Norðri - 16.01.1857, Blaðsíða 3

3
ur, en slá votviísrisdagana á votlendinu, sje þess
kostur fyrir vatni, og grípa liverja þá stund sem
upprofar til aÖ konia lieyinu á þurrt, eiia flytja þat)
á þerrivöllinn svo allt sje til taks, þegar flæsu-
stundina ber ab, missist mörg þerristund, og marg-
ur heyhestur fer til skemmda sökum vangæzlu
manna og óframsyni í þessu tiiliti; þab er opt
ti! fyristöbu f þessu, at) túnin eru þakin meb heim-
flutt liey, en þeirar svo á stendur, verba menn ai>
flytja vota heyife á hvern þann sljettan og þurr-
lendan blett sem í nánd fæst, og mega menn ekki
hlíl'a sjer vib því, þú afe svo kynni a& virbast sem
þab væri nokkur tvíverknabur.
þaÖ er almennur vani, hjer vestra, ab raka
bey þafe, sem nokkuí) hefur þornab úr, upp úr
flekkjum í föng eba smásæti, og segja menn ab
þab blási betur svona en öbruvísi mebfarib, en
ætíb er þessari abferb samfara kvíbi sá, ab hey-
ib í þeim rigni svo, ab þab gagnvökni á ný, enda
bregzt þetta mjög sjaldan í votvibrum, svo nú
verbur ab vinna sömu vinnuna upp aptur ab sama
heyinu, og þab stundum upp aptur og aptur, en
liitt heyib, hvort þab er svo mikib eba lítib, er
þó látib stundum bíba þar, sem þab var slegib,
í niburrigndri Ijá, fóngum eba flekkjum, þangab
til þetta kemst frá, sem er þá ásamt hinu ab
hrekjast. — þegar hey er grasþurrt eba betur,
enda þótt í því sjeu lýskrur og blautt skarn og
Ijámýs, setja menn þab í lanir ýmist langlanir
eba kresslanir, en vatnib gengur í þær, ef nokkra
vætu gjörir ab mun, og þar hjá rjúka þær um
koll, ef hvassvebur gjörir, einkum langlanirn-
ilislíflnu, og má þá geta nœrri ab hann kvongabist, ogbjó
í litlu húsi í bænum út af fyrir sig.
pab var fallegt ab sjá græna grasfiötinn hjá Arten-
ay á helgidagakvöldum sumar og haust. Kldra fúlkib sat
J)á úti fyrir dyrum símim í sólskininn, og skemmti sjar \íb
ab horfa á leikvollinn þar sem allir unglingarnir stigu dans
í 6máhuöppum eptir hljómi fiblunnar, sem einn afbæjarbú-
um kunni ab leika á. Öllum ferbamönnum ber saman mn,
ab glebl þessi fari þar fram mjög sibsamlega. Fólkib er
glablegt í yflrbragbi, og eybir þannig hvers dags áhyggjum
sínnm meb saklausum skemmtunum, söng og dausleik á
tyllidögum.
Einn dag, þegar Jules ásamt grönnnm sfnum sat fyr-
ir framan húsdyr sínar meb kouu sinni, og horfbi á leik
unglingauna, vorn börn hans Manríce og Genevieve
einnig ab leiknum. - Jules og þau hjón umiu börnum
þessum yflr allfc frarn. Börn þessi voru tvíburar, og þó
ar1, svo þvf verki er opt líka sóab, sem ab þessu
er unnib. — þegar hey liefur náb ab þorna bet-
ur, þó ab ekki sje í garb eba hlöbu berandi, þá
er þab gömul og ný venja, þar sem ekki er venja ab
sæta einungis í smásæti, ab setja heyib samaní galta,
þab er stórsæti tví - eba fleirsett, eru þeir ýmislega
lagabir, bæbi ferhirndir og aflangir; er opt hafbur á
þeim hryggur, í stab þess ab kollurinn á ab vera
hár og hvass, þegar vætu á ab verja. — f>ab er
aubsætt, reynslan er líka búin ab kenna þab, ab
öll þessi vibleitni, er ekki einhlit til ab verja hey-
ib í votvibrum, svo ab vatnib dragi ekki burt úr
því næringarefni fjenabarins, og ab þab mun ekki
vinnast meb öbru móti betur en því, ab heyib
í sætingunni fái þá lögun, ab þó vatnib lemji á
því utan, ab þab geti hrunib ofan eptir því, án
þess ab þab gangi í þab, svo um þab geti súg-
ab ab innan, og þab gcymist óskemmt, þó um
Iíbi ab þerrir fáist. Til þess eru sívalir gaitar
bezt lagabir, sjeu þeir vel settir, stalla og holu-
lausir, jafnuppdregnir og háir, eins í lögun og
sikurtoppur, og þab er slæmri setningu ab kenna,
eba því ab galtarnir hafa aflagast, sem opt ber vib,
ef í þá gengur vatn til muna, enn síbur til skemmda,
þó miklar og langar rigningar gangi, og á því
enga samansetningu heyja í vætutíb ab vib hafa,
nema þessa2. Állt hey, sem úr liefur þornab
Krosslanirnar eru miklum mun betri enn langlaiiirnar
og verst hey vætu og foki í þeim vel settum, einsogilla sett-
nrn göltum eí)a betur.
2) Jeg hefl heyrt, a?) aflangir galtar svoaettir: tvær fanga-
rat)ir á þykktina, seilingar háir eba meir og lángir eptir hey-
megni þjett truí nir, kúpt mændir neban frá jör<b til beggja
enda, meb jafnuppdregmim hiiba ávala upp úr, verjist undra
annab væri sveinbarn, en annab meybarn, voru þau þó
mjög lík ásýndum, og eins var allt lundarlag þeirra mjög
svipab.
„Mikib höfum vib gubi ab þakka“, mælti Jnles einu
sinni vib konu sína, sem hjet Lisette, „ab hann hefur
geíib okkur 2 börn svo gób, hraust og heilbrigb. þ>ab er
mikil blessun fyrir fátækan mann, þegar hanii þarf ekki ab
sjá börn iín veeJast upp, eba þab sem verra er, ab þau
sjeu illa skapi farinw.
„Víst megum vib vera þakk!át“, svarabi konan. „Jeg
hefl aldrei sjob þeim verba misdægurt síban þau vornkornung
þó er jeg reyndar hrædd um, ab Mauríce verbi ekki svo
sterkur sem ibnabarmabnr þarf ab vera, og sjálfsagt ligg-
ur þab þó fyri houum. E» bæbi hann og systir hans eru
álitin efnilegustu börniu f bænum, og herra presturiiin sagbi
vib mig hjerna um daginu, aí) þab væri fallegt ab sjá hve
mjög þau elskubu hvort aunab. — En Jules miun* hvab