Norðri - 04.05.1861, Page 3

43
í nc&anmdlsííreiiiinní í 15.—16. blaM Jijóí)-
(51 f«, bls. 62, 2 clálki Iftur L’amli Jón Guíniunds-
son frjálslega upp, rjett eitis og vjer áttum von
á, þar sem hann segist lús og albúinn til ab gang-
ast fyrir þingvallatundi f sumar; en þab skilyrti
þykir oss heldur ónæreœlnislegt, at alþingismenn
og fleiri, skyldi vera btínir aib gefa honum vís-
bendingu fyrir 12. maí um þat, aí) botab verti
vífca í hjcrutum til hjerafeafunda, og at menn vilji
almenrit þatan sækja þingvallafund. því þó vjer
höfum nokkurn veginn fulla vissu fyrir, aö í öllu
Nortur- og Austuramtinu verfii haldnir fundir í
vor, og höfum frjett ávæning um hib sama úr Vest-
uramtinu (uin Suturamtiti vitum vjer ekkert), þ;í
vitum vjer, ab í sömum hjerutum er nú þegar sú
rábstöfun á gjörb ab undirlagi þii gmanBa,ab á rnann-
talsþingum verbi valdir uienn úr hverjum hreppi
til sýslufundanna, svo þeir verba óvíta og, eg ef
til vill, hvergi haldnir fyrir 12. maí, því sftmr
at> menn geti fyrir þenna tíma látiö Jón Gub-
mundsson vita, hverjir og hvat) margir niuni sækja
þingvallafundinn. ( einni sýslunni vitum vjer til
at> sýslufundurinn er ákvetinn 7. júnf. Ef hon-
um skyldi þvf vera þat) alvara aí) bota aldrei
t’ingvallafund nema þessu skilyrfi verti fullnægt,
þá verfum vjer ab álfta þat) fullkomna afbolun.
En vjcr vonum, at) Jón gæti sauneirni í þessu
og bjóti riiönnuin til lundan'ns á Iiafilegum tfma
fyrir aiþing, svo honuin verbi ekki um ab kenna
hvort sem inargir eba fáir sækja fundinn á eptir.
En cf hann skvldi bregbast oss í þessu, sem yjer
væntum alls ekki, þá er ekki svo loku lyrir skot-
ib. ab vjer getum ekki einhvein tfina láiib iiann
vita hvab margir meim í Nwrturlandi óska eptir
ab þingvallafuudurinn verbi í sumar. Vjer ætl-
um ab þýbing fundarins sje ekki rnest undir því
komin, livað bann verbur fjöhnennur, helduröllu
fremur hinu, ab þab verbi regiulega til hans kos-
ib, og á honum verbi menn úr s«m flestum kjör-
dæmum landsins auk þingmannanna.
Vjyr getum annars frætt ytur á því herrar
góbir, íslendingur og j>jóbólfur! ab þó vjer vesæl-
ings Sagfirbingar ættum búninginn á áskoruninni
til fundarhaldsins, þá var sú ritgjörð rædd og
samiri meb rábi nokkurra liinna ber.tu manna úr
þeim sýslum, sem liafa vit og einurb til ab virba
sem vert er.
Iiil«t) 18. apríl i8fit.
Nokkrir Sagfifbingar.
L r brjofi frá liorra J. 13. í Uerliiiga-
tídindum.
— „Hvab ástandib bjá oss ab öbru leyti snert-
ir, þá virtist þab ab minnsta kosti í Suburum-
dæmiriu betra en næstlibib ár. At) vísu er langt
frá því, ab umdæmi þetta liafi náb aptur jafnri
velgengni og þar var fyrir nokkrum arum ábur
en hinn hraparlegi niburskurbur fór fram ; en
fjárræktin, sem er og verbur helzti atvinnuvegur Is-
lands, er hjer nú á góbum framfaravegi- Ilinn
læknabi fjárstofn er cliaust langtum betri, hraust-
ari og afriotaineiri, lieldur en nokkurn tíma hafi
verib dæmi til hjer í landi, cn þvf mibur er
þessu einungis ab fagna í þeim hjeröbum, þar
sem lækningarnar hafa alveg verib fram hafbar.
Stiptamtmaburinn, sem er nú settur, herra etatsráb
Johnasen hefir ekki gcngib í spor embættisbræbra,
sinna ab látast vera dýralæknir, heldur hefir hann ab
mestu látib hina hjerverandi nefnd stjórna klába-
málinu, og hefbu einbættisbræbur lians gjört rjett-
ast f ab fara eins ab fyrir iöngu síban. 011 um-
bobsstjórn Islands sýnir þess hin Ijósustu dæmi,
ab embættismenn þeir, er hafa umbobs - og fram-
kvæmdarvald á hendi, hefbi gjört allraheppileg-
ast í því, ab vasast ekki ofmjög í vísindaleguin-
og dýrafræbislegum efnum, því þar af leibir ó-
gæfu eina og ailt lendir f ólestri. Látum lækna
og dýralækna segja til hvab gjöra skal, þa er
fyrst tíminn fvrir hina framkvæmandi embættis-
menn ab sýna rögg af sjer; en villan var í byrj-
un þessarar fjársýki, ab löglærbu erobættismenn-
irnir vildu bæbi segja li vab gjöra ætti og hvern-
ig þab skyldi gjöra. ]>eir þóttust vera þeir einu,
sein vitib hefbi, en sýndu meb þvf ekki annab
cn ab öll vizka þeirra var engu nýt. I byrjun
sýkinnar rjebi dýralæknirinn, sein hjer er, og binn
tilkvaddi læknir undir eins tit þeirrar mebferbar
á öllu hinu sýkia fje, cr væri sjálfii sjer sarn-
kvæm; en þá var nú orbtakib: „Skerbu nifnr
meban nokkur sýki kemur í ljós.“ Seinna breytti
sfiptamtmaburinn áliti sínu og vildi lækna, en
þá voru bændurnir þegar orbnir svo vanir þess-
mn niburskurbi og vildu halda áfram allt hvab
af tók, og höfbu jafnvel á einum stab í hótunum
vib sjálfan greifann af Trampe, cf hann viidi nú
lækna. En amtmennirnir í Norfur- og Austur-
amtinu sem og í Vesturamtinu voru betur sam-
kvæmir sjálfum sjer. þeir vildu skera nibur, ekki
einungis allt sem var veikt, heldur allt, sem ept-
ir þeirra ó brig b u I u (?) ætlun, gæti orbib
veikt; en þeir gættu þess alls ekki, ab allur
saubfjenabur þeirra gat veikzt. Astandibí Norb-
Austuramtinu og Vcsturamtinu er því æbi sorg-
legt. Ilinar fáu kindur, sem komib bafa frá þess-
um umdæmum, sýna nú Ijós merki sýkinnar;
þrátt fyrir þab eru þar engar rabstafanir gjörbar
til ab útrýrna veikinni meb^lækriinguni. J>ar er
nú einu sinni búib ab segja já og amen ti! nib-
urskurbaritis á sjúku fje; en þab er vonaudi, ab