Ingólfur - 10.05.1853, Blaðsíða 4

36
af villisvíni. — Dýrið litur höfðinu upp alblóðugu, og
gaf injer beldur óhýrt auga. Jeg ætla að segja, eins
og var, að mjer varð þá eldd um sei. Samferðamanni
uiíuuni brá ekki hið minnsta heldur enn fyr. þó tók
liann nú vindilinn út úr sjer, stóð hreifingarlaus, eins
og líkneski, og einblíndi framan í tigrisdyrið. Jeg sá
það strax, að hjer var ekki nema til verra eins , að
*tla sjer að flýa, og vildi því verða á undan dýrinu til
að byrja ófriðinn. Jeg flýtti mjer að niiða nieð byss-
unni, en þá grfpur Indlendingurinn, sem allt af blíndi
jafnt og þjett framan í dýrið, utan um byssuhlaupið hjá
injer, og bað mig hætta þessu. Tigrisdýrið urraði af
grimmd, og sáuin við í tönnur þess; en af þvi það
stóðst ekki töframagn hins einbeitta mannsauga, sleppti
það smátt og smátt úr klóm sjer bráðinni, sem það var
með, ltipráði sig saman eins og hræddur rakki, sem á
von á höggum, snjeri sjer síðan undan og drattaði inn
í skóginn, en sendi okkur ónotalegt og grimmdarlegt
urr. Oðar enn dýrið snjeri sjer undan, setti Indlend-
ingurinn báðar höndur fyrir munninn, og rak upp skelfi-
lega mjótt hljöð, sem öll óargadýr sýnast óvenjulega
hrædd við. þá fór tigrisdýrið að hvetja sporið, og
loksins hljóp það burt eins og fætur toguðu. — „A svei,
gátum við komið fótum undirþað!11 sagði nú samferða-
maður minn, stakk upp í sig vindlinmn aptur og reikti,
eins og ekkert hafði að borið.
Bindindismanna brellur.
Einu sinni var maður, sem sór og sárt við lagði,
að hann í heilan mánuð ekki skyldi drekka nokkurn
áfengan drykk. Hann efndi það líka; en hann bleytti
út í brennivíni hvern matarbita, sem bann borðaði. —
Annar hjet því að bragða aldrei vín nje brennivín með-
*n hann væri á jörðunni; en hvað gjörði hann? liann
klifraði upp á eldhússtrompinn, settist þar og drakk eins
og hann hafði lyst á. — Hinn þriðji lofaði því hátíðlega,
að hann aldrei skyldi smakka nokkurn brennivínsdropa
heima hjá sjer hvorki utan bæjar nje innan. En hann
gekk þá fram í bæjardyr, setti annan fótinn út á stjett-
ina, en hafði hinn í göngunum; og þarna drakk hann,
þangað til hann valt um koll; samt þóktist hann ekki
rjúfa loforð sitt, þegar hann hcfði það svona. — Fjórði
maðurinn, sem hafði lofað konu sinni, að smakka aldrei
deigan dropa af brennivíni, svo lengi sem hann væri
á sjálfs síns löð, Ijet sækja stóran imaus í landareign
nábtia sins, og settist á hann í hvert sinn sem hann
langaði til að skála sig.
Skrií'stofa Iiig'ólfs,
sem til þessa hefur verið þar sem áður var skrif-
stofa gamla þjóðólfs, er nú flutt í hús eitt vestarlega í
Austurgötu bæjarins, og heitir svo gata sú, sem ligg-
nr frá Lestamannabrúnni beint í vestur, Svo
framarlega sem skrifstofa Ingó.lfs ílengist í þessu húsi,
þá verður það gjört auðkennilegt fyrir mönnum með
dýrðleg-um viudhana, svo eigi sje um
að villast nema dómliirkjuua og skrifstofu Iugóli's.
lnglýsin g;ar,
Að gullsmiður Jón Bernharðsson hjer í bænum hinn
25. þ. m. hafi gefið bú sitt sem gjaidþrota undir aðgjörð-
ir skiptarjettarins, það auglýsist hjer með samkvæmt
opnu brjefi 10. apríl 1841.
Skrifstofu bæjarfógeta í Reykjavík, 27. april 1853.
V. Fínsen.
í fyrra sumar, þegar jeg auglýsti hinar „Nýju Hug-
vekjur“, albúnar úr pressunni, hjet jeg áframhaldinu af
þeim, og lofaði Nýjum F ös tuhugvekj um eptirárs-
frest. þess vegna hafa ekki allfáir menn i brjefum til
niín, og sumir með munnlegum boðuin óskað eptir að
fá þessar Föstuhugvekjur nú í sumar eptir loforði mínu.
En jeg verð að játa það, að jeg hef lofað hjer upp í
ermi mína. Jeg hef að sönnu Föstuhugvekjur á prjón-
unuin, en jeg sje fram á það, að jeg verð varla búinn
að leysa þær af hendi fyr enn að ári liðnu hjer frá.
Bæði hafa'ýmsir menn vakið mjer liuga um, að þær
væru mikið vandaverk, ef þær ættu að fá nokkurn veginn
góðar viðtökur, þar sem Vigfúsar Hugvekjur hefðu nú
þegar unnið svo alinenna hylli; og líka sje jeg það
sjálíur, að það er ærínn vandi að fara þ ar í stólinn,
sem Hallgríinur Pjetursson er fyrir söng. Ekki ætla
jeg samt að láta þann vanda aptra mjer frá áformi
mínu, miklu heldur hvetja mig til að neyta orku minnar
og leita andans. Og jeg vona, að þeir, sem annars
leiknr hugur á að fá Nýjar F ö s tu h ug v e k jur, vilji
vinna til að biða eptir þeim missirinn lengur, ef þeir
fyrir það geta átt þess von, að þær verði þá nokkru
betur af hendi leystar.
Svb. HalUjrímsson.
Bókafregn.
þessar bækur eru nýprentaðar í prentsniiðju Islands.
1. Sálmabókin, er kostar óinnbundin á meðal-
prentpappír 72 sk., og á hetri pappír 1 rbd.
2. Nýtt Bæna og Sálmakver; sainið af sjera
Olafi Indriðasyni. það er að stærð 2} örk í tólf-
hlaðabroti, og kostar óinnbundið 16 sk.
þessar bækur eru til sölu hjá undirskrifuðum, og
getur hver sem æskir þess, fengið þær innbundnar, og
fer þá verðið eptir því, hvað bandið er vandað.
Reykjavík 9. d. maímánaðar 1853.
E. þórðarson.
1n g ó l f s m á l.
1. þeir sem dæma aðra vægðarlaust, ættu ekki að
vænta vægðar sjálfir.
2. Láttu ekki þrek þitt að þrái verða, nje þolugt
geð að þibblyndi.
3. Fylgdu aldarhættinum mátulega rnikið, og að-
hyllstu aldrei það, sem þú verður hlæilegur fyrir.
Preutað í prentsmiðju Islands, hjá E. þórðarsyni.