Norðri - 06.03.1861, Page 6

6
afc hínir skynsösnnstu ojr framtaksmestu menn í |
hverri sýslu Iandsins hvetji til almennra sýsli*-
fnnda svo tímanicga sem ver&a má á næstkorn-
amJi vori, til ab ræba nnilefni þctta, ög beri þar
fram fyrir alrnenning þab scin ritáb rerbur og
r*tt wn þab í blöBunnm, svo þeir geti sem bezt
komizt eptir, fe*rer ab er liinn aimenni þjóbtilji
þeirra manna, sem meb skynsemd og stiliingu
geía fært skýr og greiriileg rök fyrir óskum sín-
um; en eyfci hvervetna sem bezt þeir geta öll-
um blindum og óskynsörnum óskuni manua; sem
ci eru á ijósum rökum byggbar. Fyrir glíkunr
sýsiufúndum ættu sjerítagi þingnKinn og vara-
þingœenn kjördæmaana ab gangast, þar sem þeir
eru bábir eía annar innan kjördæmis, og allir
■kynsamari nienn í sveitunum bæbi æbri og lægri
ab styfcja þá. A sýstufundunum ætti afc kjósa
írienn íil þessg ásámt alþingismönnuitum afc sæfeja
aimennan j>ir>gvall'afund vifc Öxará í sumar, rjett
fyrir alþirgi; og stirgum vjer upp á, afc bcrra
n'álafliuningsmabur Jón Guí mundsson, sem var
forseti íi Mí'iista aiþingi,! dagsetji þiingvallafiirid-
inn, og auglýsi þafc í S>jóbóiíi, íslcnding og Norfcra ;
og afc sá fundur verfci sífcan haldinn imdir yfir-
urnsjón lögrcgiustjóriins í Árnessýelu, og þykj-
utnst vjer vita ab sá sem fundinu bofcar, tiikynnk
þessum lögreglustjóra fuiidarhaidifc mefc sjerstöku
opinberu brjeíi; eins og vjer lílta vonum, afc þing-
inennirnir efca þeir sem til sýslufundanna kvefcja.
gieymi þvf ekki, afc tiikynna brjeílega viíkomanii
lögrcglustjórurri, hvar cg hve nær fundirnir verfci
baidnir.
Askorun þessa mefc ásíæfcum sínum böfurn
vjer afráfcifc afc bifcja útgelendur allra' blafcanna
þjófcólfs, Isiendings og Norfcra afc taka
til mefcferfcar í blöfc sín, evo bún komist sem
fyrst og greifcicgast út um Isndifc, því vjcr efunr
ekki, afc allir nmni áiíta rnálefni þetta íhugunar og
umræfcuvert.
Skrifnfc í deseinbermáuui i tsðð.
H’ohiim gliagfjrélisgaF.
bánaðarrií.
Jeg liefi áfcur fengifc áskoranir frá ýmsum mönn-
um afc taka í Norfcra ritgjörfcir búnafcarlegs efn-
is; en bæfci bafa mjer borizt þær fáar í hendur
og líka cru þess konar tímarit eins og blöfc vor
eru ekki bentug tii afc taka mótí þes3 konar rit-
gjöríum cf iengri eru, þar efc þafc ketnur sjer
iila afc parta þær í sundiir, og biöfcununi scm
koma út í örkum, er ofsjaklan hakiifc saroan, svo afc
þcss konar búnafcariegir lærdómar. sem eiga afc
vera byggfcir á langvinnri reynslu og þess vegna
líka afc geymast vandlega og geta iengi afc haldi
koniifc,?eiga þar mifcnr ve! heima. þess vegna
heiir lítlfc orfcifc af þessu og Norfclendingar bafa
því riæsta lítifc fengifc af þess konar ritom, nema
í smápjesum, sem eru einstaklegs efnis og lífca því
fljótt urulir lok. Sunnlendingar hafa reyndar
stafcifc þar betur afc vígi, þar þeir hafa almennt
húss og bússtjórnarfjelag, sem bæfci betir gefifc
ýmislegt út búfræfci vifcvíkjandi f samanhangandi
ritsafni og haft krapta til á annan bátt afc styrkja
búnafcarlega framför í landinn.
jiafc cr nú, ef ti! vill, enginn tími, sem jafn-
vel og þessi yfirstandandi ætti afc gefa mönn-
uin öflugar livatir iil afc bugsa um búuafc flandi
voru og þafc sem bonum má mifca til eflingar.
Hin næstlifcnu þriú iiörfcu ár eiga afc liafa sýnt
mönrium Ijóslega fram á þmfc, á hve völtum fótuni
búnafcur vor stendur, og afc svo má afc orfci kvefca
afc lítifc lem ekkert af veimegun vorri sje ajáifum oss
efca skynsamiegri búnafcarafcferfc afc þakka beidur
eiimngis árfvrfcimi; því s>o virfciít, afc vjeí leggi-
um engsn þann grundvöll í gófcu árunum, er
gvti gififc oss nokkra verulega fótfestu þegar
harbnar í ári.
Nú þegar skepnur vorar eru orfcnar sto fá-
ar, þegar bjargræfcisskorturinn stendur fyrir dyr-
nm, níl. er tími til afc allir ieggist áeittafc btigsa
sem nákvæmast um búskapinu og allt þafc er hon-
utn má til vifcreisnar verfca. þafc má svo afc orfci
kvcfca, afc gófcu árin beri sig sjálf; þá getnm vjer
iátifc ailt drasla á trjcfótuni, því gufc og náttúran
heldur þá í oss iífinu. En þegar harfcindin sverfa
afc, þá er sannarlega tími tii afc bugsa sem greini-
iegast um alit er frelsar oss frá hungursneyfcinni,
þá er tími til afc hugsa sem grandgæfilegast um
livafc vjer gátum gjört í gófcu árunum og bvafc
vjer enn gctum gjört til þess afc Ijetta oss af-
leifcingar hörfcu áranna.
þ>afc er eflaust þessi rjetta tilfinning fyrir
einhverri hinni brýnustu þörf tfrnans, er hefir
knúfc menn til afc skora á ariig afc gangast fyrir
afc koma hjer upp almennu búnafcarriti fyrir Norfc-
ur pg Austuramtifc, og jeg vifcurkenni þafc fuU—
koruiega live gagnlegt og æskilegt slíkt væri og
ska! styfcja afc því af ýtrasta megni. . Jeg hefi
nú fengifc ýmsar bcndingar um þetta cfni og skal