Norðri - 17.04.1858, Blaðsíða 7

31
f»itigiiöfðaími£im* vorið 1957.
Mifcvikudaginn í 6. viku stunars 1857 var
fia’dinn ítinghöffafundur eins og hin fyrri árin.
Var þar heldur fámennt þetta sinn.
1. þegar bui& var a& kjósa embættisrnenn fund-
arins, var lesib npp ágrip af skjhalum þeint, er
komið höftu til fundarstjöra nm jarbabætur U&na
árib. Engar skýrslur höfbu knmifc ilr siiraiim
Itreppum, og var því ekki haegtafc vita, hvafc sttm-
stafcar haffci verifc framkvæmt. Af þvf sem kunn-
ngt var, sást, afc sáfc halfci verifc, helzt kartöflum,
í rtáma 100 garfca smáa og stterri f 4 lireppuin
og höffcu fcngizt úr þeim rtirnar 200 tntmur. í
þessttm sötnu hreppum höffcu verifc hiafcnir hjer
um bil 1800 fafcmar af lúngörfcum, og 100Q fafcnt-
ar af engigörfcum í einum hrepp. I einum hrepp
haffci verifc sljettafcur rtlmlega ltáifur þúfnateigur
og í 4 hreppnm grafnir 2000 fafcmar af vatnsveitinga-
skuifcutn. Svörfcur halfci verifc tekinn upp á 50 b:ej-
um í 4 lirepptint, mcst í einumþeirra. Fleira var
ekki talifc til nývirkja f þessum hreppmn, nema
í Fljótsdal; þar ltaffci verifc plægt dálftifc og sáfc
Itöfrum f eldri reiti; fengnst af þeim 40 hestar
af hafragrasi.
Fititdat mönnum var kunnugt, afc tölnvert halfci
verifc gjört í hinuin hreppumim, sein etfgrn skýrsla
var til um.
2. þeir sem ti! þoss vnru kjnrnir í fyrra afc
skrifa landl.ekni uin f.ársvkina á aiisturlamli, lýstu
því nít. afc þeir hefíi gjört þafc. en ekkert gvur
efca ráfc hel'fci en sjezt frá læknnum.
3. þ>á var talafc uiti, hvort ttokkur.-tafcar vreri
farifc afc safna hjer búnafcarsjúfcttm, og saafci for-
seti búnafcttrfjclagsins í Fljútsdal, afc þar vreri
kontnir 40 rd. Nú lofnfcu 3 mcrkrsmenn afc reyna
afc gangast fyrir dálitlu safni í sírium sveitum.
4. jiesstt næst vorit ræddar samþykktar og
nndirskrifafcar 2 bænarskrár til alþingis, umstötu
Islands í ríkinu, og um afcalkatipstafc austurlands
á Seifcisírri i þrifcja bu narskrá urn þafc afc fyr-
irmurta Frökkum íiskiverkun ltjer á landi var
felld af fundinum.
5. Eptir þetta var niargt talafc um vetzlun,
verzlunarsamtök og sktrldalosun. Kom mötinum
santaii um, afc úmifsattdi væri, afc styfcja verzlun
Thomsens á SeiíisfirM, sem heffci verifc okkursvo
þörf. f><5 margir segfcu sjer kænti nú ver afc
skipta vifc hann, sífcan hann vildi engum lána,
þá játufcu menn sarnt, afc sú verzlun rnundi vera
hollust, þegar menn væri búnir afc koma sjer fyr-
ir afc nota hana.
6. Afc sífcustu var kvartafc yfir því, afc fr*rd-
urinn væri illa súttur og voru framkvæmdamenn
hvattir til ad bæta úr því, helzt á þann hátt, afc
lralda fundi lieima, og kjúsa þar ætífc nokkra menn
á vorfundinn úr hverjum hrepp.
Svo var forseti befinn afc senda uppástung-
ur frá sjer efca öfcmm, ttm sveitirnar á vetrum,
svo menn gæíi hugleitt þœr heima, og búifc sig
undir afc taka þær efca liafna þeim á vorfundi.
Fleira var ekki tafafc um.
