Norðri - 31.12.1861, Blaðsíða 7

135
mefelæknlrinn vinriur ‘rjCT almennings transf. AS
þessu leyti vir&ast nd meíslækningar ekki ab gjiira
neinn mikinn skaba í verkinu, en þó er þfer skafe-
lcgar. Mnrg eru þau tilfeili, þar sem sjúklingn-
um getur ekki batnab af sjílfum sjer, þar sem jíf
eba daiibi lians og heilsufar urn mfirg komandi ár
er undir því komib, ab fljótt og hyggiíega sje grip-
ií, til öflugra læknismebala. þegar svo á stend-
ur eru me'lrekningarnar skafclegar og heimskuleg-
ar, og jeg hika mjer ekki vib ab segja, ab traust-
ib til þeirra hefir leitt margan til bana, er þeir
fyrir þá skuid drógu of lengi ab leita sjer lient-
ugri lækningar. þab er ab vísu sjaldgæft, ab fólk
hætti ekki vib mcblækningar og iciti læknis þeg-
ar sjúklingurinn gjörist hættuiega veikur, en þab
getur Iíka verib, ab þab sje ekki fyr gjiirt en sjúk-
dómurinn lrefir fest þær rætur, ab læknisíþróttin
ckkert geti lengur ab gjört. f>eir voru tímarnir, a?
margir læknar hjeidn, ab meblækningar og abrar
skottulækningar æiti ab bæla nifur ,meb hinu
stranga vaidi laganna, en nú retla jeg fáa, er fylgi
slíku fiam. þetta er iíka ógjörlegt, og þó því
yrbi vib lcomii', væri þaö bæbi rangt og bjegóm-
iegt ab bepta svo frelsi manna, ab þeir geti
ekki leitab rába íi! hvers er þeir vilja.
Hin eina verulega mótspyrna, er læknargeta
pynt mebla kriingum, er stí, ab þeir vandi sig sein
mcst, og rcyii.i af fvemsta mcgni ab kappkosta, ab
þeim skjáilist ekki, því þab gefnr einkum meb-
lækning’jm undir íótinn. þeir vería abkappkosta
ab standa sómasamlega í stöbu sinni og láta hvorki
meinleysi nje eigin hagsmuni leiba sig til ab fall-
ast á slíkar læknisreglur, sern þeir vita á engu
eru byggbar. Ab bera sig saman vib mcblækna
um meíferb sjúkdóma erhvorki rjett nje rábvdnd-
legt. Tiigangurjnn meb, ab fleiri læknar beri ráb
sín saman um sjúkdóms lilfelli er sá, ab sjtíkling-
uvinn verbi læknabur, en þess er ekki ab vænta,
ab nokkub ávinnist, þó tveir menn beri sig saman,
þar sem annar skilur eba þykist skilja ebli sjúk-
dómsins og hvernig meb hann eig; ab fara á þann
hátt, sem hinum er alveg óskiljanlegur.
Absent.
Lækniflga - aðferö liomöoimtlia í Kaupmanna-
höfn.
Af því ab homoöpatha lækningar eru orbnar
s^o alraennar lijer á Iandi, og svo margir hala
eett traust sitt til þeirra, þykir þab, ef til vill,
/
fróblegt fyrir lescndur ybar, ab vita, hvernig hín-
nm beztu og merkustu fjelagsbræbrura þairra sem
eru í Kaujimannahöín, reibirþaraf. þab er nú þar,
eins og hjer, ab þeir þurfa ekki ab kvarta yfir
því, ab engir sæki til þeirra lækningar, því um
oddvita þcirra H. Thomsen hefir þab sannazt, ab
2U0—400 sjtíklingar hafa daglega leitab ráöa til
hans vib veikindum síniim. Um lækningar þessa
roanns er þ sannab, ab hann t. a. m. hefir gefib
mönnum meböl vib lekanda, án þess ab skofa
manninn, og án þess ab gefa honum neinarmat-
arhæfisrealnr eba minnstu ávísun um, hvernig
hann skyldi fara meb sig. Obrum frarisósmönn-
um, sem hver samvizkusamur læknir hefbi fengiþ
ab vita hjá, hvab ab gengi, hefirhann gefib syk-
ur, og spillt þannig og gjört hættulogri þcnna
næma sjtíkdóm, án þess hann hafi neitt gætt ab
sjtíkdóm þeirra eba spurt um hann. Mörg dæmi
eru taiin, þar sem hann svo skeytingarlaust hefir
fengizt vib þcss konar sjúkdóma, ab varla skyldi
trúnab rnega á festa. Thomsen iæknir hefir opt
verib dæmdur ti! sekta, og seinast varb hann ab
láta úti 100 daii, en líkindi eru til, ab honum
verbi nú betur hegnt. H.
(Absent).
Hverfult er allt í heimi sorga,
enginn er dagur til enda tryggur;
heibur opt brosir hiuiin ab morgni
skýjum heldimmum skyggbur ab kvöldi.
Sífellt er lífib sorg og mæba,
hníga ástvinir í hvílu grafar;
og þá fær eigi apturkallab
andvörp heit nje angurskúrir.
Minnist jeg hans, er mold nú geymir,
athvarf ótraubast æsku minnar;
hjarta þab er brostib, er mjer heitast unni.
stirb er sú hönd, er mig studdi fyrst. ’
Li; inn ertu Iöi gu frá landi harma
fabir kær ab fribar lábi;
en jeg grátþögull gróib leibi
vörmum saknabar væti tárum.