Íslendingur - 22.09.1860, Page 8

96
Svar npp :í spurninfruna und staflife 2. í 35.—36. bi.
f’jóbólfs 12. árg.
’V’.jer héfnm ekkert frumrit hvorki ekta nje óekta af tilsk. 17.
nóv. 1786, og ekki heldur óibrum tilskipunum, og mun því vera eins
ástatt fyrir oss í þessu, sem ábyrgibarmanni Jijóbóífs. Vjer hófum mi
leyst úr þessari spuruingu hans. Aptur skornm vjer nú á ]>jóbólf, ab
frœiba oss og almenning á því, í hverju sá ekki óverulegi mein-
ingamunur sje fólginn, sem verí)i á enda 1. greinar í tilskipunlnni,
þegar hann sje haflbur, eins og vjer hófbum hann, og eigi eins og hann
stendur í lagasafninu? og í hverju rjetti kristinna manna, er ekki hafa
lúterska trú, sje hallaft vií) þaí) til hins betra eí)a verra ? þ>jóí)ólfur
skuldar oss og leseudum sínurn slíkt. Annars h’ildum vjer, aí) i>jób-
ólfur hefbi gjort betur í, at) sleppa þessari spurningu sinni, því meí)
henni hefur hann ine<)al annars sýnt lesendum sínum og al-
menningi, 1. a«b hann haldi, ab morg frumrit sjeu til af hverju
lagaboc)i, og aí) jafnvel sum frumritin kunni alb vera óekta, en vjer
skulum iiú frœba hann á því, at) ekki er til nema eitt frumrit af
hverju lagabo<!)i, er kormngar vorir gefa; undir þab skrifar konungur
sjálfur nafn sitt; komi lagabo^ií) út á fleirum en einu máli, er sitt
frumrit þess til á hverju málinu fyrir sig; á þessu skyldu menn sízt
hafa haldic) ah uimt væri a(5 f>jó)bólfur gæti flaskaí). 2. sýnir
J>jó^bólfur, a^b hann haldi, ah lagasafnif) hafi opinberan árei()anlegleika,
er menn svo nefna, en þat) er þó ekki, og 3. a!b hann þykist flima
þar „ekki óverulegan'* meiniiigarmun í logum, sem niemingarmuimr
er alls enginn; mættu menn þá ekki freistast til ab halda, alb hann
stimdum ekki fyndi þar meiningarmun í logunum, sem þó ekki væri
óverulegur meiningarmunur. Vjer hefbiím sfzt hugsaí), alb f>j«'*f)ólfur
fœri af) stœra sig af því, hvab nákvæmur harnj væri í hug«onum sín-
um og ai) flnna meiningarmun á ort)um, og honurn yrði ab vera
eittlivab betur lánaí), en Jjab.
fijóbólfur er í grein þessari ab ávarpa í einu „þann liáttvirta
ritstjóra og ritstjórn Isleiidings". Honum þóknast nú ekki aí> kalla
nema einii af óss ritstjóriinum háttvirtan, en.þó hefur hann verií)
svo hlífbarsamur viþ oss hina, ab hann hefur ekki nafngreint þennan
eiua, heldur þegir hami yllr því viþ lesondur sína, eins og steimiiun,
vií) hvern af oss hann hafl svona mikií), aubsjáanlega, svo enginn af
oss skuli geta ofmetnazt yftr hinum af þessum heibri, og vjer hinir ekki
íifnnda hann af honum, og lesendur pjóþólfs gjiira oss óllum jafntundir
húfbi. En hver var þá. tiigangur fijóþólfs met) ab ávarpa einhvern einn
af oss, vjor vitum ekki hverii, iiieí) þessu heitíursortii ? var tilgaugur-
inn sá, ab gefa lesendmn síiium nndir vænginn, ab eigi gæti kallazt
nema einn afosssvo? En hverju ver%a lesendur hans nær fyrir þessar
dylgjur, úr því Jjjóbólfur þó ekki hafþi hreinskilni til cibur einurt) á
