Norðri - 30.04.1860, Blaðsíða 1

tí _r«~
;«g ^
! li C2
\AR
1880.
íiíi
» 2
c ^ S2.
J»' ' £. =3
SS r2
g íf*??
§ 5 S
c°
« of
S. ár
30. .4jn*“l.
Sumardagurinn fyrsti.
|»:i?) eru margir dagar á árinu, sem vjer köll-
um tyllidaga, sunnudagar og hátífir, aukahelgar,
misseraskipti, og hjá sumum afmælisdagar, ferni-
ingardagar, brúbkaupsdagar. þessir dagar eru nú
ailir merkilegir, þó stærstur sje nú í rauninni sá,
sem getib er um í einni kerlingabókinni, þegar
jóiadaginn ber upp á páskadaginn og hvítasunnu
aptan í, sem sjálfsagt verbur, eins og þar segir,
hin mesta kjöthátíf). En hvafe sem nú þessari
stóru kjötháu'b líbur, og hvaf) sælir og merkir sem
þessir helgidagar og hátífeisdagar kunna ab vera,
er þó enginn dagur á árinu, sem vjer Islending-
ar, mjer Iiggur vib afe segja, ungir og gamlir,
elskum eins mikib og sumardaginn fyrsta.
Vjer höfum jól og nýár, sprengikvöld pg öskudag,
skfrdagsgraut og föstudaginn langa, sem í fyrnd-
inni var börnunum svo minnisstæfmr, því þá voru
þau flengd stórri flengingu fyrir öll brek sín
á fcstunni, — vjer höfum konungs bænadag
og uppstigningadag, hvítasunnuhátíf), og þrenn-
ingarhátíb, sem vjer höfum nú reyndar ekki
meira vif) en hvern annan sunnudag, og þá
koma nú töfmgjöld eptir túnaslátt og slaginn ef)a
Blægurnar eptir sláttarlok, en þá fcr nú ab minnka
unt, því ekki fögnum vjer vetri mef> neinum tylli-
dag, sem varla er heldur von; en vjer ætlum ab
flestum af lesendum vorum þyki vænst um sum-
ardaginn fyrsta, og optast mnn sá. dagur vera
eba hafa verib sprengidagur í sveitinni. Og þessi
dagur er nú ekki einungis einkennilegur fyrir þá
sök, ab bændurnir hafa þá á diski sínum hang-
inn bringukoll og mjabmarstykki, og vinnumenn-
irnir volduga langleggi og breib og þykk áskurb-
arrif fyiir utan vibbætir seinni tfmanna kaffi og
brenriivín, heldur einkum og sjer í lagi fyrir
sumargjafirnar.
Útlendar þjóbir gcfa jólagjaflr og nýársgjafir, af
y.-s.
mælisgjaíir og brúbkaupsgjafir, en vjer gefum sum-
argjafir og þetta sýnir mebal annars, hve mikil hátíð
þessi dagur er oss. þ>ab er oss í barns minni, ab
ekkja bjó á jörbu og systir hennar á næsta bæ; túnin
lágu saman. Ekkjan hafbi aldrei kaffi, en systir-
in á hinuni bænum brúkafi 1 eba 2 pund um árib, og
á sumardaginn fyrsta kom hún meb kafíikönnuna
og annab sem meb þurfti og gaf systur sinni og
börnum hennar kaffi, og þótti þetta næsta hátíb-
legt. þ>ab er nú reyndar almennur sibur hjá oss
lijer á landi, einkum vib börn, ab gefa þeim ein-
liver fataplögg fyrir jólin, svo þau fari ekki í
jólaköitinn, eins og kallab er; en abalgjafirnar
og almennustu eru þó á sumardaginn fyrsta. þá
gefa húsbændur einatt öllu fólkinu eittlivab, og
börnin opt foreldrunum og stiindum jafnvel vinnu-
fólkib húsbændunum. þegar suinargjafirnar cru
ekki kostnabarsamar og hcppilega valdar, álítum
vjer þær eiga vel vib, og engan tíma ársins bet-
ur fallinn til ab glebjast og skiptast á gjöfum.
þegar vjer gætum þess, hversu norbarlega
Iand vort liggur á jarbarhr.ettinum og hve lang-
ur og strangur veturinn er vanur ab vera hjá oss,
er þab engin furba, þó vjer sjeum meiri hluta
hans meb hálfum hug, þar sem þab er allt und-
ir því komib, livernig hann ræbst, hvort vjer fá-
um lialdib lífsbjargarpeningi vorum. En ef ab vet-
urinn er góbur og allt gengur vel til sumarmála, þá
hafa menn þó ætíb góba von um, ab vel muni
farnast, þó vorib geti nú reyndar stundum sorfib
nokkub ab, ef þab er sjerlega hart. En allt um
þab er þó enginn tfmi, sem menn hjer á landi
eins almennt fagna og sumarbyrjuninni; þá vona
menn eptir sunnanvinduin og sólskini, og skipa-
komum og fregnum útlendum; þá koma abflutn-
ingar til ab bæta niönnum í búi, kýrnargræba sig
og ærnar bera, lóurnar sýngjaog gaukurinn hneggj-
ar, og spáir um sumar; og þó ^b allt þetta komi nú
reyndar ekki í einu meb sjálfri sumarbyrjuninni, þá