Norðri - 20.02.1859, Blaðsíða 7

Vjer snerum því aptur til herragarfcsins. llest-
ainir fóru einlíeart á hiirfustu ferb, því hræfslan
l.núfi þá áfrani, uk þegar rib flugum þannig á-
fram sá jeg þjótandi gráan skugga f grárri þok-
unni. þnh var lílfuflokluirinn, som standslaus fylgdi
o«s jafnhliha. Vjer urfum einlægt ah vera vih-
búnir, og einu sinni skaut majórinn, en vjer heyrb-
um ekki nema ýlfriö. Vjer höfhum engan tfma
til ah talu, og náfuim loksins ah garhshiibinu.
þegar vjer ribum gegnum þab, hlupu hinir fögru
garbfiundar út og tóku geltandi aíi elta úlfana
eptir luiitinni,
„Hlaupib á hesta hver og einn,“ kallabi ma-
jórinn til húskarla sinna álengdar, sleppib laus-
um blluin úlfahundunum, svo úlfarnrr skemmi
ekki uppáhaldshundana mína, fáib nágrannana í
fyigi meb ybur, og rltíb úlfana eins lengi og þjer
viljib. Jeg geld tvöfaldan skoteyrir fyrir hvern
úlf sem þjer l'ellib, pema þá sem liggja npp vib
gálgann, því þá höfum vjer sjálfir drepib. Hjá
eikinni liggur líklega önnur skainmbyssan sem
jeg gaf Gústav í fyrra, hyggib ab þvf, hvortþjer
sjáib hana.“
„I seinustu fimm árin,“ sagbi hann vib mig,
þegar vib ribum gegnum trjágarbinn, „hefur cng-
inn úlfur þorab ab koma hjer í grennd, hjer var
alit óhult. }>ab er meiki nm harban vetur, og er
harin byrjabur í liinum norMægari löndum fyrst
ab úifarriir leila þannig hingab stibur.“
Húskarlar hjiigin sig nú á úlfaveibarnar og
sátmn vib á hesthaki á meban og horíbum á.
en þegar þcir voru farnir og vib ribum heim ab
herragarbinum, varb Gii-tav snöig'ega illt, gvo
hann var næstuni hniginn af hestinum. Einn af
húskörlnm var nærstaddur, ogtók hann af baki,
og vjer sáuni ab annar fótlesrgur hans var b'ób-
ugur. Vjer bárum liann inn í stofu nibri í hús-
inu, og var gjöibur eldur í herberginu og sæng
reidd. Síban hugbi majóiinn ab sárinu. Einn
íilfurinn hafbi hitib liann í kálfann og var sárib
ekki mikib, en blóbrás hafbi mœtt hann og áreynsl-
an ab verja sig fyrir úlfunum og ríba heirn, og
fjell hann í öngvit hvert af öbru. Hann var nú
lagbur í rúm og majúrinn sendi þegar eptir lækni
og Brigittu. Sjálfur sat hann vib sæng hans til
ab Iífga hann f öngvitunum. þegar læknirinn
kom gaf hann honum styrkjandi mebal, og sagbi
ab blóbrennslib hefbi verib gagnlegt, því þab
minnkabi bólguna sem opt kæini eptir þess kon-
ar bit; ef ab hann lægi kyrr mundi sóttin og magn-
leysib hverfa á fátim dögum. Undir kvöld kom
Brigitta og skobabi son sinn í krók og kring til
ab vita hvort liann væri ekkert meira sakabur.
