Ingólfur - 09.06.1854, Síða 7

119

f>ví, sem samdi liina nvju stjórnarbót fyrir
Danmerkurríki, og gekk liann þar í lift mefl
{>eim þingmönnum, sem afi einu leyti lýstu
sig algjörlega mótfallna hinum nýju gruiul-
vallarlögum. Miklu hefur Mynster ráftift um
allt fyrirkomulag ,á kirkju- og skóla-málefn-
um; frá 1817 til 1834 var hann einn meft í
stjórnarnefnd háskólans og hinna lærftu skóla;
eptir þaö sat hann í nefnd þeirri, sem sett var
til aft segja álit sitt um annmarka |>á, sem
kynnu vera á kirkjusifium vorum, og kennslu-
rnáta þeim, sem tífikafiist í skólunum; og nú
þegar harm sálaóist, hafði hann f>a?> yfirgrips-
mikla starf á hendi, af) vera forseti nefndar
þeirrar, senr byrjafl lraffii ineð ári þessu af) bæta
kirkjusifiaskrá vora.
J. P. Mynster varf) elztur allra þeirra
nrerkismanna, sem Dannrörk átti af) hrósa sjer
af í byrjun þessarar aldar, og var hann ein-
hver hinn nresti starfsmahur allt til dauftadags.
Mest kvað af> honunr sent ræðumanni í stól
og rithöfundi í guðfræði. Guðsorftabækur, senr
eptir hann liggja, og sjer í lagi hans «Hug-
leiðingar um höfuftatrifli kristinnar trúar“ eru
sönn snildarverk, sem eru jafn skiljanleg og
aflgengileg fyrir æðri senr lægri, og nrunu Hug-
leiðingarnar geyma nafn Mynsters um aldur
og æfi. En eins var hann, þó hann skrifaði
um annaft efni enn guðfræði, ljós, skarpvitur
og viðfeldinn í öllu, senr hann ritaði. llann
sálaðist 30. d. janúarm. þ. á. eptir fárra daga
lasleika á 79. aldursári. Ilinn 7. d. febrúarnr.
var útfor lrans gjörr með himri nrestu viðhöfit
og fjölnrenni. Stiptprófastur Tryde hjelt yfir
honum líkræðuna, og svo töluðu líka yfir nrold-
um hans tveir nrenn aðrir, biskupinn á Fjóni,
doktor Engelstoft, og presturinn doktor Rudel-
bach. Danir hafa íhyggju að safna fje til að
reisa minnisvarða þessum sínunr nrikla nrerkis-
nrarrni. — I stað Mynsters sáluga er nú hirð-
prestur Martensen orðinn Sjálandsbiskup.
(Aðsent).
Ljótur er berserksgangurinn, sem konrið
lrefur á Jjóðólf, þegar hann hefur sjeð „Skýrsl-
una unr gjörðir og fjárhag lrins íslenzka biblíu-
fjelags“! Hann ærist út af henni, eins og
nautkind yfir rauðunr lit, og skej'tir helzt
skapi sínu á núverandi biskup vorunr, því til
Geirs og Steingrínrs þykist hann ekki vel
geta náð með hornununr. Menn skyldu samt.
vænta þess, og ættu víst að heimta það af
ÍÞjóðólfi, þegar hann leggur undir nrannvirð-
ingu æðstu embættismanna vorra, að hann þá
að minnsta kosti láti sjer annt um að segja
satt, og byggi ekki sina illu dónra á ókunn-
ugleika einunr og vanþekkíngu á máluin þeinr,
sem fyrir eru. 5essa hefur hann sanrt ekki
gætt í grein sinni um skýrsju lrins íslenzka
biblíufjelags, því þar segir hann meðal annars,
að fjárhags biblíufjelagsins liafi aldrei verið
getið livorki í blöðunum nje aunarstaðar á
prenti, svo menn viti, fgr enn í fgrra að
fjárhagsreikningur fjelagsins sást í Ingólfi.
3>etta er með öllu ósatt, því vjer höfunr lrjer
f'yrir oss skýrslu prentaða á dönsku unr fjár-
hag hins íslenzka biblíufjelags frá 1. d.júlím.
1833, saindaafþá verandi Adjunct Svb. Egils-
syni, og staðfesta af stiptprófasti Á. Helgasyni,
og segir í skýrslu þessari, að fjelagið sje
þannig vant að gjöra reikningsskap fyrir fjár-
Irag sínum á hverju ári. Hafi $jóðólf'ur ekki
vitað þetta, er þá ekki sjálf'sagt að fyrirgefa
honum ósannindin, slíkum reikningsskýrslna
vini? En hafi hann vitað af þessum skýrslum,
og ekki viljað unna Steingríini biskupi sann-
mælis í gröf hans, þó í litlu efni sje, heldur
reynt til að sverta hann f'yrir hirðuleysi í
„uppfyllingu alnrennrar ogsjálfsagðrar skyldu“,
þá er ekki að furða, þó að Helgi hiskup fái
litlar þakkir fyrir skýrslu þá, sem komið
hefur nú út að hans tilhlutun; því er það ekki
að verða ein af lífsregluin þjóðólfs við hina
dauðu, að vilja ekki kannast við það, senr
þeir lrafa rjett gjört, og við liina lifendu, að
níða þá fyrir það sem þeir gjöra rjett?
Auglýsing.
Hjer ineð óskunr vjer undirskrifaðir, að sá
Húnvetningur, eða hver annar, sent vera kynni
höf'undur að brjefi því, sem ábyrgðarnraður
Jjóðólfs kallar aðsent brjef úr Húnavatnssýslu,
og prentað er í jþjóðólfi nr. 133, auglýsi sitf
fulla nafn og heimili, annaðhvort í Norðra,
Ingólfi eða Jjjóðólfi, fyrir lok næstkoinandi
ágústnránaðar 1854. Vonunr vjer, að höfund-
urinn gjöri þetta góðfúslega, því heldur sem