Ingólfur - 26.06.1854, Síða 3

123
hans, sem guðspjöllin þegja um, og fer einn
þeirra orðum um það á þessa leið: „j>að væri
ekki til annars enn að villa lesendurna, ef
jeg færi að greina frá öllum þeim getgátuni,
sem inenn hafa fyllt upp með tímabilið í æfi
Jesú, þar sem guðspjallasögurnar þegja um
hana. Jað nægir að vjer vitum orsökina til
þess, að hinir heilögu sagnaritarar hafa slept
úr þessum kafla. 3?eir vildu sumsje ekki
segja frá öðru enn þvi sein gjörðist, meðan
hann gekk opinberlega um kring og kenndi,
því frásagan um það var svo ómissandi bæði
Israelsmönnuin og gjörvöllu mannkyninu“.
5að verður ekki lieldur annað sagt uin þá
Barndómssögu, sem hjer ræðir um, enn að
hún sje eitthvert villuljós, ef liana á annars
ljós að kalla ; en það mun þó lielzt hafa verið
tilgangur þeirra, sem gengizt hafa fyrir út-
gáfu he;inar, að hún skyldi bera einhverja
birtu á barndóms ár frelsara vors. Mjer virðist
nú samt þau fáu atriði, sem Heilagur Andi
segir oss frá, að verið hafi samferða æfi Jesú
fram að þrítugs aldrinum, beri allt eins mikinn
Ijóma á barndómsskeið hans, eins og hádeg-
issól í heiðríku lopti ber birtu í bjart og veg-
legt herbergi. Eins og flestuin mundi þá
þykja koluljósið inega fyrirverða sig, ef ekki
gjöra villu eina, væri það borið íhii í slíkt
herbergi, eins mun flestum skynsömum mönn-
um þykja þessi hjátrúarfulla Barndómssaga
inega fyrirverða sig í duptið fyrir þeim hinuin
hóglátu táknum guðs dýrðar, er faöirinn vitjaði
með jarðarinnar á bamdóms-og æskuárum
sonarins; hitt vona jeg, að hún í trúarefn-
uin gjöri engar sjónhverfingar hvorki yngri
nje eldri. jþvíþað lítursvoút, að af því hlut-
aðeigendur Barndómssöguniiar hafa ekki heyrt
þessi orðin, nje heimfært þau til sín: leggðu
ekki hönd á sveiniim ! þá hafi sögunni sjálfri
þegar i upphafi verið fengið það Kains merki,
sem fæla skyldi menn alveg frá henni, þar
sem hún í þriðju og fjórðu línunni víkur svo
hraparlega frá heilagri ritningu, að hún talar
um 12 syni Isaks Abrahamssonar. Hvort jeg
á að álíta þetta prentvillu, eða hirðuleysi hlut-
aðeigenda, eða beint ráð forsjónariimar bókinni
til falls, það veitjeg ekki gjörla ; en hitt segi
jeg, að það sem guð vill fordæma, það lætur
hann fordæma sig sjálft um leið.
Viðvíkjandi Barndó rassögn Krists vil jeg cinn-
ig geta þess, er sagði mjer áttræður maður. Um næst-
liðin aldamót var hann í Kaupmannahöfn; þá hvíslaði
andinn því að prentara einuin, að hann skyldi gefa út
Barndómssöguna; en óðar enn hún var komin undan
pressunni, lætur Balle, þá verandi Sjálands biskup,
prenta umburðarbrjef til prófasta og presta í Danmörku,
og biður þá að sjá um, að alþýða Ieggi eigi of mikinn
trúnað á hjegilju þessa, og sporna við því, að auðtrúa
menn og fávísir leiðist af henni í villu.
____________ útg.
(Aðsent).
itafrófskver handa börnnm,
satnið af H. Kr. Friörikssijni og M. Grimssyni.
Mikið frjófsöm árstíð er þetta vor fyrir
mentunarlif vort Islendinga! Barndúmssayan
er ný komin út, til að endurbæta grundvöll
trúarinnar, og svo kemur strax á eptir Staf-
rófskver handa börnnm, „sem leggja á grund-
völlinn hjá þeim til allrar menntunar“, eins og
segir í formálanuin. Höfundar kversins eru
þeir skólakennari Haldór Friðriksson, sigldur
maður og vel að sjer, enda þótt ekki útlærð-
ur við háskólann, og kandídat frá prestaskól-
anum M. Grímsson, þýðandi Barndómssögunn-
ar. Jað er hvorttveggja, að oss er það eigi
kunnugt um þessa menn, að þeir hafi nokk-
urn tima verið í þeirri stöðu, að þeir hafi átt
að kenna börnum að þekkja stafina, — þeir
liafa staðið ofar enn svo í stöðustiga lífsins,
og fengizt við fræðslu unglinga á æðra mennt-
unarstigi, — enda segja þeir það í formálan-
um, „að eigi inyndu þeir hafa ráðizt í að búa
til kver þetta, ef eigi hefði verið fastlega á
þá skorað um það“; og gefa þeir mönnum með
því í skyn, að sjálfir hafi þeir eigi fundið hjá
sjer neina köllun til þess, allt eins og þá hafi
vantað æfingu og reynslu, sem mun þó vera
hinn bezti skólameistari, eins í því að segja
bömum til að stafa, eins og í því að kenna
mönnum allan annan fróðleik. Hvernig á sá,
sein sjálfur hefur aldrei borið Ijá í gras, að
geta búið viðvaningum í höndurnar? .Hann
getur raunar sagt unglingunum svo fyrir: þú
átt. ekki að reka í þúfurnar, ekki skera Ijá-
mýs, ekki skilja eptir toppa; en eigi hann að
máta Ijáinn í orfinu eptir grasi og sverði, eða
stýra handtökum á húni og hæl, þá getur
sláttuskussinn lítið sem ekkert sagt viðvan-
ingnuin til um það. Allt að einu erfyrirþeim,
sem sjálfur hefur ekkert fengizt við að kenna