Norðri - 20.11.1860, Side 7

111
er Biitt jeg hefi leikÆ bróbuKon bans fremur
lsarfelega eu vib Hamsa haffei hann ?jer þafe tll
afaökunar, ab Mohamed vseri genginn af trú sinni.
En Ham«a viidi ekki lúta ejcr þessa aHökun
nagja. „,Iæja,“ sagfei hann mefe fyrirlitningu,
Tjeg trúi hctdur ekki á steingófe ýfear. Ætli þjcr
getife neytt mig lil þess?11 Reifein, vann þafe hjá
honum, *em fortðlur Mohameds höffeu ekki get-
afe; hann tók þegar hinn nýja sife, sór spámann-
inum trú og etskuvoggjörfeist cinhver hinn hraust-
asti forvígismafeur hinnar nýju trúar.
Hatur Abu tlschals á Mohamed óx stórum
eptir afe llamsa 'hafti refsafe honum svo greipi-
lega. Hann átti brófeurson, Omer Ibn al Kattab
afe nafni. Hann var tröllautdnn mafeur afe vexti,
afburfear ramraur afe afii og hræddist ekki vætta,
25 ára afe aldri. Hann var svo ógurligur ásýnd-
nm, afe flestir bræddust hann, og stófe meiri ógn
af lionnm vopnlausum én öírum gildum mönn-
um undir vopnutn.
þenna heijarmann hvatti Abu Ðfehal til
befnda vife Mohamed, og tókst hann á hendur afe
brjótast inn f Ims Orkhams og vega nfe Mohatned.
Á leitinni mæiti hann mauni af Koreiscli - ætt
og sagti honum fyriiætlun sína. þcssi mafeur
haffei ;t laun tekife trú Mohameds og reyndi afe
tcl.ia hann frá morfci þessu. „Áfeur en þw drepur
Mohamed, og bakar þjer hefnd seUingja hans,
fettirfeu fyrst afe gæta þcss.bvort þfnir c'Ijein
menn cru lausir vife vilh.lærdÓm/ „Helir nokkur af
minni ætt gcr.gife af trú sinnl?“ spnrfei Omar.
„Já,« svarafei hinn, „svstir þín Emina og Seid
mafeur hennar.'“
Omar flýtti nd ferfeum til syslur rinnar, og
gekk inn í hús liennar öllum á óvait og fann
hana og mann hennar, er þau sátu og M»n í ^or-
aniu. Seid reyndi afe fela bókina, en á iátinu
sem á hann kom sá Ornar, afe mafeurinn hafbi satt
sagt og varfe æfareifeur. Hann laust Seid svo
hann fjell, steijs fætinum á brjóst honum og dro
sverfe sitt til afe reka liann í gegn, en þá kast-
afei Emina sjer á milti. Omar laust hana mikife
högg ! andlitife. rþú fjandmafeur drottins,“ sagfei
Emina, ,slær þu mig þannig fyrir þafe jeg trúi
á einn og sannan gafe. þrátt fyrir ofbetdi þitt
og þinna skal jeg hatda fast vife hina sönnu trúA
Já“, bætti hún vife mefe heitri andágipt, „cnginn
annar cr gufe cn gufe og Mohamed cr hans tpá-
mafeur! Omar, Ijúklu nn vib sem þú hefir byrjaMu
Framhaldife sífear.
þess er fjetife- sem gjört cr.
f hinum miklu hirfeindum og heystiDrti. sem hvervetns,
yflrgeugu imrfenrland, vorife IHS8 pá er nmiidt h»fa
misst flestar, of ekki »IIar sanfekiridur míne.r, gjörfei prest-
urimi sjera Jún sál. Eiríksson á Undirfelli mjer, sem land-
seta sínum, orfe urn, afe fera sjer, eigi afe eins jáffearkúgild-
in, og tveggja ára landskuld, efeur 18 geiniinga. heidur og
eimiig, afe jeg skyldi láta veifea gamfara allar ær [uer, sein
jeg þá átti, er voru 2« afe tillu. Allt jletta fje á miili 40.
