Ingólfur - 10.05.1853, Blaðsíða 1

m

Snflólfur.
I
é
*
X
•I
9
ÍO. d. maim.
8
1S53*
Kostnaíiarmaður og útgeíari Svb. Hallgrímsson.
Landsyíirrjetlardómur
i sökinni M Ts5 2. Organisti P. Gudjohn-
scn skipaður sóknari gegn: G. A. frá Gull-
bringusýslu.
Stúlkan G. A. fór um surnarið 1852 frá Gull-
bringusjslu i kaupavinnu austur í Árnessýslu,
og var bún þá frimguð. jþetta játaði hún fyrir
búsbónda sínum, þegar hún kom í kaupavinn-
una. En á seinni hluta ágústmánaðar hyarf
af henni þyktin, eptirað fólkið á bænumbafði
orðið vart við, að hún nóttina milli 21. og 22.
dags í nefndum máiiuöi, liafði verið ein á ferli.
1»ettaþókti búsbóndanum kynlegt, og gafjrað
presti sírium til vitundar, en prestur ljet sýslu-
mann vita af hvar komið var. Við ransókn-
ir, sem haldnar voru um þetta, leiddist jrað í
Ijós, og var fúslega viðurkent af ákærðu, að
hún nefnda nótt, fregar hún fann til jóðsótt-
arinnar, hafi farið á fætur, og út úr bænum,
en inn í útbýsi nokkurt á hlaðinu, hvar hún
í myrkri, (f»ví hún Ijet aptur hurðina á eptir
sjer), ólbarn, er hún'hvorki kvaðst liafa heyrt
hljóða, nje fundið breifa sig. Nablastrenginn
sleit liún sundur, og batt ei fyrir nablann, og
þegar fylgjan var komin, sveipaði hún klút-
tusku um barnið, án þess að gefa því neinn
frekari gauní, og gróf það svo strax, hálfrar
álnar djúpt, ofan í nýtt leiði á kirkjugarði
bæjarins; fór að svo búnu aptur í rúm sitt og
sofnaði vorium bráðara. Handlæknirinn, sem
spinna skoðaði lik barnsins, áleit, að barnið
hefði verið fullburða og lifandi fætt, samt
hæfilegt til að lifa eptir fæðinguria, ef ekki
ræktarleysi móðurinnar hefbi svipt það allri
aðhjúkrun; en til útvortis áverka, frá hálfu
móðurinnar, fann hann engar líkur. Ákærða
þar fyrir að ásetningurinn að fæða á laun,
hefði fyrst vaknað hjá sjer, þegar hún kendi
sin, en kvaðst þó Irafa ætlað sjer að hjúkra
barninu, ef [rað fæddist lifandi, hvað hún efaði
að verða mundi, af því hún um seinustu viku
meðgöngutínrans, ekki varð vör við lífshrær-
íngar þess. Við ýtarlegri ransóknir sannaðist
það, aö ákærða befði haft að heiman ýmislegt
efni til ungbarnsfatnaðar; að hún ekki heíði
gjört neitt til að leyna ástandi sinu; að hún
sagði strax liúsbónda sínum frá því; að hún
skömmu áður enn hún ól barnið, skrifaði til
heimilis síns á þá leið, að hún koma kynni
halalengri úr kaupavinnunni, enn hún fór í
hana, og gaf í skyn, að hún væri kornin að
falli; að lienni allstaðar að bárust góðir vitn-
isburðir fyrir hegðun sína, og sjer í lagi fyrir
það, að hún væri barngóð. Allt þetta þókti
eyða þeim misgrun, sem NL. 6.6. 8. sameinar
við barnsfæðingu á laun, að barnið eigi að
myrða. Undirdómarinn, kammerráð sýslumað-
ur Jórður Guðmundsson fann því ákærðu ekki
hæfa straff eptir nýnefndum lagastað, heldur
væri henniaðbegna eptir málavöxtum, að eins
fyrir hennar staka ræktarleysi við afkvæmi
sit.t, og hirðuleysi í því að brúka hin venjulegu
bjálparmeðöl, til að viðhalda lifi barns síns.
llann dæmdi því þann 9. október 1852:
„Hin ákærða G. A. á að sæta 3X27, þris-
„var tuttugu og sjö, vandarhagga refsingu,
„og standa undir lögreglustjórnarinnar sjer-
Blegu tilsjón um tvö ár, samt borga allan
_af sökinni og varðhaldi sinu löglega leið-
„andi kosnað, þar á meðal málsfærslulaun
„til hennar svaramanns, sættasemjara M. A.
„2, tvo, ríkisdali reiðu silfurs. Dóminum ber