Norðri - 01.11.1856, Blaðsíða 6

8«
ir síknir saka af ríkisdóminum; og eptir aíi alrík-
isliigin voru komin á, œtlubu menn a& ráSgjafa-
skipti mundu ver&a niiklu sjaldgæfari, enda þykja
þeir, sem nú eru, einna bezt til kjörnir, þykja og
frjálslyndir dansklundabir menn, svo trautt er völ á
betri af þeirra flokki. Engar tilgátur voru enn
nm þa& hverjir líklegastir þættu til aí> koma ept-
ir þessa ráígjafa, ef þeir færu. Ekki vita menn
heldur mikið um, bvab veldur ágreiningi þeim, sem
orfeib hefur mefeal ráfegjafanna, og sem kom fjár-
8tjórnarráfegjafanum Andræ til afe segja sig úr
völdum. Sumir kenna þetta leyndarráfei konungs
Scheel. ráfegjafa f Hoisetulandi og yfir utanríkis-
málefnunum. Hann er mjög handgenginn kon-
ungi, og þykir vera mega, afe hann hafi orfeife þeim
meferáfegjöfum sínum drjúgur f ráfeunum, svo afe
þeim hefur þótt betra afe draga sig í hlje. Ráfe-
stefnuforsetinn P. G. Bang bar fyri sig heilsulas-
leik, er hann sagfei af sjer.
Uppskeran haffei orfeife hin bezta, og korn var
því fallife nifeur í 8. dali um þafe leyti afe póst-
Bkipife fór.
A ferfe voru í Danmörku Karl undirkonung-
ur í Noregi, elzti sonur og ríkiserfingi Oskars Svía-
konungs. Hann var gjörfeur undirkonungur í vor,
og hefur hann nú ferfeast um allan Noreg í sum-
ar, og aflafe sjer hinna mestu vinsælda, svo afe
Norfemenn eru frá sjer numdir af fögnufei yfir hon-
um. Hann fjekk hinar beztu vifetökur bjá kon-
ungi vorum eins og nærri má geta, og stúdentar
færfeu honum ávarp til þakklætis fyrir gestrisni
han8 f sumar, er þeir voru á Uppsalaferfe sinni.
Napóleon keisarafrændi, er hjer var í sumar, og
minnst er á í þjófeólfi, var einnig kominn til Kaup-
mannahafnar, og ætlafei þafean 29. sept. Honum
tók konungur vor einnig mefe hinum mestu virkt-
um, en ekki vitum vjer hvort Napóleon hefur befe-
ife konung um Island f þessari ferfe.
lnnlenriar.
Veferáttan hefur enn verife hin bezta til
þessa tíma (26. nóv.), og þafe er ekki nema rúm
vika sífean snjór kom á jörfe. Af sufeurlandi færfei
þjófeólfur oss engar frjettir nema um fjárkláfeann
og barnaveikina, og segir dr. Hjaltalín afe illa
gefist mefeöl mefelæknanna vife henni þar sem þau
hafi verib reynd, og slíkt hife sama skrifar hjer-
afeslæknir Skúli Tborarensen ábyrgfearmanni þjófe-
ólfs, hvernig sem nú á því stendur.
Afe vestan er oss skrifafe, afe sumartífein hafi
verife hin bezta, grasvöxtnr gófeur á túnum, en
lakari á engjum, nyting hin bezta. Hákarlsaflí
rjett gófeur á þiljuskipnm, og höffeu sum fengife
hátt á annafe hundrafe lifrartunnur, Fiskiafli gófe-
ur í vor í fjörfeunum, en lakari vife Isafjarfeardjúp.
Ilvalur var róinn á land í Dýrafirfei seinast f
ágústm., og voru á honum 510 fjórfeungar af spiki;
höffeu Arnfirfeingar skutlafe hann, en hann smog-
ife úr greipum þeim. þafe er furfea hvafe litla vife-
burfei Islendingar hafa vife afe skutla hvali. þeir
koma þó opt inn á fjörfeu, og eru gófe og stór
veiöi, ef menn bseru sig vel eptir henni.
Konunglegur dómur.
pegar „Don Pedro“ ad viðurnefni hinn rjett-
dœmi, ríkti í „PorlugaP bar þad vid ad klerkur
nokkur voldugur reiddist svo ordum skóara eins,
ad hann Ijet drcpa hann. Sonur hins drepna bar
mdl þctta á hendur prestinum fyrir andlegrar stjett-
ar dómi, sem lög siódu til. Dómendur drógu nú
taum klerksins, og dœmdu hann einungis tilþeirr-
ar refsingar ad hann skyidi ekki mega flytja messu
árlangt. Syninum þótti nú súrt i brotid og skaut
máli sinu, undir konung. Konungur kvad þegar
dóminn mjög ranglátan, þar ed rcfsingin vœri svo
miklu minni en sakir hefdu verid til, en kvadst
þó ''ekki geta ónýtt dóminn, þvi hann hefdi ekki
vald til breyta dómum klerka, eins og tidkast i
lcatólskum löndum'
Fáum dögum sidar gekk prestur þessi dsamt
ödrum klerkum i hátidagöngu1 um borgina, og lág
leidm fram hjá höll konunys, og gekk konungur med
hird sinni út á svalirnar. Sonur skóarans var og
þar nœrstaddur, og þá cr presturinn nálgadist
hann, hljóp unglingurinn ad honum og rak klcrk-
inn i gegn fyr en uokkur gat bjargad honum.
Alla undradi slíkt fólskuverk; og hann var þegar
haldinn, og skipadi kouungur undir eins ad draga
veganda bundinn fyrir sinn dóm, og spurdi hann,
hvernig hann hefdi dirfzt ad gjöra slíkt hrydju-
verk.
„Hvernig dirfdist presturinn ad láta myrdaföd-
ur minn ?“ svaradi ungmennid. „Jeg leitadist vid
ad ná rjetti minum ad lögum, og þegar jeg fjekk
þvi eklci fram komid, áleit jeg skyldu mina ad ná
honum sjálfur.
peir sem dcemt höjdu prestinn, og adrir vinir
hans, Jlattu þad nú fyrir konnngi, ad vegandi hefdi
ádur nád rjetti sinum, þvi presturinn hefdi lid-
id þann dóm ad mega ekki fytja neina messu í
heiLt ár.
Konungur hlustadi þegjandi á málssókn þeirra,
sneri sjer sidan ad vegandanum og spurdi hann,
hverja idn hann hefdi.
„Jeg er skóari“, svaradi drengnrinn.
„pá banna jeg þjeru, mœlti konungur, „ad starfa
nokkud ad skósmídi i heilt ár; en forlagseyri
l) Hátífeagönga (Proce6sio) kallameun, þegar klerkar í
katótsknm löndum ganga um borgir mefe tielga dómaj efea
því um líkt.