Norðri - 10.12.1859, Blaðsíða 1

NORDRI.
1859.
7. ár IO Uesember. 29.-30.
Hafnsögumanns húsið.
Fyrir mörgum árum bj<5 niabur nokkur vest-
an á Noregi vib útsjóinn, liann hjet Pjetur og var
hafnsögumabur. Hús þab, er hann bjó í, stób
á liamri einum vifc sjóinn. Landiö umhverfis var
hrikaiegt og gróöurlítií). Haialdan leitabi sí og
og æ ab sjáfarhömrunum, og stundum lamdi hún
þá ógurlega. Fámennt var þar og heldur dauflegt.
Eitt kvöld sat Pjetur í húsi sínu. Hann var þá
orbinn gamall, og sótti kuldinn á hann. Sat hann
þá vib eld og ornabi sjer. „Hart hefir vefcrib verib
í dug utan skerja/ sagbi hann vib sjálfan sig, og
leit út í gluggann á sjóinn, sem allur var í einu
löbri, og gusabist ógurlega upp á klettaria. Bþab
cr mœlt, ab ekkert megi vP eldi og vatni.“ „En
þab er þó ekki ætíb svo. Opt hafa hamrar þess-
ir fengib harban skell af hafbárunum, og þó hefir
hún aldrei getaö unnib á þeim. Hjer á þess-
um stab bjó afi minn, hjer bjó fabir minn, og
hjer bý jeg.“ Jeg er alinn upp vib sjáfarnibinn,
veburhljóbib og nráfagargib, og kann allvel vib
þenna hljóm. Já, mjer brá ekki meira vib, þó
jeg sæi hafib, heldur en ^klettunum þarna. En
nú gjörist jeg gamall. Á yngri árum kom jeg
skipum til hafna um hávetur, og kenndi þó ald-
rei kulda, þó allt væri gaddfrosib, bæbi festar og
skipsreibi, og sjófuglar dytti nibur á þtljur, kaln-
ir á fjöbrum og fótum, þá hló jeg ab því og
spýtti um tönn. Nú er þetta allt á annan veg.
Nú er ekki lengra libib á sumar, en lftib eitt kom-
ib fram í septenrbermánub, og þó er rnjer kalt
eins og komib væri fram um veturnætur. þab er nú
komib svo fyrir mjer, ab jeg skelf undan hverri
. skúrinni. þab var ab sönnu ekki gaman ab vebr-
inu í dag, hann bljes harban, og ekki er hann
enn þá líkur því, ab hann muni lygna, þvf hann
kemur kolsvartur fram undan nesinu." Hjer
þagnabi kavlinn, kastabi skíbi á eldinn og hengdi
klæbi sín til þurrks vib eldstóna. í þvfvar bar-
ib ab dyrum. Pjetur undrabist, ab nokkur væri
á ferb í svo illu vebri, og þab seint á degi. Hann
gekk til dyra og bciddi komumann ganga inn.
Hinn tók því meb þökkum. Hann halbi kápu
yzta klæba og hafbi vafib ab sjer kápunni og rann
vatnib nibur úr henni. Mabur var meb honum
og hafbi sá plögg á baki. Pjetur horfbi á komu-
mann um hríb, og furbabi mjög, er bann sá hann
taka sofandi barn undan kápu sinni. „Reibstu
nrjer ekki, garali mabur“, sagbi hann — og heyrbi
Pjetur brátt á máli hans, ab hann var sænsk-
ur — „jeg var staddur á sjó meb barnib og mann
þenna, sem hjer er rneb mjcr, þegar vebrib skall
á okkur; bjóst jeg ekki vib öbru, en ab hafib
mundi svelgja okkur í sig á hverju augnabliki,
en gub hefir viljab iáta annab verba. þó vib
værum óvanir sjómenn, komumst vib lífsafinná
millum skerjanna, og lentum undir klettum þess-
um, og komnnt auga á hús þitt. Viljum vib nú
reyna höfbingskap þinn og bibja þig gistingar
þangab til vib getum haldib áfram ferbinni“. „Herra
góbur, svarabi Pjetur, hús mitt er lítib, og jeg
er ekki vanur ab taka á móti gestum, og get
ekki veitt ykkur góban beina, en allt hvab jeg
h«ö skai ykkur heimiit. Takib af ykkur vos-
klæbin og vermib ykkur vife eldinn, en barnib
getib þjer lagt í rúmib mitt'. „í þessu litla húsi“,
sagbi komumabur, og stundj þungan vib, „hjá
þessum góba manni finn jeg skjól og hæli, en
þar, þar var ekki annab en eymd og volæbi“.
Herra gobur, sagbi húskarlinn, sem meb honum
kom og hafbi lagt af sjer byrbina, leggib þjer af
ybur yfirhöfnina. Pjetur tók nú barnib í fang
sjer, og gætti ab, hvort væta hefbi komib ab því,
en þab var ekki. Svaf þab nú vært og vissi
ekkert af hættu þeirri, er þab hafbi verib í, eba
af því, ab þab var nú komib meb föbur sínum,
harmþrungnuin og raunamæddum inn í lítilfjörleg
húsakynni eins hafnsögumanns á útkjálkum Nor-
egs, Sofbu nú vært unginn minn, sagbi Pjetur,
og breiddi brekanib yfir þab. Langt er nú síb-
an ungbarn heíir sofib í hvílu minni. Komu-
mabur hafbi nú tekib af sjer kápuna og studdi
sig vib húsvegginn. Hann mælti ekki orb vib
þá, en stób í sömu sporum og var ab velta ein-
hverju fyrir sjer í huga sínum. Hann var hár
mabur vexti og vel á sig kominn, mibaldra mab-
ur ab sjá, en þó sprottnar hærur í höfbi; ennib
hátt og hvelft; augun blá og fögur; nefib lítib
eitt niburbjúgt, svipurinn hinn höfbinglegasti, en
þó sorgbitinn mjög. „þjer munub vera úr Sví-
þiób“, herra, sagbi hafnsögumabur. „Föbur mínum
var aidrei um Svía, en jee heli hugsab, ab í öll-
um löndum eru menn misjafnir, og fyrir því vil
jeg taka eins vel á móti Svíum og Norbmönn-
um, ef þeir eru í hættu og þurfa hjálpar vib.
Verib því velkomnir ab þiggja hjá mjer þab,
sem jeg gct bobib ykkur. þab er ekki mikib.
þó get jeg gefib ykkur ab smakka braub og smjör