Íslendingur - 08.11.1860, Side 1

8. nóvemb.
M
— Póstskipib Arcturns kom hingac) til Reykjavíkur 1. þ. mán.;
met) því kornu kaupmonnirnir AVulffog Svb. Jakobsen, Sverrir Runólfs-
sou steinhóggvari, og þar at) auki einn útlendur mat)ur. Skipiib fer apt-
urhjefcan í dag. Er þetta hin síibasta ferlb þess hjeWi áþessuári. Frá
útlendum frjettum segjum vjer sít)ar í þessu bla?)i og þeim, er næst koma
hjer á eptir. Nonban- og vestan-póstar komu hiugab 7. þ. m. á áliírn-
um degi; þeir láta illa af fœrí) og ferbavet)ri, og segir norbanpóstur stirba
haustvebráttu aft noríian. Braut) eru engin nýveitt.
Sic te, Diva.
(Hor. Od. L. I. 3.).
Gyðja sólbjört á Cyprus eyl
Brœður Helenu há,
himnanna ljósin blá!
Yindanna drottiun! storma stóð
heptið, en byrjar blæ
beinið um djúpan sæ!
Gnoð, er skáldvinar geymir míns
fegurðar ljúfast líf,
ljósi því vertu hlíf!
Heilan að Grikkja helgri strönd
heill beri hástokks þíns
helminginn anda míns!
þrefaldur eir og þolgóð eik
kringdi þess hjartað heitt
hugprúður sem ljckk leitt
fyrstur brothættan fjalar kjöl
ólmar á öldurnar,
ótlaðist hann ei par
Ilrannar og Œgis heljardans,
helstjörnur heldur ei,
harðan nje sunnanþey,
Ónýtt var það, að œðstur guð
styrkri með himna hönd
liafinu girti lönd,
ef nú samt mega fara fley
ótt yfir aldinn mar,
ei sem þeim leyfður var.
Allt vogar mannsins áköf sál;
bölið, sem bannað er,
bráðgirnist þjóðin hver!
Japetuss djarfur jötun - son
eldinn með illum hrekk
úrþjóðum gefið fjekk;
eldinuni fylgdi’ úr upplieims sal
ömurlegt eymdastríð;
armœða’ og kvala hríð
grúfði sig yfir gumna íjöld;
dauðinn, sem fyrr var Qær,
fœrðist þá óðar nær,
örlaga brynju búinn í;
dagshimins dreif um lá
Dædaius vængjum á,
mönnum þótt væri meinað tlug.
Hræðilegt Heljar fióð
Ilerkúles ramur óð.
Ekkert er bratt fyrir aldar sjót,
háum að himna stól
hvert leitar moldar fól!
Aldregi leyflr íllskan vor
hamrinum hvíldarstund
lieilagri J>órs í mund !
B. Gröndal.
jafnstyrkvan drottni hafsins hám,
hvort sem hann œsir æ
ellegar kyrrir sæ.
Hve mátti dauðinn hræða þann,
sem eigi smeikur leit
sjódrauga kvikan reit,
og sem ógrátnum augum með
boðana brotna sá
bergrisa höllum á?
(Aðsent).
Jeg hef lengi þótzt sjá fram á, hve ónóg blöð þau
hafa verið landi voru, sem lijer hafa verið um hin síð-
ustu ár, þar sem þau hafa bæði verið allt of lítil, og of
fá til þess, að í þeim yrði rœtt um almenn málefni, eins
og nauðsyn krefur, eigi þau að verða nokkurn veginn
skýrð fyrir almenningi; og svo hafa þau gjört sjer allt of
241
Feðgarnir.
Eptir Ch. Diclcens.
Snúife úr ensku.
(Niðurl.). Hann þreif í bjöllustrenginn, og hringdi
lijöllunni hart. þjónn einn kom inn, og mælti Hewson til
hans:
»Festu aptur gluggahlerana, og rektu lokurnar fyrir,
Connell, og segðu svo Gahan, að jeg vilji flnna liann«.
1‘jónninn gjörði, sem lionum var boðið, og Gahan
kom.
Hewsoti tók eptir því, að liann var rauðurí kinnum,
en varir hans náfölar, og horfði hann í gaupnir sjer.
»Hvað varst þú að gjöra í kring um húsið fvrir
skemmstu? Tim«, mælti liúsbóndi lians, og ljet sem
ekkert væri.
»Hvað jeg var að gjöra í kring um húsið«? svaraði
Gahan. »Alls ekkert, nema það, að jeg gekk út fyrir
eldliúsdyrnar, til að geta reykt lítið eitt, og sá jeg svín-
in, þar sem þau stefndu beina leið til blómgarðs hús-
242
freyju, því að Shaneen, hafði gleymt að láta þau inn í
stíuna. Jeg stakk þá pípu minni með eldinum í í vasa
minn, og hljóp eptir þeim, og jeg átti sannlega nóg með,
liúsfreyja, að snúaþeimvið, ogkomaþeim til bœlissínsK.
Gahan var hraðmæltari, en hann átti að sjer, en eigi
lypti hann augum sínum frá jörðu.
"Ilverjir voru menn þeir«, mælti Hewson, »sem jeg
sá ganga um hinn vestri runnann?«
»Menn? herra«, svaraði Galian; »þar var engin lif-
andi sál á gangi, það skal jeg sverja, nema svínin«.
»{>að hlýtur þá að hafa orðið undur Circe, og þó
gagnstœtt því«, mælti Hewson til konu sinnar og brosti við,
»og svínin orðið að mönnum, því að myndir þær, sem
jeg sá, voru mannsmyndir, það er víst«.
»Kom þú, Billy«, mælti Gahan, og vildi gjarnan
brjóta upp á einhverju öðru; »viltu nú koma heim með
mjer? Jeg J>ykist vita víst, að þjer hefur þótt húsfreyja
góð við þig, er hún gaf þjer öll þessi hin fögru epli«.
Húsfreyja ætlaði að bera fram uppástungu sína, að
Billy skyldi verða eptir hjá þeim lijónum, en bóndi hennar
121