnist ab
vinna þau, leggjast þau á ije ntanna, þar sem
egnt liefur verib fyrir þau. þegar byrjab cr ab
egna, cr bezt ab draga grútarpoka eba hross-
iim frá skotliúsinu til fjails upp, og kasta smáum
lirossakjötsbitum á sióbina. Bezt er ab byrja
útgjötína fjærri þeim stab, sem dýrin eiga ab vinn-
ast á og færa bana smáin sainan nær. Betra er ab
bera út á tveim eba þrem stöbum meb nokkru
miilibili; því fælift dýrib vegna loga ebur ein-
livers annars e'nn stabinn, er þab óhrætt vib
Iiiim. Agnbitarnir sjeu smáir, ekki slærri «n liáif