at) segja þeim, hvein af oss þeir mættu ávarpa þaimig, og hvcrja þeir
ekki skjldn ávarpa svo? Eii sleppuin nú þessu, væri ekki eitthvat)
ruglut) liugsun í því, at) skora á þann háttvirta prest í Borg-
arfirtii og presta þ a r, etnr þann háttvirta hreppstjóra og
hrep-pstjóra þar, at> gjiira eitthvaí)? en svona er ruglut) hugsunin
hjá fijótsólfl, þegar hami undir eius er at) skora á þann háttvirta
ritstjóra og ritstjórn íslendings, því ekki eru atrir í ritstjórn
íslendings, en rítstjórar hans. Met) því at) skora á ri t s tj ó r n i n a,
skorar hann bæí)i á þann háttvirta ritstjóra Islendings, er hann
svo nefnir, og um leií) á oss hina ritstjórana, sem hann ekki vill
nofria þannig; þegar hann ntí at) auk skorar á ,,þanuháttvirta
ri t s tj ó ra*, skorar haim undir eins bæt)i á þann háttvirta rit-
stjóra íslendings og á þaitn háttvirta ritstjóra Islend-
ings og hina ritstjórana. þetta er nú eitt diEini af ótelj-
andi mórgum upp á þat), hvat) ónákvæmur þjótúlfur er í orímm
sínuin, og hugsanir hans á rugli.
Rittftjórn eba ritstjnrar „Tslendings".
Anglýsing
frá fj á r h a gss tj ó rn i n n i, uni innlausn spesíiifimmtunga,
ebur tuttugu og Ijögra skildinga peninga í dönskum kúranti,
á Islandi.
Eptir nb tutfugu og fjögra skildinga peningar í dönsk-
um kúranti, ebur spesíufimmtungar þeir. er átiur gengu
manna á milli, nú ekki lengur eru gildur gjaldeyrir í hinu
danska alríki, samkvæmt tiiskipunum þeim, sem í því efni
hafa gjörtar verib, hefur hans hátign konunginnm, eptir
þegnlejiri nppástungu alþingis, aliramildiiegast þóknazt aí)
fyrirskipa, ab þeim peningum af mynttegund þessari, sem
enn kynnn ah vera til á Islandi, skuli veitt vibtaka í jarba-
bókarsjóí) landsins enn eitt ár vpp frá þeim degi, er aug-
lýsing þessi hefur verið hirt almenningi, fyrir þaö íulla
verb, er þeir ábur voru í, etur þannig, at 5 þeirra jaln-
gildi einni spesín ebur 2 ríkisdölum ríkismyntar, og hver
einstakur 38 skildingum ríkismyntar; en eptir ati þessi tími
er litinn, skuli þeim veitt vittaka í jartiabókarsjótinn aí)
eins fyrir 36 skildinga ríkismyntar. þá peninga, er þannig
koma inn í sjótúnn, má ekki aptur út lata, heldur skal
senda þá til Kaupmannaliafnar til þess at þeir verbi ónýttir.
þetta kiinngjörist hjer meb öliiim hlutateigengum til
eptirbreytni, s.imkvæmt konungsúr-skurbi 13. júním. þ. á.
I fj á rha gsstj órn i n n i, 30. dag júlímánabar 1860.
Fenger. _____________
Erichsen.
týjgf* Hvíthyrnd dilkær, hreiinimerkt á hornum Th. Sw., eyrnamark ó-
víst, ab líkindom tvístvft hœgra, heilrifab vinstra, met) 2 hvítum lómb-
um, mórkutum: geirstýft hœgra, stúfrifaí) vinstra, hefur týnzt frá fjall-
bœjunum fyrir neban Svínahrann; haldib er hún sjestrokin áleibis austnr
í Biskiipstnngnr. þeir, sem kynnu ab handsama á þessa «ta lómb, ern
bebnir ab koma^þeim annabhvort til ekkjufrúar K. Sveinbjórnsson í
Beykjavík, eba Olafs bónda Ólafssonar á Vatusenda í Seltjarnarnes-
hreppi, gegn sanngjarnri borgun.
