Norðri - 20.02.1859, Blaðsíða 1

NORÐRI.
7. ár 20* Febrúar. 3___4.
Haustáfellift 1858
eins og þab var víbast í Fljótsdalshjerabi og
norburfjnrbuni.
Mánudaginn næstan fyrir Mikilsmessu gjörbi á
hafaustan bleytusnjóvebur og kom æbi lausafönn
á fjöll. Næsta dag var bjartvibri en heibríkjan
mjög hvít eba gulleit. Á Mikilsmessu var nöp-
ur kuldagola á hafaustan. En nóttina eptir brast
á hib mesta fárvibri, meb bleytusnjófalli og svo
miklu bvassvibri á norbaustan, ab menn muna
hjer varla jafnhvasst vebur af þeirri átt. Hjelzt i
þetta vebur og dróg sjaldan úr 6 daga, og
var aldrei fært á fjöllum og optast illfært bæja
á milli. Sjöunda daginn var hib versta dimm-
vibri á norban meb þvílíkri veburhæb og snjó-
komu ab slíkt kemur sjaldan á vetri. Eptir þetta
vægbi vebrunum og voru þó optast vond alla
næstu viku ’.
þab var tvennt í þessu áfelli sem gjörbi þab
mikilfenglegra en önnur, er menn muna hjer svo
snemma á hausti, veburhæbin og hversu þab var
langvinnt og hvíldarlaust. Sjáfargangur varb
ineiri í þcssum vebrum en menn muna ábur,
þar sem stormur stób á land; og svo mikil fann-
fergja kom á fjöllin, ab sjaldan hefur sjest meira
eptir mebalvetur, en í byggbum skefldi af öllu
og þykkur snjór vfbast á sljettu. Allar 6kepnur
voru teknar í hús, hestar og saubfje í sumum sveit-
um þab sem bjargab varb. j»ó gjörbi eigijarb-
bönn nema sumstabar; því framan af vebrunum
var krapavebur svo lamdi af þúfum á láglendi,
einkum nærri sjó þar sem vebur stób af hafi.
*) Arinab óvanalfga mikib áfelli kom hjer í vor eb var
Jjab byr|ati nóttina eptir uppstigningardag og hjelzt fram
yflr hvítasunnn mab mikilii snjókomu, ísingaraustri og haf-
stormum, svo hestar og gamlir eaubir urbu jafnan ab vera
f húsum. Svarf þetta áfelli mjög ab öllum skepuum. En
þab Ingbist undarlega misjafnt á, varb lítib inn til dala,
nema harbvibrl, og snjórinn lfka miuui út vib sjúinn, þvf
þar át hcldur af.
En þegar frysti, reif af hæfcum þar sem eigi var
brætt yfir.
I þossu grimma áfelli urfcu stórkostlegir Ijár-
skafcar í sunium sveitum og aistafcar nokkrir.
Var sumt fjefc eptir í fjöllunum, því óvífca var
búifc afc ganga nema eina göngu og vífca meb
óreglu, en flest fennti þó í byggb. Hefijegsann-
frjett af skýrslum merkra manna, ab f suinum
sveitum fórust frá 5—900 fjár, t. a m. í Eybaþing-
há hjer um hil 500,j í Vallnahrepp 750, í Fell-
um 900. Og annarstabar vantabi og fennti frá
2 hundrubum tii 500. Sumir bændur misstu yfir
100 fjár og sumstabar fennti hesta til daubs.
þegar áfellib dundi á, áttu sttmir úti hey-
leifar, því opt hafbi verib bágt meb þurrka áb-
ur, margir áttu ókastab ofan á seinustu hey og
ógjört utan ab sumum, en íjárhús láu nibri
óbyggb, og gat enginn starfab ncitt ab annvirkj-
uin sínum fyrr en batinn kom eptir vetumætur.
Fáir voru farnir í kaupstab, þegar vebrin byrj-
ubu, og sluppu færstir heim undan þeim. Hinir,
sem vebrin duttu á, urfcu afc sitja í kaupstöfcum
efca kringum þá nærri hálfan mánub eba lengur:
því engum var fært á fjöll. Á Seibisfirbi teppt-
ust 30 kaupstafcarmanna meb 109 hesta nærri
hálfan mánufc, og brutust seinast meb hestana
berbakaba yfir fjallib og mátti þó heita ófært.
Varb sífcan aldrei komib hesti í kaupstab fyrr en
bjarnabi eptir veturnætur og ónýttist mest öll
haustverzlun, en búendur stóbu margir í voba af
kornmatarleysi.
Fyrir þessa miklu fjárskaba og vandræbin ab
koma nokkrurri kind efca vöru í kaupstafc, en
8ku’dir almennt heimtafcar, varfc enginn kostur ab
safna töluverÐri hjálp handa Húnvetningum þetta
sinn. t»ó ab búendur hefbu bezta vilja, gátu þeir
engan veginn látib af hendi rakna nema lítib,
ellegar ekkert.