Norðri - 10.12.1859, Síða 2

114
og volean vafns^opa á eptir, og ekki skulufe þií)
þurfa afe bífa alla stund eptir því. O&arenkarl-
inn háf&i sleppt orfcinu, var íi|dnn bdián aö setjá
ketil yfir eld, og var hinn Jcvikasti vib lildlin.
Húskarlinn sat, studdi höiuj lindir kinn og svaf,
en húsbóndi hans stób enfi þí í sömu sporurn,
og sýndist ekki gefa því nokkurn eaum, er í kring-
um liann gjörílist. Nú vaknahi barnib og fór aö
gráta. FaÖir minn, fatir nrinn! sagÖi þa&, og
fór aö bröita á fætur. Gústa, jeg erhjer! svar-
uöi hann, og var þaö auöheyrt á þessnm oröum,
aö. þau komu frá föÖurhjartanu. Tók hann barn-
iö í fang sjer, lagÖi þaö hendnr um háls hon-
um, og gekk hann meö þaö aÖ eldinum. Eldur-
inn logaöi glatt og lagÖi birtuna á andlit meyjar-
innar. Faöirinn leit á hana um stund. því næst
þrísti hann henni aö brjósti sjer og mælti: „Dótt-
ir mín, hvaö ætii þú segöir, ef þú þekktir ástand
þitt? Hrakin ertu bort af fósturjöröu þinni, og
komin hingaö á björg og HersvæÖi, og hefir þar
ekkert viö aö styöjast ncma hann fööur þinn,
sorgmæddan mann, er þú getur misst þá minnst
varir. Svo mælti bann, meö tárin í augum, og
hann kvssti hinar rósrauöu varir dóttur sinnar.
Pjetur bar nú fram fyiir þá kaflfi, og allterhann
hafÖi tii, bæ'i brauö og fisk og smjör. Settust
þeir svo aö mat ailir samt. Gnsta litla sat á knjám
fööur síns. var anösjeÖ aö honum var ekki taint
aö mata hana, þvf honum iórst þaö heídur ó-
höndulega. Pjetur sá þaö, og bauÖst aÖtakaviÖ
barninu. FaÖir þcss brosti, en Gústa fór aö
beygja af, og^vildi ekki’fara til Pjeturs. þegar
þeir höföu matast, bjó Pjetur þeim rúm, skyldi
feöginin hvíla írekkju hars, en hann og búskarlinn
bjuggust fyrir á gólfinu. Um síöir varö allt kyrrt
{ húsir.u, en úti hvcin stormuiinn og brimiÖ skail
og dundi þungan viö hamrana. Gústa liila svaf
vært og haföi stungiÖ höíöinu undir vanga föíur
síns, en ekki kom honum dúr á auga, þó hann
væri þreyttur eptir sjáfarvolkiö daginn fyrir. Und-
ir morgun gat liann fyrst blundaÖ stundarkorn.
Pjetur var á fótnm þegar í aptnrelding, gekk
hljóölega um iiúsiö, svo gestir hans skyldi ekki
vakna, og setti hvern hlut á sinn staö. Lof sje
guÖi, sagöi hann, aÖ jeg gat tekiö móti þessum
sjóhröktu mönnum og ljeö þeim húsaskjól. Mik-
iÖ var aö þeir skyidi komast af, og þaö á litl-
um báti í veörinu sem var í gær. þaö er bræöi-
legt aÖ hugsa til þess, ef blessaÖ barniö og faöir
þess heföi týnt lífi sfnu á boöunum lijerna nrilli
skerjanna. Nei, þaö er áþreifanlegt aÖ þeirra ér
allra gætt, sem guö gætir. Ekki veit jeg hvaö
þaÖ er, sem dregur hjaría initt til þessara tveggja.
