Norðri - 24.04.1861, Side 5

37
beggjamegin fjarfear og í Siglufiríi og Fljotum
32 a& tölu. Flestum hefir þessi útvcgur Iijer
gefizt svo vel, a& þeir hafa aukizt mjög a&
efnum og kröptum sf&an, þó a& þa& sje nú all-
misjafnt, hvernig ótvegurinn lieppnast. þ>a& læt-
ar því a& ííkindum. a& þessi útvegur er kappsam-
lega sóttur, og a& *ótt er um skiprúmin hjá hin-
um duglegustu og heppnustu formönnum af beztu
hásetum eins og um gott prcstakall. Líka er nii
svo komi&, a& sumir skipaeigejidurnir eru nú farnir
aWarlega a& hugsa um a& stofna inribyr&is ábyrg&-
arfjelag fyrir skip sín, eins og vjer fyrir löngu höf-
um hvatt þá til, hvort sem þetta ver&ur nú meira
hjá þeiin en rá&agjörðih ein. þá inunu líka a&
minnsta kosti sumir formenn nú hafa heiti& þrí og
surnir skipseigendur krafizt þess, a& þeir ílytti í
land svo miki& af hákarlinum sjálfum eins og þeim
væri framast unnt. þetta er nú mjög loísvert af
hákarlarnönnum, því fátt hefir veri& eins iilt vi&
þessa vei&i eins og a& svo a& segja allur há-
karlinn skuli hafa verift fyrir borb borinn, því
hákarlinn er einhver hin ágietasta iimlend vara,
sú vara setn sjóbændur einlægt gera fengift Iand-
vöru fyrir, hverja helzt sem er, og þaft eptir
gömlu lagi, f 8ta& þess aft þeir nú þurfa einatt
a& rœnast eptir henni fyrir yfirdrifiö ver& í pen-
ingum. En allt þetta hagræ&i sem sjóarbóndinn
getur liaft af hákarlinum, er undir því komiö,
a& hann sje vel verka&ur, þvf þá fyrst er hann
útgengileg vara. Sveitabóndanum ketnur fátt bet-
ur en a& geta fengift nokku& af velverku&um há-
kárli í bú sitt. Ilákariinn þarf ekki vi& sjer, og
sem hann sat me& drottningu sinni, var& ölium
starsýnt á konuna, því hún var frf& sýnum, sak-
leysi og rá&vendni lýsti sjer í öllu yfirbrag&i henn-
ar og hinn stilliiegi harmur fegrafti hana enn meira,
bvo hver ma&ur aumka&i hana og drottningin
grjet sjálf fögrum tárum og fannst me& sjálfri
sjer þa& mundi vera efalaust, a& ma&ur hennar
væri saklaus. Hún stó& því upp og leiddi kon-
una til hertogans. þar bi&ur hún hann grátandi
iniskunnar fyrir mann sinn, en hertogi komst svo
vi&, a& hann tárfelldi. „Kona gó&!“ sag&i hann,
„ma&urinn y&ar ska! lifa. Jeg skal senda til
amtmannsins meö skipun mína um þetfa.“ Nú
var tíminn or&inn hinn naumasti, því kvöld var
komiö, sendima&urinn var& a& rí&a 40 mílur;
morgninum eptir um daginá! átti a& fara me& vef-
arann til gálgans. Hertoginn rita&i nú Iífgjafar-
brjefiö og sendi rne& þa&, en Ijet gefa konunni
mat til a& hressa hana. Ilún lira&a&i sjer sem
jtsest, þakka&i hertoga og diottningu me& gle&i
má jafnvel brúka hann til vi&bitis í vi&Iögnm, og
í ílestuM sveitnm er sá hðfgull á fcitmet; nú or&-
i&, aö slíkt er miki& me&mæli meö hákarlinum.
þa& er h'ka í fæstum sveitum, sízt nú á þessum
árum, a& kjðt sje svo rniki& til, a& þa& geti að
fullu bætt úr viftbitisleysinu.
En þctta atrifti, a& hákarlinn sje vel verlc-
a&ur og því útgengileg vara mun nú því miftur
vera sjuldgæft mi or&iö. Vjer viljurn nú engan
veginn vera í þeirra tölu er álíta a& allt hafi
veriö betra fyrirfarandi, en þó ver&um vjer a&
segja, að vjer ætium a& hákarlaverkunlnni' IibIí
fari& aptur hjer á Nor&urlandi og þa& jat'nvel á
vorum dögum, Vjer ætluin a& til þess sjeu nokkr-
ar e&lilegar orsakir:
Hin fyrsta og helzta orsök til þess, a& há-
karlsaflinn minnkar og hákarlsverkuninrii ter frein-
ur aptur en fram hjá oss, teljum vjer þá, a& sf&-
an þilskipavei&arriar koinust á leggja inetm sig
í miklu meiri frainkróka um a& fylla skipin me&
lifur, sem er dýrari og þykir því fijótar borga
hina kostiia&arsömu útgjörð. Af ujipkorau þil-
skipannu lci&ir þa& og, a& meiin geta ieitað n.iklu
lengra til hafs en á&ur var hægt á npniim sk‘p-
um; en þar af flýtnr aptur; bæfti aö ómögulegt
er a& ílyija liákarl til muna í Und ef vel aílast
um svo langan veg nema veftur sje því hagstæð-
ara, og aft þes<i venja, a& halda svo Iangt til hafs ,
dregur hákarlinn svo langt frá landinu a& eng-
inn kostur er að vei&a hann nærri landi,svo a&
allir þeir inörgu kraptanrinni, er ekki hafa ráð til aö
taka þátt í þilskipavei&unum missa af aflaiium.
hjartanlega velgjörninga þeirra og skunda&i fagn-
andi af sta&. þegar hún var komin 2 inílur var
hún or&in svo örmagna af þreytu, a& húw iinje
niður og sofna&i. En þa& er a& segja af brjef-
bera hertogans, að hann reið um nóttina sem
liarftast þangaft til iiesturinn datt og steypti mann-
inum af sjer og gekk úr ii&i annar fóturinn, þó
vildi svo vel til, a& þetta var nálægt póststö&vum og
gat ma&urinn dregizt þangað og afhent póslmeist-
aranum lífgjafarbrjefið. Hann sendi þa& þegar
áfram me& öftrtim brjefberara, en fyrir þeita seink-
afti því þó um nokkrar stnndir. Nú víkur sög-
unni þangað sem vefarinn var í fangelsinn. þeg-
ar dagmál voru komin nm niorguninn, var tekift
aft hringja stundaklukku ba'jarins, sem bol atimeft
þungum og strjáluin slögum aftölcu sakamann-
anna. Skólasveinarnir komu me& kennara sínum
a& dýblissudyrunum og byrju&u líksálminn oggengu
þa&an til aftökustaftarins. A eptir þeim gekk vef-
arinn og prestur hans, síftan reyfaraforiiiginu og