Ingólfur - 12.04.1853, Side 2

26
ing á orðin, bæí»i í unibofisbrjefi bændanna til
lögfræðingsins, sem í þeirri af bonum saman-
teknu landsyfirrjettar stefnu, að Jón j>orsteins-
son var fallinn úr, en einhver Jón Jónsson,
sem aldrei fyrr hafhi veri?) í málinu, kominn
í staöinn. Aö vísu vitnaði Jón Jorsteinsson
undir málsfærslunni um sjálfan sig, ah hann
væri sá Jón Jónsson, sem væri nefndur í stefn-
unni, og sem hefði me&undirskrifað umbo&s-
brjefiö, en landsyfirrjetturinn gat ei, gegn mót-
mælum innstefndá, gefiö því meðhald. Málið
var bæðisóktog varið með kappi, svo að við
ofi lá, frá 4. október 1852, til 20. desember s.
á., og þókti það markverðast í sókninni, að
málið væri sem oröamál einstaklegs eðlis, og
hefði því ei hæftaðdæma stefnendurna í sekt-
ir með sama dómi, fyrir óhlýðni við hrepp-
sjórann, því það væri opinbert ákæruefni, sem
sök hefði átt að höfðast um sjer í lagi, af
hendi hins opinbera. En landsyfirrjetturinn
gat ei fundið, að það væri óhlýðnin við hrepp-
stjórann, sem bakað hefði stefnendunum sekt-
ina eptir undirrjettarins dómi, heldur skortur
á sönnun þungrar sakargiptor gegn hreppstjór-
anum, sem ráðið hefði úrsliti málsins. Að
öðru leyti kom landsyfirrjetturinn að sömu
niðurstöðu, sem undirdómurinn, að af vitna-
leiðslunni yrði engin sönnun leidd fyrir sak-
felli hreppstjórans. j>ann 31. janúar 1853
felldi landsyfirrjetturinn þann dóm á málið:
„Innstefndi á fyrir stefnandanna ákærum í
„máli þessu sj'kn að vera. Að öðru leyti á
„undirrjettarins dómur, að því leyti honum
„löglega áfriað er, óraskaður að standa. Máls-
„kostnaður hjer við rjettinn falli niöur. Jau
„ákærðu orð í sóknarframhaldi lögfræðings
„.Tóns Guðmundssonar af 22. nóv. f. á. M 7%
„„að undirdómarinn hafi ekki viljað eða gefað
„„um að upplýsa málið, eins og skylda hans
„„var til, og lögin leggja fyrir““, „eiga dauð
„og maktarlaus að vera. Dóminum að full-
„nægja innan 8 vikna frá bans löglegri birt-
„ingu, undir aðför að Iögum“.
Æfi ágrip
doktors sáluga Svb. Egilssonar.
I dagblaði Dana, því er heitir Ber/inr/a-
tiðindi, er þess getið 28. d. septembernián. í
liaust er leið, að fregn um lát dr. Sveinbjarn-
ar sál. Egilssonar bafi borizt til Kaupmanna-
hafnar með skipum þeim, sem þá vorunýkom-
in hjeðan, og er hans sjálfs getið í söinu grein
á þessa leið:
„Dr. theol. Sveinbjörn Egilsson er fædd-
ur 6. marz 1791; faðir hans var Egill bóndi
Sveinbjarnarson í Innrinjarðvik. jþegar hann
var 10 vetra, tók Magnús sál. Stephensen
konferenzráð hann til sín, og setti liann til
mennta; kenndi Árni stiptprófastur Helgason
honum skólalærdóm og útskrifaði hann árið
1810. Fjórum árum síðar sigldi liann til Kaup-
mannahafnar háskóla, og tók þar fyrsta lær-
dómspróf í janúarm. 1815 með áyœtiseinkunn
(UbmcErfelfe). *Sömu aðaleinkunn fjekk hann
og í binu öðru lærdómsprófi. I janúarm. 1819
gekk liann undir embættispróf í guðfræði og
fjekk beztu einkunn (Laud); og var honum þá
um vorið veitt kennara embætti við skólann á
Bessastöðum, og þjónaði hann því þaugaö til
hann varð skólameistari árið 1846, þegar skól-
inn var fluttur inn í Reykjavík. j>ar var hann
5 ár skólameistari, og fjekk þá lausn í náð
frá embætti sínu. Eptir það gaf hann sig all-
an við þeim vísindagreinum, sem hann hafði
mest yndi af, en það voru gömlu málin, og þó
einkanlega norræn málvisi og skáhlskapur, og
hefur hann í þessum vísindagreinum látið eptir
sig mörg ágæt rit. Meðan hann var að læra
viö háskólann, vann hann að útgáfu Sturlunr/n
fyrir hið islenzka bókmcnntafjelarj, og seinna
var hann einn af þeim, sem gengust fyrir því
að stofna hið konunr/let/a norræna fornfrœða-
fjclag, og samdi fyrir það margar merkilegar rit-
gjörðir,og viljumvjeraf þeim lielzt til nefna lat-
inska útleggingu af fornmannasör/um, sem gefn-
ar eru út í 12bindum (Scripta historica Islando-
rum). Hin fagra útlegging hans af Kristnisör/u í
þessu ritsafni ávanh honum doktors nafubót
í guðfræöinni við háskólann í 13resl.au. Meö-
an hann fjekkst við þetta yfirgripsmikla verk,
gafst hoiwiin tilefni til að leggja sig betur og
betur eptir norrænum skáldskap og bragar-
báttum, og hefur liann samið orðbók yfir nor-
rænan skáldskap á íslenzku með latínskum
þýðingum (Lexicon poeticum antiqvæ lingvæ
septentrionalis), sem fornfræöafjelagið er að
láta prenta. Fyrir Arnamat/núsarnefndina
snjeri hann Snorra eddu (sem hún gaf út) á