Norðri - 24.04.1861, Blaðsíða 7

39
i?> er. En þaS sem einkurn þyrfti »5 finna ráS
vib vœri (iaf) ab geta verkaib hákarl jafnve! nær
sem hann aflast; þvf ekki cr von, ah hákarlarnenn
gíöri sjer far um ab flytja hákarl ab landj ab vor-
inu efca snemma sumars, nema þeir sje óhrædd-
ir om ab geia verkab hákarlinn svo vel, ab hann
sje þeim ótgengileg vara. ^En menn hafa nú
kvarfab hjer almennt yfir þvf, ab seinfenginn há-
k.irl verkabist ekki vel, því þegar hann er seint
vciddnr verbur ab kasa hann í efsta sjóarmáli
svo yfir flæbi, því annars hættirhonum svo mjög
vib ab mabka. En þegar hann er svo kasabur og
hitar ganga vcrbur hann opt stækur í kösinni, og
er varla unnt ab fá þann hákarl nokkurn tíma
góban er svo er kasabur. En vera má ab vib
þenna seinfengna hákarl mætti hafa hina abferb-
ina ab hengja hann f fjós f sta& þess ab kasa
liann.
Vjer höfum einnngis hreift þessu máli í blafei
voru, og vjer vonum, ab mönnum skiljist hver
naubsyn er á ab afia þessarar vöru og verka hana
vel. Vjor skorum því á þá menn, er gó'a og lang-
vinna reynslu hafa í þessu efni, ab skrifa um þab í
búnabarrit vort Norblendinga, því hin mesta þörf
er á skýrri og ýtavicgri ritgjörb um þetta mál-
efni, og crum vjer íúsir ab greiba þóknun fyrir
hana. Vjer skorum Ifka á hákarlaformenn og
skipa-eigei'dur ab gjöra sjer allt far nm ab afla
þessarar vöru og vanda hana og fullvissum vjer
þá um, ab þeir muni vinna meb því bæbi sjálfum
sjer og öbrum gagn.
lasmalát.
(Absent.) (»ú getur uni í Norbra, abheyrzt hafi lát
G. faktors Brynjúlfssonar á Siglufirbi; jeg vildi
þab heffi verib flugufrjett, en því er núburabþab
er satt, því hann ljezt 20. febrúar þ. á. á bezta
aldri, nl. á 43. ári., saknabur af öllum, er rjett
þekktu hann og riú vilja unna honuin sanumælis;
því þó hann væri f þeirri stöbu sem liann var,
hafa menn þar þó eptir sönnum íslendingi ab sjá
sem og þeim, er tók flestum frara í'þvíabþókn-
ast abfinnslusömum yfirhianni sínum, sem fæstir
hafa getab og inunu geta lynt vib og jafnlramt
í hinu ab ávinna sjer velvild og hylli alira kaupu-
nauta sinna og annara, er vib hann skiptu; þar
svnti hann meistaralega milli skers og báru; þar
þjónabi hann — svo vel sem aubib er — tveimur
herrum í einu, og gætti þó hins rjetta á bába
bóga. Fósturjarbar sinnar sóma og velvegnun
vildi hann efla í öllu sem hann gat og til hans
kasta gat komib. Sveit hans var ab missi hans mik-
ib og enn, ef til vill, ekki fullsjeb tjón; hann
vildi hvers cinstaks heill, hvort meira átti undir
sjer eba niinna. Vinur var hann tryggbfastur,
ektamaki hinn ástúblegasti og barna sinna bezti
fabir. Sjálfur var hann stabfasiur, áreibanlegur
og brá því aldrei er hann haf< i sagt eba lofab;
allt stób hjá honum eins og stafur á bók. Eáb-
deild hans var stök og reglnsemi óiík þessum
tímum; ekkert mátti, sem honum bar um ab sjá,
úr skorbum ganga. Á palla- eba dagdómum
hafbi hann óbeit, var því opinnskár og einarbur
upp í eyru hvcrs seni var, en fáorbur og lastvar
á bak. Menntunar og bókavimir var hann af al-
vöru en ekki af fordild, þó var saga fekra vorra
fslendinga lionutn kærust, var hann og henni vel
kuunugiir, en ab öbru leyti í fleftu heiina, er vís-
indum vib kom. Allir sannir Islendingar sakna
hans því sem slns Ifka og blessa minning lians.
J. S.
(Absent). 7. febrúar næstlibinn andabist eptir
stutta legu merkisbóndinn fyrrum hreppstjóri Ein-
ar Gubmundsson ab Garbi í þistilfirbi á 62. ald-
urs ári. Hann var ástrfkur mabur konu sinnar,
góbur fabir börnum sínum, umhyggjusamur og
góbur húsfabir, hóf-inabur um allt, háttprúbur glab-
lyndur og vibfelldinn, gestrisiun og hjálparfús og
ekkert dylja. Én þá því væri lokib, kvabst hann
fúsUga rnundu líba þá hegningu, sem hann hefbi
margfaldlega verbskuldab. Amtmabur-veitti hon-
um bæn hans og var hann nú fluttur aptur meb
lagsmönnum sínum í varíhald og hnepptur í fjötra.
Meban á þessu stób höfbu menn leitt vef-
arann út úr mannþiönginni og endurnært hann.
þ>á hlupu til hans nokkrir ungir menn, tóku hann
á hendur sjer og báru inn í bæinn. En abrir
söfnubu fje handa honum og urbu mörg hundrub
dalir. "þegar þeir báru hann eptir abalgötunni
og mannfjöldinn streymdi meb þeim, kom kona
hans af ferb sinni inn í bæinn. Hún sá mann-
fjöldann og heyrbi ab kallab var: „þeir bera
vcfarann, liann hellr fengib líf!“ og nú sá hún
álengdar, hvar ma?ur herinar var borinn sem í
sigurbrósi upp eptir götunni, en fólkib æpti í sí-
fellu fagnabaróp. (>á grjet hún hástöfum af glebi
og fylgdi mannfjöldanum ti1 veitingahússins í bæn-
m. þar fundust hjónin, og verbur ei lýst meb
orbum samfögnubi þeirra. Eptir þetta var þeim
ekib í vagniheim til sín, því þau voru orbin svo
örmagna af liarmi, vökum og hugarkvöl, ab þau
gátu ekki gengib. — Vefarinn jók nú og bætti
búskap sinn meb fjenu, sem honum var gefib,
lilbi síban til elli vib glebi og ánægju og gubs
blessun fylgdi honnm alla daga hans.