Prestaliöll;
Veitt: Torfastabir í Arnessýslu prestinum sjera Gub-
mundi_ Torfasyni f Mibdal, 11. sept.
Oveitt: Hóla- og Víbivíkurþing íSkagafjarbarsýslu,
metin 30 rd.; nuglýst 11. sept. Emeritprestnrinn (63 ára)
í braubinn nýtur til daubadags tveggja fimmtii parta (2/5)
af prestakallsins föstu tekjum.
Mibdalur meb annexínnni Uthlíb í Arnessýslu, metib
15 rd. 48 sk.: auglýst s. d.
Útgefendur: Benidikt Sveinsson, Eincrr Pórðarson, Halldór Friðriksson, Jón Jónsson lljaltalín, Jón Fjetursson,
ábyrgbarmabur. Fáll Pálsson Melsteð, Pjetur Gudjohnson.
Prentaí)ur í prentsniifcjmini í Roykjavík 1860. Einar J>úrí)arson.
191
babstofu, sem þeirra var venja, og er Björn var ab spurb-
ur, hvar hinn væri, kvabst hann ei af vita; en úti var
liann, er jeg fór inn. Leib svo, ab ekki kom fjósamabur,
og fannst hann aldrei. Ætlubu m«nn hann hefbi sjálfur
rábib sjer bana, og fyrntist svo yfir þann atburb, eptir því
sem lengra leib frá.
Nú kemur ab því, ab Ormur bóndi gjörist gamall og
vanfœr, en Gubmundur hefur tekib vib mestölium búsfor-
rábum. Kemur þá Björn eitt sinn ab máii vib fóstra sinn
og bibur hann fá sjer jiirb til ábúbar, því nú leiki sjer
næsta hngur á ab festa ráb sitt og byrja búskap. Ormur
telur fyrst á því nokkurt vandhœfi, eri þó lýkur svo þeirra
tali, ab hann Iieitir ab byggja honum kot eitt skammt þab-
an, er þá var f eybi og hjet ab Oxl. Líbur nú af vetur-
inn og tekur Bjiirn til húsagjörbar, og hýsir þar allgóban
hœ, kvongast síban og ilytur ab Öxl. Stób bœrinn þá nibri
vib hraunib, þar sem nú heitir Forna - Öxl, og sjer þar
tiUtópta nokkurra enn í dag. Til vistar meb honum rjebst
húskarl einn, er Magnús hjet, og ekki fleiri hjóna. Er Björn
starfsmabur niikill og abdrátta, og grœbist honum brátt fje.
192
7. Ekki hefur Björn Pjetursson búib mörg ár ab Oxl,
ábur sá orbrómur ieggst á, ab hann sje mabur miblungi
rábvandur, og þar kemur, ab líkur ganga ab, ab þar í grqnnd
hafi liorfib snögglega einn eba fleiri menn, svo ab hvergi
spurbist til. Magmís, húskarl Bjarnar, reri út á vetrimi,
en á vorum, er hann kom heim, þótti honum jafnan furbu
gegna, hversu mikib góz húsbónda sínum hafbi aukizt, meb-
an hann var í verinu. Hafbi hann þab citt sinn á orbi,
en Björn bab hann ekki linýsast um sína hagi, ef hann
vildi eigi ab ver l’æri, og þorbi Magnús þab aldrei síban.
En um sumarib flutti hann, svo lítib bar á, allt sitt frá
Öxl, og gjörbi Birni þau orb, ab sín væri ekki framar
þangab von. Eer nú svo fram um hríb, ab nógar eru
dylgjur um hagi Bjirrnar, eri enginn þorir þó ab hafa slíkt
í hámælum, sökum vináttu þeirrar, er var rnilli hans og
Gubmnndar Ormssonar á Knerri; en vegur Gubmundar var
þá sem mestur. Svo er sagt, ab á þeim missirum reri
mabur einn norblenzkur vestur vib Hellna hjá Ingimundi
sterka í Brekkubœ. (Framh. síbar).