pegar þau sátu í gær hjá mjer, fannst mjcr jeg
ekki geta anraÖ cn élskáö þau, eins og þau væri
börnin mín.“ Viö þetta vaknaÖi kornumaöur,
harin fór hendi um höfuÖ sjer, og leit í kringum
sig, eins og hann vildi sannfærast um, aö hann
væri á þessum staÖ. En er hann Ieit hinn gest-
'risna gamla mann, rjetti hann honum vinsamiega
höndina og mæiti: „Haffu beztu'þakkir fyrir gest-
risni þína, sem veitti mjer og mfnum húsaskjól
f nótt, því ella heföi höfuöskepnurnar gjört út af
viö okkur. Veörinu er nú slolaÖ, himininn er
aptur oröinn heiöur og blár, og þú skalt ekki
þuffa aö srtja íen£í undir okkur. Aö svo roæltu
rcis hann úr rekkju, gekk út úr dyrum og fram
á haturana viö sjóinn, og nam þar staÖar. Hveisit
ólík var nú ekki riattúran þvf, sem hún'haföd veriö
deginum áötir, er hiin haföi hótaö honum og
barni hans bráÖom bana. Hann stóö nú kyrr á
bamrinum. I austri rann sólin úr ægi, og s-endi
geisla sína yfir hafiö, var þaÖ sljett og fagurt
sem skuggsjá, og mátti sjá í því bæÖi lopt og
láö. .Smáfuglarnir sátu á klettasnösunum og fögn-
uöu haustblíöunni meÖ röddum sínum. Nú hayrö-
ist ekki máfagargiö. þvf allir sæfuglar voru á
8)ó komnir, sátu glaöir aö veiium og öfluöu sjcr
fæöu. „Svona getur allt í heiminum breytzt á
skammri stundu," sagöi! hann. „Slíkur morgun
eptir þvílíkt kvöld. En aldrei rennur framar fag-
ur morgun upp fyrir augum mínum. Aldrei kem-
ur sá tími, aö skýlu dragi yfir þá óttalegu viö-
buröi, sem hvaifla mjer lyrir sjónum.“ Hann
sneri Rjer nú viö og renndi augum yfir landiÖ;
í nánd viö liann var ekki annaö aÖ líta en gráa
og graslausa hamra og einstaka moldarkofa lijer
og hvar. Nokkra stund stóö hann þannig kyrr
og áhyggjufullur. þ>aÖ var gott aö sjá, aÖ bann
bjó yfir einhverju, og þaö meira en litlu. Loks-
ins hafri harin, aÖ inönmlm virtist, afráöiíQeitt-
hvaö meö sjálfum sjer, svipurinu glaön'aíi og
augnarai iö |ýsti þvf berlega. „Já, mælti hann,
þaÖ er iiú staöráMÖ. Hjer segi jeg í drottins
nafni skiliö viö alit þaö, er áöur var í nánd viö
mig. I afkiina þessum skal jeg hýrast þaö eptir
er æfi minnar. Heiinurinn, sem gjöröi^mjer alla
inína baráttu, skal aldrei vita hvar jeg er niÖnr-
kominn, og öllum stundutn skal jeg verja tii þess
aö ala upp dóttur mfna. Aldrei skal liún þang-
aÖ koma, sem hún áöur var, og þaöan sem hún
var hrakin. Menji, menn I hvaÖ hafiÖ þjer gjört
mjer ? Jeg get ekki nefut na n þetta, ánþessaö
fyllast reiöi“. Síöan sneri hann aptur til hússins,
voru þá allir vaknaöir og eldtirinn logaöi í hlóÖ-
unum Fyrir fi aman eldinn sat Pjetur meö Gústu
á hnjánum, og haföi ofan af fyrir henni meÖan
faöir hennar var úti. pegar barniö sá fööur sinn
brosti þaö. Hann sýndist nú glaölegri en áfur,
tók dóttur sína í fang sjer, og mælti: „þaö er einn
hlutnr gamli maÖur, sem mjer býr i brjósti, og ’
sem jeg vil bera undir þig. þú ert nú óröinn
grár af hærum sökum elli og þreytu. Atvinna
þín er erfiÖ og mæöusöin , og þó þú hafir fyrr-
utn haft. gaman af aliri áreynslu og volki, þá ertu
nú ekki orÖinn maöur fyrir því. Enginn er hjá
þjer, sem geti rjett þjer hönd í elli þinni og ann-
ast þig veikan; þiggÖu þess vegna þaÖ, sem jeg
vil bjóöa þjer: hæitu nú upp frá þessu aö gegna
syslan þinni; fáöu mjer í hendur hús þitt og lóö-
arblettinn umhverfis þaö. þú skalt ekki þui fa aÖ
iörast eptir þvf. Vertu faöir minn frá þessari
stunda. Jeg skal unna þjer og annast þig sem
fööur, og hjá mjer og dóttur minni skaltu eiga
góöa daga. Ekki skaltu þurfa aö kvíöa skorti eöa
ábyggju fyrir uppeldi okkar; jeg heli sjeö fyrir