Norðri - 28.12.1861, Blaðsíða 7

hjer nyrfcra á mccinlandinn o" í ö?rum lands-
fjóríungnm, ab mörg tiarlóniHirumban hefir verib
slegin og niörg skuldin ankizt á landsbmimini!
hafa Grímseyingar losah sig vib mqstallar kaup-
stabarskuldir sínar, og má þelta þó þykja ailvel
gjört af þcim, ef afi Grímsey er mestmegnis hyeg&
af flfekingum frá meginlandinn, er varla þykja
vislgengir, eins og höfundurinn líctur í ljási, og
varla hugsandi, ef ab Grímsey væri eins litlum
kostum bnin og honum segist frá. Vjer geturn
líka sagt J. H. og sannaö, ah eitt vorib núna
fyrir skömmu var vetur harbur, svo Grímseying-
ar urbu heyþrota og máttu til ab láta kýr sínar
út um sumarmál á jörb eintúma, en þú græddu
þær sig storum þegar á fyrstu viku, og mun úvíba
svo ianðgott á hinum ágætu úbygebu svæbum á
landinu sjálfu, sem höfundurinnn vill Iáta byggja
í stab þessara útskerja og útkjálka til norburs,
er hann virbist helzt láta í aubn falia. þegar
forsteinn umbnbsmabur JDaníelssön fór til Gríms-
eyjar fyrir fáum árum, einkum ti! þess, ab koma
þar upp aptur iiautpeningsraikt, sem eyjarmenn
höfbu þá alveg lagt nibur um mörg ár, þ(j|ti hon-
um öil förba, live mikd og gób rækt var þá í
tiínum eyjarmanna eptir langa og mikla vanrækt,
og bæfi liann og abrir kunnugir vtburkenna, livo
mjög mikib mætti bæta og græba út tún og slægj-
ur, ef suind væri á iögb. J. H. ætti ab vera
knnnugt, hve kjarngóbar og landkostamiklar all-
ar úteyjar hjer kiingum land eru og ekki byggja
þab þekkingarlaust í iausu lopti, ab Grímsey ein
lia.fi farib svo varhluta af skaparans liendi.
(Framhaldib síbar).
Gestur var jeg og þjer hýstub m i g,
sjúkur var jeg og þ j er'vi t j u bti b mín,
þelta hvorttveggja hafa nú f næstiibnar ellefu
vikur hin göfuglyndu sómahjón, óbalsbóudinn Björn
Gíslason og kona hans Sigurbjörg Jónsdóttir á
Grímsstöbum á fjöllum gjört vib Eggert Laxdal
son minn, sem á heimleib sinni hingab af Seibis-
fjarbar verzlunarstab lagbist þar veikur í hinni
mannskæbu taugaveiki. Allan hinn ofanskrifaba
tíma var ekkert til sparab sem orbib gæti syni
mínum til heilsubótar, hressingar og raunaljettis,
og nndir einsogEggert var oriinn veikur var sent
meir en tvær þingmannaleibir eptir meböium handa
lionum, einnig til ab koma brjefum þeim, sem
ferb hans var gjörb til, til slcila. Einnig aub-
sýndu hinir alkunnu, eestrionu tengbaforeldrar
Björns, Jóri og Gnbrún Eggert alla aMijúkrun sein
í þeirra valdí stób, bæbi meb þvi ab vaka yfir
honuin og rneb því ab hún Ijebi lionunrrúni sitt.
Gubrúnu húsfreyju hefir iengi verib lagib ab finna
upp meböl til ab linaog bæta veikindi, endahaf. i
margt af því, er hún gjörbi, gób áhrif á bata Egg-
erts. Einnig voru ungir og gamlir á Grímsstöb-
nm samtaka í allri góbvild og þjónustusemi vib
Eggert minn bæbi tii orba og verka,
Hinn nefndi höfbingsmaöur Björn á Gríms-
stöbtnn fullliumnai'i líka hib góba verkib viö Egg-
crt minn, er hann Ijet vinnumann sinn fyijja hon-
um rneir en þingmannaleib frá sjer ab ReykjahhV
scm ýmist leiddi eba ók þessu tæpt 16 vetra barni!
Hæ/i í Reykjaiilíb, á Gautlöndnm ogHálsi var eins
vel tekibVib Eggert eins og hann væri barn húsbænd-
anna og honum Ijcb l'ylgd liinaab heiin eptir 13
vikna liuitiiverii. þab er Ijósastur votiur um ail-
an vifsiirgjörning og eballyndi vib Eggert minn
bæbi á Grímsstöbnm og á leifinni hingab, abliann
eptir 10 vikna þunga sjúkilómslegu var þegar liing-
aö kom svo bragNegur, iiress og frjálsiegur eins
og hann hefbi eigi loeib nema tvær eba þrjár vikur.
Nú þó bæbi herrH Jioss'einn Ðaníelsson á
Skipaióni, húsbóndi drengsins, og jeg vildnm sýna
lit á ab borga fyrirEgge.t þeim nefndu höfbings-
hjónum á Grímsstöbum, þá er þess fyrst ab eeta,
aö Björn hefir engan skilding upp sett heidur
lagt þab í okkar vald hvort vib lietum þab vera
íiokkuo eba ekkert, endaverbur eins stök góbvihl
og Eggert þar naut aliirei borgub sem vert er.
En jeg vona og vcit, ab drottinn vor og frei.-ari
muni á hentiigum tíma nunnast sjálfs síns orba:
„II v a b þjcr gjS.rbub e i n u m af |, essmn
m í n n m m i n n s tu bræbrum þ a ö g j ö r b u b
þjer mjcr, og þab glebur lijariá mitt.
Akureyri lft des<<iu,ber 1861.
Gifmiír Laxdal.
Á s k o r ii n.
þar eb svo stendur á, ab vjer smíftalærisvein-
ar Olafs sáluga Briem höfum tekib oss sam-
an um jib útvega og kosta iegstein yfir ofan
nefndan rneistara vorn, og korui haris Ðómhildi
sálugu þorsteinsdóttur Briem, og jeg lieti lofab ab
sjá urn útvegurnar, enn tíminn liefir dregizt og
samskotin liafa ekki komib svo jeggætisjeb livab
þau hefbi orbib rnikil, þá hefi. jeg hlotib ab jafna
nibur gjöfunum til ab fá vissa dala tölu sern Jeg-
steinninn skyldi kosta. ”
Nú hefir okkur komib saman um, ab steinn-
inn skyldi kosta 80 rd. hingab fiuttur, og þá veGa
á mar|n 5 rd., ef ab engir ganga úr, sem ab jeg
hefi gjört ráb fyrir ab gefa mundu. þessa 5 rd
bib jeg nú alla sem hlut eiga ab máli ab sendá
mjer hib fyrsta, svo ab jeg geti skilab and-
virbinu í tæka tíb.
Orsökin, ab jeg hefi sagt svo berlega frá
kringumstæbunum, er sú, ab tveir af lærisveinunr
Briems sáluga, sem í fjariægb eru, hafa ekki svar-
ab brjefum mínum þess efnis, svo að jeg veit
ekki hvort þau hafa komib til skila, en e sann-
færbur um, ab þeir menn ekki skora sig undan
ab greita iinn hluta.