Ingólfur - 10.05.1853, Blaðsíða 2

31
„að fullnægja eptir háyfirvaldsins frekari
„ráðstöfun, undir aðför að lögum.
Dómfelda skaut dómi þessum til Lands-
yfírrjettarins, sem fann liann í alla staði á rök-
um bygðan, og dæmdi þvi 6. desemb. 1852:
„Undirrjettarins dómur á óraskaður að
„standa. Sóknaravið Landsyfirrjettinn, orga-
„nista P. Gudjohnsen bera 5 rbd. og svara-
„manni cand. theol. L. Hallgrímssyni 4rbd.
„í sakarfærslulaun, er, sem annar sakar-
„innar kostnaður, borgist af hinni ákærðu.
„Dóminum að fullnægja undir aðför að lögum.
2. Ing’ólfsbær
um miðbik nítjándu aldar.
Satt segir Englendingurinn um brekkur
þær, sem rísa sín hvoru megin við bæinn; er
þaö Arnarhóll og þingholtin að austanverðu,
en Grjóti og Hólavöllur að vestanveröu.
Grjóta þennan kalla líka sumir Naustabrekku,
og er það mál manna, að Ingólfur landnáms-
maður hafi naustað þar skip sitt. Nú veiztu
þá örnefnin, sem næst erp,, bænum bæði að
austan- og vestanverðu. Gegnt suðri liggur
að honum Reykjavikurtjörn, hún er ekki svo
lítill pollur, og hafa bæjarmenn kænu til að sigla
stundum á honum til skemmtunar sér. Fyrir
norðan bæinn er Hófnin, sem er kryki einn
af Kollafirði, ogskýla honum eyjar fyrir öldu-
gangi. Innan þessara ummerkja, sem nú er
lýst í öllum áttum, er flatlendi hjer um bil
160 skref á lengd og 100 á breidd, og á því
er bærinn enn sem komið er mestmegnis byggð-
ur. 5ar sem flatlendi þetta fer að risa til
austurs, rennur Arnarhólslækur úr Reykja-
víkurtjörn fyrir neðan Jingholtin og Arnarhól
fram í sjó; nú er hann hlaðinn upp úr steini
beggja rnegin þráðbeinn, og er að honum nokk-
ur bæjarprýði. Brýr eru á honum 3, sem telj-
andi eru; fyrst er Skólabrúin næst tjörninni,
það er steinbogi og er allmikið verk á hon-
um; þessi brú er gengin upp í skólann; þá
kemur Bakarabrúin eða Lestamannabrúin,
það er breið og sterk trjebrú, og er hún farin
af öllum þeirn, sem koma af landi ofan til
bæjarins; loksins er Stólpabrúin, sem gengin
er upp í Stiptamtmannshúsið; upp á henni
standa tveir stólpar allfagrir oghurðirá milli;
það er ekki ósvipað sáluhliðum Islendinga.
Auk lækjarins vil jeg minnast á hinn svonefnda
Austurvöll, það er auð flöt að mestu ferliyrnd,
optast undir vatni á vetrum, en grasivaxin og
allfögur á sumrin; hún Iiggur austanvert, á
flatlendinu og nær að tjörninni. Jar halda
ferðamenn opt hestum sínum, setja þar tjöld
sín og búa upp á lestirnar. Austurvöllur er
umkringdur af húsum á alla vegi; stendur
dórnkirkjan við landssuðurshorn hans, enlif-
sölubúðin við útsuðurshornið. jiá er og kirkju-
garðurinn gamli vestur af Austurvelíi; hann
er með stauragirðing allt um kring, og hefur
nýlega verið sljettað yfir hann, er það fagur
og grasgefinn blettur; rjett fyrir sunnan hann
stendur gildaskálinn nýji, en fyrir norðan
hann prentsmiðja lslands. 3?á er enn einn
blettur auður á flatlendinu austur við lækinn
og undan lestamannabrúnni; þar er kallað
Lækjartorg, og er þegar merkilegt orðið aí
markaði Reykvíkinga. Nú verður ekki öðru
lýst á flatlendinu milli brekkanna, er það al-
sett hú'sum með götum og strætum á milli.
Vinna er mikil blessun.
jáaö er mikið og rneir, enn margur hygg-
ur, í vinnu varið — segir Englendingur einn.
Vinnan fullkomnar manninn. Hún fyllir upp
fúaflóa og þurkar þá, svo þar risa upp blóm-
legar borgir og breiðast út frjófsamir korn-
akrar; en það er mest um vert, að maðurinn
hættir sjálfur að vera eins og ófrjófsamur fúa-
flói, eða eins og banvæn eyðimörk. — Skoðið
liverriig jafnvel hin lítilfjörlegustu störf koma
lagi og reglu á allan mannsins innra mann,
undir eins og hann tekur á verkinu ineð nokk-
urri alúð! Efasemi, ástríður, sorg, órósemi,
gremja, já, jafnvel örvænting — allt þetta
vítishyski ásækir sálu hins fátæka daglauna-
manns engu síður enn annara manna; en óðar
enn hann.er koininn með glaðvætum buga að
dagsverki sínu, hrökkva frá honum allir þess-
ir ólireinu andar, sem manninn kvelja, og
fara í felur. Hinn heilagi vinnuhiti verður að
hreinsunareldi, sem með skæruin og helgum
loga eyðir allri ólyfjan og öllu illu. Já, það
er ekki of sagt, að sæll er sá maður, sem
fengiö hefur sjer eittbvað að starfa.