Íslendingur - 12.01.1861, Blaðsíða 4

15G
þannig hefur hann ekki á nokkurn hátt notað sjer af þess-
um vitnisburðum til þess að tæla eða fleka nokkurn með
þeim, svo allt virðist að lúta að því, að hann liafi rjett
að mæla, og að hann, hafl hann á annað borð haft nokk-
urn vissan tilgang með því, að afla sjer þessara mörgu
vitnisburða og hinna mörgu nafnaundir sjera Torfa vitnis-
burð, sem kominn er fram í frumriti, og sem fer mörg-
um fögrum orðum um mannkosti liins ákærða, hafi ein-
ungis leitað sjer fordyldar með því, að fánöfn sem flestra
undir svo heiðarlegan vitnisburð, er hann (ákærði) við
það mundi þykja meiri maður en ella, en slíkt getur ekki
bakað honum hegningu.
Ákærða ber því að dœma sýknan af sóknarans á-
kæru, og það því fremur, sem hann hefur setið í fjarska-
löngu varðhaldi, og misst við það atvinnu að því skapi.
Svo virðist og eptir þeim upplýstu málavöxtum ekki held-
ur ástœða til, að sá af lögsókninni leiddi kostnaður, og
þar á meðal Iaun til verjanda í hjeraði, er að upphæðinni
til samþykkjast, svo og laun sóknara og svaramanns hjer
við rjettinn, 5 rd. til lnors um sig, lendi á ákærða, og ber
því kostnað þann að greiða úr opinberum sjóði.
Yiðvíkjandi meðferð og rekstri málsins í hjeraði er
þess að geta, að málið hefur staðið miRlu lengur yfir en
góðu hófl gegni, þar sem það er byrjað í marz 1857, og
er þetta því vítaverðara, sem ákærði hefur verið hafður í
varðhaldi, að minnsta kosti mjög lengi, þó þetta verði
ekki glöggt sjeð af rjettargjörðunum, sökum þess, að þær
eru ógreinilegar, en slík aðferð er gagnstœð grundvallar-
reglunni í tilskipun 24.jan. 1838, 13.gr., sem ekki heim-
ilar slíkt nema í hinum stœrri misbrotamálum, en þar sem
sýslumannaskipti eru orðin, og sá, er hóf málið, er fallinn
frá, en sá dómari, semleiddi málið til lykta og felldi dóm
í því, nokkurn veginn hefur rjettlætt meðferð sina á mál-
inu, vitnast, að meðferð þess og rekstur í hjeraði ekki
liefur verið slík, að nœg ástœða sje til, að láta það varða
undirdómaranum ábyrgðar. Sókn og vörn málsins hjer
við rjettinn hefur verið lögmæt.
Pvi dœmint. rjeit a<) vera:
Ákeerði Jón Hjaltason á af sóknarans ákœrum í
máli pessu sýkn að vera. Málskostnaður fyrir undir- og
yfirrjetti, og par á meðál laun sóknara og svaramanns
við landsyfrrjettinn, málsfœrslumannanna H. E. Jóhns-
sonar og Jóns Guðmundssonar, 6 rd. til hvors um sig,
borgist úr ophiberum sjóði.
