Ingólfur - 09.06.1854, Qupperneq 2

114
ur líti á rjettindi vor, og gæti þeirra, og því
biðjum vjer stjórnarherrra innanríkismálefn-
anna, að bera þá vora þegnlegu bæn fram
fyrir hans hátign konunginn: að vjer fáum
friun frá þeim kostnaði, er leiðir af þessu al-
þingi, og oss annars bæri að gjalda, og að
hann aptur beinlinis verði lagður á þá ellefu
alþingismenn, semmeð atkvæðum sínumlirundu
varaþingmanni vorum frá þingsetu.
Með þessari vorri bænarskrá óskum vjer,
að hlutaðeigandi sýslumaður og amtmaður riti
sin þóknanleg meðmæli.
Fylgiskjal:
Hjer birtist nú bænarskrá Húnvetninga,
„merkisskjalið“ er ábj'rgðarmaður Jjóðólfs svo
kallar, „einkennilegt“ fyrir eitt og annað; og
biðjum vjer útgefara Ingólfs, að veita henni
móttöku í blað sitt, ásamt. línum þessurn, er
vjer látum nú fylgja henni.
Bænarskrá þessari, sem svo er orðin víð-
ræmd bæði nær og fjær, ætlum vjer ekkert
að hæla, heldur lofa sjerhverjum skynsömum
manni að fella um hana þann dóm, sem hann
vill, og hann álítur eptir sannfæringu sinni
rjettastan. En aðaltilgang vorn með bænar-
skránni, viljum vjer með hreinskilni gjöra
mönnum kunnan. 3>að var engan veginn smá-
munasemi í því, að reyna til að fríast frá al-
þingistollsgjaldinu, sem hvatti oss til þessa
fyrirtækis; heldur langtum framar það, að fá
vissu fyrir því, hvort kosning varaþingmanns
vors Ólsens væri lögmæt eður ekki, oghvort
þeir ellefu þingmenn hefðu haft rjett fyrir sjer
í því, að hrinda honum frá þingsetu. j>ví
þegar þingmenn skiptust i tvo flokka, og sína
meininguna hafði hvor þeirra, um rjettan skiln-
ing þess lagaboðs, sem þó allir urðu að byggja
á atkvæði sin, þá sáum vjer, að löggjafinn
einn gat úr þessu skorið, og átti að skera úr
því, og þar með að koma i veg fyrir ágrein-
ing í líkum tilfellum framvegis. Vjer hjeld-
um líka, að keppnisritgjörðir í blöðunum
mundu aldrei leiða til algjörlegs úrslits í þessu
máli. En vjer höfðum líka annan tilgang með
bænarskránni, sem var sá, að koma í veg
fyrir það, að nokkrum þingmönnum þyrfti að
ámæla fyrir það, að þeir greiddi atkvæði móti
betri vitund og sannfæringu fyrirkappssakir, af
kala til einstakra manna, eður meðhaldi við þá.
Að þessu verði rjettilega hreift um þing-
menn, hvað atkvæðagreiðslu þeirra áhrærir,
álítum vjer ríra mjög álit. þingsins og helgi
þess, og ekki hugsandi til, að alþing vort
nái sínu góða og rjetta augnamiði, svo lengi
sem þingmennirnir ekki gæta á þingsalnum,
— hvernig svo sem þeir koma í ljós utan
þings, — lögboðinnar ýtrustu samvizkusemi í
atkvæðagreiðslu þeirra; þó ekki leiddi annað
illt af þeim framgangsmáta, þá mundi þó víst
af honum leiða hindrun í framgarigi og heppi-
legri endalykt góðra málefna.
Jað hafa margir orðið til að lasta þetta
vort fyrirtæki; en vjer gefum engum sök á því,
þó þeir sjeu á annari meiuingu ennvjer. Samt
er það víst, að bænarskrá þessi hefði aldrei kom-
ið á gang, ef þinginenn hefðu greitt atkvæði um
eitthvert frumvarp, eður uppástungu; því ef
svo hefði verið, þá hefðum vjer álitið bænar-
skrána eitthvert það lieimskulegasta fyrirtæki,
og öllum þeiin til minkunar, sem undir hana
hefðu ritað nöfn sín; því atkvæði þingmanna
hefðu þá orðið að byggjast einasta á innvort-
is sannfæringu þeirra, sem engin lög eður út-
vortis vald getur hnekkt; eins og líka þá
hefði verið rjett, að samlikja ályktun þings-
ins við hæstarjettardóm. En hjer var allt
öðru ináli að gegna: rjettur skilningur á gild-
andi lagaboði var hjer þrætuefnið, í hverju
báðir ílokkarnir gátu ekki haft rjett fyrir sjer.
5ví hafi þeir „tíu“, sem álitu kosninguna
lögmæta, haft á rjettu að standa, og hafi þeir
skilið lagaboðið rjett, þá er auðvitað, að þeir
„ellefu“ hafa haft ranga skoðun; þá liafa þeir
brotið á móti gildandi lagaboði; þá væri rjett,
að þeir bættu fyrir lagabrotið, með því að
gjalda fyrir oss alþingistollinn; því vjer vit-
um ei til, að vanþekking á lögunum gjöri
brot þeirra ósaknæm; og þessi hugmynd koin
oss til að óska, að tollur þessi yrði lagður á
þessa „ellefu“ þingmenn; því vjer vildum ekki
fara því á flot, að þessum „ellefu“ þingmönn-
um væri vikið frá þingsetu, þar eð vjerþekkj-
um marga þessa menn að greind og dugnaði,
og álítum þá allgóða þinginenn, þó þeim hefði
orðið þetta í einliverju bráðræði; jafnvel þó
nokkur ástæða væri til þess, að gruna þessa
menn, sem þingmenn, um gæzku í fleiri mál-
um, ef þeir helðu gjört sig bera að hrekkja-
legum samtökuin í meðferð þessa ináls. þann-