Norðri - 20.12.1857, Qupperneq 5

133
tekizt a?> rekja íliuf’a þeirra ?jálfra, og meb J>vf
komif) þeim í skilning um, hrersu miVlu gott sam-
lyndi og jfjusemi fá til Icibar konri?)14.
Heglvcfarlim.
(Framhald). Böblarnir um þær mundir voru
nú ekki eins leiknir og þeir nú cru, og þ;í var
ekki haft svo mikiíi vií) aö búa til hápalla til af-
tökunnar, cöa aö kippa stalli undau fótum þeim
cr hengja átti. Seglrefarinn var hár mabur,
og sncrtu fætur hans stunduin jnröina, og nokkrir
af vinum lians, sein stóbu nálægt gálganum gátu
einhvern veginn stntt undir líkamann, þegar hann
var hengdur. þegar búib var nú ab taka hann
ofan, Ingbu vinir hans liann í kistu og báru liann
burtu. og eptir litla stund tók hann ab anda aptur, og
þannig frclsabist liann, saklaus maburinn, frá dauba.
þegar hann var lifnabur vib, hvöttu vinir hans
lianu til ab fara úr landi og koma aldrei aptur.
Hann fór því burt á náttarþcli, og gekk í þjón-
ustii á lierskipi, sem var ferbbúib til ab sigla í
abrar (jarlægar heimsálfur, og af því hann breytti
nafni sínu og duldist komst sagan um undankomu
hans aldrei á Iopt.
IJann var nú nokkur ár í herþjónustu og
gebiabizt hverjum manni vel. Eitt sinn kom hann
til Vestureyja, og vildi liann þar rábast í annab
skip, er þangab var nýkomib, og li'fátt var; en
allir geta ímyndab sjer hve liissa hann varb og
þó glabur, cr hann fann þar lieilan og lifandi sjó-
manninn, cr hann liafbi verib lögsóttur, dæmdur
til þessa stirf*, í stab þe»s ab eyba þeim í ibjuleysi ng
nru m.
Meb þessu lagi átiunu þau Asvaldur og Elísabet sjer
ást hinna ungu bæjarbúa, en þó- gat Asvaldur ekkl útrýmt
tllum orbrúmi, sem gekk um hann í barnum. Eiukum var þab
llrandur gestgjafl, irtit vissi, ab þab er hægasti vegur lil
þess ab koma mcinnuiu út úr húsi lijí almenningl ab koma
því orbi á, ab mabnr sje vantrúabnr; hann leitabi sjnr því
ab komast í gott fieri ab gjöra Asvaldi eitthvab mikib illt.
Loksins hjelt þessi fjandmabur Asvaldar, ab hann hefbi fnnd-
ib góban höggstab á bonum; og sem ranrisóknar þyrfti vib
ab lögum. „Jeg er nú búinn ab ná því taugarhaidi á hnn-
um“, hugsabi Brandnr, „ab jeg get snúib snörn nm háls
bonum, og jeg skal uej’ba tengdamúbur hans til ab bera
vitui gegn honnm. Af því ab jeg er eiun af bæjarstjnr-
uuuin, er þab skjlda míu ab hrra þab fraui opiuberlega
sein jeg hefl heyrt.
til dauba 0" hengdur fyrir ab hafa drepib fyiir
niörgum árurn, os ekki datt síbur ofan ylir sjó-
manninn, þegar hann hcyríi hvernig farib hafbi.
Sjómabiirinn skýrbi honnm nú frá, hvernig
allt liefbi til gengib þab er ábur var óljóst. Ilann
sagbist rjett skömmu átur en þeir hofbu soíib
saman í gestgjafaliúsinii, hafa fengib síbusting,
og helbi skeggiakari nokkur tekib sjer bl >b um
daginn ábur, en þab helbi frændkona sfn eigi vit-
a'; hann kvabst hafa orbib þess var, þegarsegl-
vcfarinn var genginn út, ab bindingin um lianil-
leirginn hefbi dottib af, og ab æ'in var tekin ab
blæba ab nýju, hefti liann orbib hræddur og stabib
upp og ætlab ab ganga til skeggiakarans, sein
hjó hinumegin í strætinu, cn sirax þegar hann
kom út úr dyrunuin kæinu þar ab sjer herskipa
menn er liefbu tekib sig höndum, ílutt sig á
skip, er lá fcrtbúiö til siglingar til Austur-In-
día, og neytt sig ab ganga í þjónustu á skijii þuirra.
Er slíkt alltítt á Englandi, þegar skipstjórar eru lit-
fáir. lvvabst hann hafa gleymt ab skrifa heim, hvab
valdib hefbi hinni snögglegu burtför sinni. þann-
ig var nú gjörö grein fyrir öllum höfubatribun-
um. Ab silfurpeningurinn fannst á seglvefaran-
um gátu þeir ekki gjört grein fyrir nema þann-
ig ab Iiann hc’bi smeygzt milli knffsblabanna og
hbföi þannig komizt í vasa scglvefarans met kníl'n-
um, og ortib meb því gildasta sönnunin móti honuni.
þegar þcir komu aptur til Englands siigbu
þeir þessa undarlegu sögu dóniaranuni og ncínd-
ardómendunum, og er líklegt ab þeir liali aldrei
sfban dæmt mann til dauta fyrir líkur einar.
Einn sunnudag bjó Brandur sig þv( ab heiniau, og þá
var nú tjald«b því sem til 'ar. Ilann fór í sparifötin sín,
og srtti vandaban flókahatt á liöfub sjor, og tók sjer í höird
spánskan royrstaf meb silfurbúnum hún, skálmar nú á stab
og ætlabi ab hitta sýslumaiin. Engum hafbi liann sagt
frá fyrirætlun sinni, þvf hann var hræddur um, «f Aa-
valdur yrbi þess var af kuniiáttu siiinl, mundi hariri verba
fyrir einhverjum slysum fyr eu hanu gæti komib fraui klög-
im siniii gegn galdramannimim í Aubdal. Ilaun var nú á
leibinni ab hafa yflr ræbn þá, er hann ætlabiab halda fyrir
syslumanni til ab gjöra sjer hana hugfasta, og eptir því
sem harbuabi ræban, hertí hami gönguna og veifabi prikinu.
Ilann varb nú svo ákafnr, ab hann gábi sín ekki, og setti
staflnn óvart milli föta sjer og skall áfram svo þunga byltu
ab þegar harin stób npp, var uef hans bólgib og þrútib.
„þetta hefur orbib af röldum Asvalds",sagli Brandur vibsjálf-
áu sig þegar liann stóö upp scint eptir faliiÖ og bljes mæbiiega.