þegar hún hafbi lokib þessari rannsókn, sat hún
einlægt vib rúm hans og Ijet búa sjer sæng í
herberginu. Næsta morguri árla sat hún aptur vib
sæng sveinsins og hlustabi eptir andardrætti hans;
en hann svaf svo fastan og væran svefn eins og
hann aldrei skyldi vakna. þá bar þab vib, er
flestum mundi til hjarta ganga, og stendur þab
enn skírt og Ijóst fyrir hugaraugum míiium. Jeg
gekk ofan úr herbergjum mínum iil ab spyrja
cptir hvernig GlístaV Bli og kom ’nn í herherg-
ib næst því er liann lá í. þetta herbergi sneir
út ab trjágarbimim; þokan var horlin <>g hlóbraub
vctrarsólin skein inn gegnum hinar laiiflausu tib-
argreinar. Majórinn stób og sneri sjer ab glugg-
anain eins og hann horlbi út. I herbergi sjúkl-
irigsins var breitt fyrir gluggana; þar sat Bri-
gitta og horfbi f andlit sonar sfns. Allt f einu æpti
hún fagnabaróp. Gústav var vaknabur og leit
hrosandi til móiur sinnar, er beygbi sig el'an ab
honmn. En þegar jeg sneri Bijer til majórsiris,
sá jeg tvo stóra tárdropa renna nibur ab kinnum
hans. Jeg gekk til hans og spurM hví hann
harmabi. Ilann svarabi lágt: „Jeg á ekkert barn 1“
Niburlsg f næsU blabi.
fflannalát.
Olafur Gíuiiulaugssion Briein timb-
urmeistari á Grund f Fyjaíirbi sálafist seint í
næstlibnum mánubi. Vjer vonuin ab geta seinna
meb fleirum orbum skýrt frá líli og dauba þcssa
ágætis manns.
23. janúar þ. á. sálabist Jón umbobsmabiir
Jónsson á Arbakka á 8kagaströnd, er fyrrum bjó
ab Munkaþrerá f Eyjafirbi. Hann var fssddur af
fátæku bændafólki á Hrísum í Eyjalirbi 3-1. marz
1804 (á heitdag Eyfirbinga), kræntist árib 182G
og bjó þar á Hrísum nokkur ár. Arib 1833
flutti hann ab Munkaþverá, en árib 1854 þa'an
og ab Ytrahóli í Kaupangssvcit. þar bió hann
tvö ár. þá flutti liann ab Munkaþverá aptur.
Vorib 1857 flutti hartn vestur ab Arbakka. 1840
varb hann hreppstjóri í Ongtilstabahrepp og var
þab einlæet síban þangab til hann fór v«smr.
1849 var hann kosirm alþingismabur í stab sjera
þorsteins Pálssonar á Hálsi; 1850 var hann kos-
inn til þjóbfundarins osr 1852 til alpingismanns
fyrir Norburþingej'jarsýsly, og sathann á þingunum
1853 og 1855, en árib 1857 leyfbu annir hans
honum eigi ab fara á þing. 1855 tók hann vib
þingeyra klausturs nmbobi og 1857 varb hann
hreppstjóri í Vindhælishrepp. Jón sálugi umbobs-
mabur var og einn af þeim, er af alefli studdu ab
prentsmibjustofnun hjer á Norburlandi, og var
fyrst framan af annar þeirra, er stóbu fyrir út-
gáfu blabs þessa, og skrifabi allopt seinna í þab
meban Björn Jónsson stób fyrir því. Jón átti
tvö börn á lífi er hann andabist, Rósu gipta konu
norbur í Fnjóskadal og Jón hreppstjóra og söbla-
smib Jónsson á Munkaþverá í Eyjafirbi.
Jón sálugi var fljótgáfa&ur mabur, lesinn og
fjölhæfur, sem þingmabur varb hann fl.ótt æfbur,
og var vel máli farinn á þingum, djarfmæltur og
óhlífinn, og eins ritabi hann; þó stundum nókk-
ub vanstillt. Hreppstjóri og sveitarforingi þótti
hann ágætnr og var ríkur íhjerabi. Hann haffti
lagt sig svo eptir lagaþekkingu og málafærslu,
ab hann mátti telja jafnhliba mörgum lögíræbing-
uvn. c'da fjekkst hann mikib vib málaferli. Hann
var búm ibtir góbur og var á seinni árum talinn
mcb efnabri bændum. þó liaun væri snaubum bor--
inn. Ilann var liinn mesti hófsmabur um allt t