811
ar honum datt í luig þriðja heilræðið: »Hugsaðu þig
um, áður en þú fram k væ mir«; og það varði hann
óhöppunum; hann sekkti bræði sína, gekk hœgt að tjald-
inu, semvarfyrir dyrum herbergisius, lypti upp einu horni
þess, og leit inn. í fyrstu gat liann ekkert sjeð í myrkr-
inu; en eigi leið á löngu, áður en augu hans vöndust
dimmunni; sá hann þá konu sína, þar sem hún satmeð
krakkann á knjám sjer, við hliðina á stalli einum, sem
hann þóttist vita að átti að tákna leiði sitt. Konan var
orðin nokkru grennri og fölleitari, en hún var til forna,
en drengurinn stór og þriflegur. }>egar Jladawan sá
þetta, þaut hánn inn, sagði konu sinni, Ayeshu, hver
hann væri, ognú fylgdi á eptir faðmlög, hopp, lilátur og
grátur, hvað innan um annað, og mundi það verða næsta
hloegilegt, ef reyna skyldi að lýsa því. Ayesha hjelt í
föt hans, að hann skyldi kyssa hinn hlæjandi dreng í
flmmtugasta skiptið. þar var innileg hjartansgleði á
ferðum. Eptir óteljandi barnalæti ætluðu þau hjón loks
að setjast að kveldverði; sneri þá Eadawan ásjónu sinni
til austurs og mælti:
Greinin, sem blrthió þjóðnlfur, 13. ár, nr. S,
er stœrir sig af pví, að pað sje j>jóðbla.ð ÍS-
lendaiij^a ? býður lesendum, sínum út úr pví, sem
vitað var i Islendinr/i um álpingissetuf-kanselíráðs
V. Finsens framver/is sem konunr/kjörins pinr/manns,
er pannit/ /ör/uð, að ,,íslendinr/urÍC svivirti sir/ otj
lesendur sina meðfyvi, að svara henni eðuröðrupvi-
liku, par sem i henni ekki að eins er /irúr/að sa.man
botnslausum vitlet/snm ot/ ósannindum, er hvcr bónda-
maður rjetur af sjá/fum sjersjeð, við vanvirðandi orð
um pá,er að ,,ls/endinr/i“ stanr/a, heldur einnit/ va/in
stjórn vorri ber/er/a af rísettu ráði viðbjóðs/er/a meið-
andi orðaliltœki. En pnr á móti finnttr „fs/endinr/ur"
sjer sktjlt, að skora fastler/a tt j>jóðma á islandi,
að hún Iriti ásanncist, að hún beri svo mikla /otn-
inr/u ft/rir stjórn sinni, að slík rjrein sem pessi veki
hjá henni maklet/a t/remju or/ fi/rir/itninr/u, eins ot/
vjer lika fast/erja skorum á stiptamtinann vorn,
nð drar/a ábijrrjðarmann t/rcinar ptrssarar ft/rir lötj
or/ dóm ft/rir svívirðuorð hans vnt stjórnina, svo
virðinr/ hennar sje hvorki meidd að ósekju, nje fá-
fróður almcnnintjur venjist við petta np/t í pví, að
hti/da, að á sama stundi, hve háðiilerj og óvirðu/eg
orð menn velji henni.
Ritstjórn »Islendings«.
Innlcndar frjettir. Ef það þykir stundum
ástœða til um sumarsótstöður, þegar dagar eru lengstir,
veður mildast, og vegir beztir, í landi voru, að kvarta
um samgönguleysi, fjörleysi og frjetialeysi, hvað mun þá
ekki mega segja um þennan tíma árs, þegar skammdegis-
þunginn ríkir yfir oss hvað tilfinnanlegast. þar situr hver
sein hann er kominn, hvcrt heimilið er eins og veröld
út af fyrir sig; vjer sitjum þar inni kyrrirog þögulireins
og í varðhaldi, en veturinn stendur fyrir dyrum úti eins
og fangavörður. AUar hafnir eru tómar, ekkert sjesthaf-
skipið. Sjávarbœndurnir liafa hvolft útvegnum, sitja við
hampvinnu sína inni ápalli, og eru að búa sig undirver-
tíðina. Sveitabóndinn hyggur að kindum sínum, hvernig
þær þríflst, gefur hey á garða og mokar frá húsum.
l'restar og sýslumenn brjóta heilan yflr nýársskýrslum.
Kaupmennimir sitja yflr reikniugum sínum, sem bráðum
312
»Jeg þakka þjer, þú spámaður, fyrir vizku þá, ér þú
sendir mjer fyrir jijón þinn, Abou Kasim; sje nafn þitt
vegsamað«.
Að því búnu fóru þau enn að kyssast, og faðma að
sjer drenginn, og síðan settust þau að kveldverdi. Rada-
wan tók þá brauðhleifinn, sem Abou Kasim hal’ði gefið
honum, og braut hann í sundur, en þá fjellu úr honum
dýrindis-gimsteinar, og. var það IjarskamikiU fjárhlutur.
Fjalla-Eyvi ndur.
Hver er sá, sem ekki hafl heyrt „Fjalla-Eyvinclar“
getið? hins nafnkunna útilegumanns, er á öldinni sem
leið hafðist við um langan aldur inn í óbyggðum; var
svo haghentur, að hann reið af tágum vatnsheldar körfur
(vandlaupa), svo frár á handahlauptim, að hann dró und-
an fljótustu hesturn, og hljóp uppi álptir og villigæsir, er
þær voruísárum, svo slingur og ráðagóður, að þótt liann
yrði höndlaður af bvggðamönnum, koinst hann jafnan úr
höndum þeim aptur, og varð þannig, eins og fyrrum