,,g 50 símtals, og þar afe auki tvö hross, tók hinn sæli
prestur af mjer fyrir alis ekki frain úr nm vorife. Ank
þossa gaf hann mjer tvívegis eptir, af Jarfearsknldiim. fri
2 til 4 rd., og eiriu sioni landíknldina alla, fyrir lítilfjör-
legan vallargarfesspotta, Fyrir þetta. stúra (•feallyndi og
höffeingsgjafir, votta Jog, ekki eiuungis anda og niitiuingn
hins framlifena höffeingja hjartanlegt þakkiæti, liaidm- tg
einnig hans eptirlifandi veglyndu ekkju, madömn Bjergu
Benedikts dúttur, á Aofeúlfsstöfenm, sem í engan mita van-
afei velgjörfeir manns síns, holdur júk Jafuvel vife frá eigin
heudi.
Ögmmidarstöfeum í Skagafirfei, 11. ágúst 1860.
Olafur Jónsson.
Vorife 1857 Uottist jeg húferlum frá Vík afe Grúfar-
gili, sein var eignarjörfe prestsins sál. sjera Júns Eiríkeon-
ar á Undirfeiii; en vorife eptir 1858 fúr eius fyrir tnjer og
flestum öferuui lijer nærlendis, afe jeg komst í jiann liey-
skort, afe ei lá aniiafe'fjrir saufeskepmm; íníiinm, en afe jeg
nia'tti nevCast til a% skera þær all.tr, .sein orfeife heffei mjeit
er átti fram afe færa konu mína, örvasa tengdamúfeiir og,
li börn öll í úmsgfe, svn stúrkostlegt tjúil, afe mjer hef'fei
verife úmögulegt afe halda böruinn mímun frá sveitinni
heffei jeg ekki notife nein» ítyrks af öferum I jlassiiKi
kvingiimstaifeiiiu: Fjekk jeg þau bofe frá ofan nefndnm lands-
drottni minum, afe jeg rnætti koma.til sín m*fe allar saufe-
kiodnr uiín»r, »vo jeg ekki þyrfti afe fella þæiv; þessn hofei
túk ieg fegins hendi eiris og nairri má geta, og hjeit vel-
nefndur prestur þær 30 afe töiu fram úr, svo jog missti ckki
eiua jseirra og þafe án þess afe vilja þiggja einn skildíng í
horgnn. jwgar jog nú ekki fjekk, afe inna þessum veg-
lynda hjálparmanui infnum hinu minnsta, svo seai f þákk-
lætis skyni, fyrir þessa velgjörfe, varfe mjer þafe nasstnm ú-
sjálfrátt, afe láta haau merkja, afe mig lang&fei þú afe minrista
kosti til, afe láta þessa vera einhverstafear opinberlega get-
ife- en þegar hann varfe þe»s var hjá mjar, bannafei hann
mjer þafe í fnllkomimii alvöru, og sagfei á þykkju sína, ef
jeg ljeti þafe sjást nokknrstafear. }>etta atvik þútti mjer, og
svo mnn fleiram virfeast, votta enn meira göfoglyndi, og sýna
Ijúsau vott þess, afe kristilegur mannkærleiki, en ekki hrús-
girni, heffei kuúfe hann til afe gjöra á mjer þenna velgjöru-
ing. Mjer er þvf saunarieg hugarhægfe !, nú þegar jeg
ekki þykist’ lengnr bnudiun af banui haus, afe tjá þessnm
framlifeua, höffeinglynda velgjörara mínnm mítt hjartan-
legasta þakklæti, fyrir þsssa áininustu velgjörfe, hverri Jeg
á þafe afe þakka, afe Jeg hvorki fyrir iuig nje örn rnín
hefl til þessa verife sjerlega manna þurfl.
Vife þetta tækifæri er mjer bæfei ljúft ög skylt afe geta
þess, afe ekkja prestsins sál. sjera Júus, madarna Björg