þafc er hvorttveggja, afc þafc hcfttr máttheita
„afcfenginn andi“, sem stofttafci og Wcfur hald'rfc
tippi jicssum cina nýja vorfttndi okkar au'tíirfc-
inga, enda reynist bann ekki haldbetii en svo,
afc fundurinn er nú afc sofna. Sama anda eru
og báfcar flestar framkvæmdir vorfundartnálanna.
jrví vetfca þær svo alvnrulitlar, nerna lijá ein-
stöku rnanni. Vifc höftim vanist þvf utrt svo
margar aldir afc gjöra fátt annafc, en þeir hafa
bofcifc, sem önnufcust velfarnan okkar, ©g höffcu
líka vönd laganna til afc flengja okktir mefc, ef
vifc gegndum ekki — fátt aunafc, segi jeg, og svo
þafc, sem þessi „þráa líl's naufcsýn“ befur knúfc
okkur afc vinna fyrir því. Fyrir þetta ermn vifc
enn þá heldur úvanir vib afc gjöra margt af sjálfs-
dáfcum og í sameiningu, sem er nýtt og okk-
ur finnst ntega án vera. — þafc er vonitndi afc
þetta smá lagist — eins oar töluverfcur vísir syn-
ist nú sprottinn ti! í landi okkar — eptir því,
sem þjúfcernis andittn giufcist í okkur.
.Skrifafc ( nóvember 1857.
S. G.
tór þhigtíðinduii Dana.
Einn af þingmönnitm bar upp á tíkisþing-
inu þá spurningn fyrir dúmsmálustjúrann, hvort
hann vildi ekki hifc bráfcasta leggja fyrir rikir-
pingifc frumvaip tii laga þess efnis, afc „homöo-
patliar fengju leyíi til tnefc vissitm skilyrfcum afc
fást vifc lækningar, efca afc þeir afc minnsta kosti
væru ekki lögsúttir og dærndir sem skpttulekn-
ar. Kvafcst hann eigi gjöra fyrirspurn þessa af
því hann efafcist um dugnafc allopatha efca vilja
þeirra og vifcburfci til afc koniast tii sannleikatts
vifcurkemtingar, heidur af því, afc hann væri ef-
ins tim, afc löggjöfin ljeti lækninga-afcferfc þessa
ná rjetti sínum. Dúmsniáiastjúrinn kvafcst hvor-
ugt þetta atrifci taka til greina, þ\ í afc í itveriu
ríki. þar sem stjúrn væri í gúfcu lagi, yri' u Iækn-
ar afc taka prúfí iæknisfræfci til þessafc þe myrfcu
leyffcar lækningar. En þvir sem afc hefku geng-
ifc undir iæknaprúf, þeir mættu. lækna mefc
„aliopatha“ efca Bhomöopatlia“ mefcölurn eptir eig-
in vild, og skipti stjúrnin sjer ekki af þvf. Lehr-
mann — sem skrifafc lieftir varnarrit fyrir „ho-
möopathíuna“ — kvafcst þess viss, afc þingmenn
sæu þafc af riti sínu, afc hann heffci stjúrn-
lausan áhuga á því afc halda fram hornöo-
pathíunni. Hjelt hann ianga tölu um yfirburfci
iiomöopathíunnar einkum vib kúlerulækningar, og
sagfci mikifc frá uppgangi „homöopatha“ á Englandi
og Prússlandi, og hlúu þingmennafc. Monrafc,
e’nhver hinn merkasti þrngmai'ur Dana, kvafcst
ekki geta orfcifc Lehrmann sammála, en kvafcst
ekki vilja tala um málefnifc sjálft, þar efc hann
bæri lítifc skyn á þafc, því giíkt væri ekki til annars
en gjöra sjálfan sig og þingifc afc athlæi. Fjcll
þessi umræfca þannig nifcur árangurslaus. þess
má geta, afc annar hinn bezti Iæknir „homöopatha*
Thomsen var í fyrra sektafcur um 100 td. fyrir
ranga og vitlausa mefcfcrfc á algengum sjúkdómi, og
prcstur einn, Hass afc nafni, scm farifc baihi mefc