Norðri - 31.12.1861, Blaðsíða 4

132
októb. 1853 ti! hrsppstjórans á Langanesi. nkl-
ungis ósanna. Ekki lór Finnur þess heldur á
leit vií) sóknarprest sinn, ab fá hjónahand—hon-
ura var sjálfum án efa ekki um þa& hugaí)—fyr
en hann einn sunnudagsmorgun haustib 1858
sendi honum ofurlítinn ini&a, þar er hann beibist
lýsingar nieb sjer og Kristínu, og vísar á svara-
menn, hreppstjóra Eirík á Eldjárnsstöbum og Gísla
bónda á Heibi. Nú þverneita&i Eiríkur a& tak-
ast þessa svaramennsku á liendur, en Gísli var
ekki vib messu þann dag.
f>a& væri gaman a& vita, hverjir þeir kunn-
ingjar Einns hafa verib, sem hvöttu hann ti! ferb-
ar vestur á ísafjörb vori& 1859; vjer megumfull-
yrba, ab ekki voru þab Langnesingar. Ef þa&
heffi verib Sljettungar, og þeir hefbi ætlazt svo
tii, ab KrLtín yríi flntt inn á Sljettu og Finnur
skyldi brá&ura snúa nurbur þangab, svo þeir ætti
sem hægast me& a& smeygja þeim í bjónaband,
þá er sízt a& efa, a& þab var slæglega rábib.
En hvab sem því iei&, virtist þessi hin rábgjörba
framaför Finns ekki iila meint, hef&i hugur fylgt
Uiáii. þab var ekki ólíkiegf, ef hann liefbi
komib sjer fyrir til sjómennsku, a& hann
kynni þá síbar ver&a færari til a& standa
straura af börnum sínum. Langnesingar höf&u
því sanngjama hvöt til a& greiba heldur fyrir á-
forrai þessu en ab spilla því. Hjer af er þa&
sprottib, a& prófastur H. Björnsson eptir beibni
Fiuns, skrifabi kammerráfi Schuiesen á þá lcib,
ab ef Finnur bæbi um vegabrjef vestur, væri því
ekkert til fyrirstöbu frá geistlegri hálfu, og lána&i
honum 8 rd. Sama cr ab segja um vitnisburb-
inn frá Jóni Benjamínssyni, sem í fljótu áliti
kann a& sýnast koma í mótsögn vib þann orbs-
tír, sem Finnur annars almennt hefir fengíb. Jón
hafbi, eins og þegar er ávikib, sanngjarna livöt til
a& gefa vitnisburbinn svo góban sem hann þótt-
ist geta stabið vib; hann getnr því a& eins þess,
hvernig Finnur haii reynzt iionum sjálfum; og
þa& er ekki venja húsbænda, þó þeir hafi heyrt
getib um e&a jafnvcl þekki löst á hjúi sínu, ab
taka slíkt fram í vitnisburbi þess, nema a& því
leyti sem þab hefir komib fram vib sjálfa þá eba
þeirra eigib hús. Líka mætti taka þab til greina,
ab Finnnr var ungur þegar hann var hjá Jóni
þau 2 ár (1848 og 45), sem vitnisbur&urinn er
gefinn fyrir. En einkum má þakka vilnisburb
þenna því frábæra lagi, sera Jón hreppstjóri iief-
ir lii ab notn iijú og iiafa þau gób, sem ml&nr
eru kynnt hjá öbrum.
}>á kemnr liún kyniega fram lijá þeim fimm-
menningum hreinskilnin og sannleiksástin, sem þeir
fyrst og síðast hrósa sjer af, er þeir geta um
tiutning Kristínar inn á Raufarhöfn vorib 1859.
þa& á ab liafa verib einhver býsn, ab Langnes-
ing ar skyldu fiytja hana þenna spöi án ylir-
valds úrskurbar, og því geta þcir ekkert um þab,
ab breppstjóri Presthólahrepps B. þorsteinsson
tiafbi í opinberu brjefi til lireppstjðrans á Langa-
nesi fnslega bobizt til a& veita Kristínu móttöku
meb elzta barni hennar; eba sjer ekki hver ma&-
ur, ab, ef áminnstu tilbobi Bjarna hreppstjóra ekki
er stolib nndan, þá þuríti hjer einskis yfirvaids
úrskur&ar vi&. Um þessar mundir var þa& kom-
i& í or& milli Sljcttunga og Langnesinga, hversu
a& skyldi fara meb þaii Fiim og Kristínu, því
Sljettungar lijeldu eimnitt sjálfir, ab hún ætti sveit
lijá þi'ini, og varb það næst samkomulagi, fyrir
tillögur kammerrábs Schulesens, ab hrepparnir
skjldi skipta meb sjcr ómaga-þunganum, þar e&
skilnabinum haffi ekki verib í tíma fram fylgt;
en ekkert skyldi verba af giptingu þeirra, því
Finnur girntist þab raunar ekki. Stuttu eptir ab
Finnur fór burt um vorib, sagfci llans í Sköru-
vík breppstjóra sinurn til lvristínar meb öll börn-
in, og ábyrgfci lionum, afc þau ekki yrfci hungtir-
inorba í sínum hiísum, því hann var þá bjargar-
laus, en þarna var fengin vistin hjá Bjarna hrepji-
stjóra fyrir Kristínu og elzta barnib. þafc er því
einungis yngsta barnib, se.u líka var látib fylgja
mó&ur sinni, er gæti verib umtalsmál, hvort Lang-
nesingar liöfbu fullu ástæbu til ab flytja; en sízt
viljum vjer geta svo iiis til Sljettunga, sem sjálf-
ir bera sjer svo fagran vitnisburb fyrir brjóst-
gæbi sín vib þau Finn og Kristínu, afc þeim ekki
hefbi þótt þab barbýbgislegt, a& slfía mefc valdi
brjóstbarnib úr önnum móbur sinnar; því eng-
inn ko-stur var á, ab fá hana til ab skilja þafc Jvib
sig viljuglega. En skytdi liitt ekki öllu freraur
véra einveldislegt, sem Sljettungum hefir gleymzt
ab skýra frá, afc þeii vorib eptir (1860) flnttu þau
Finn og Kristfnu austur á Langanes án yfirvalds
úrskuifcar og án alls samkomulags vi& sveitastjórn-
ina hjcr, og skiidu þau bjer eptir öldungis hæl-
islaus.
Abrærandi ástæburnar fyrir giptingabanninu
hjeban, sem Sijettungar yfir megn fram rembast
svo mjög vifc afc ónýta viljum vjerfyrstog frem. t