Íslendingur - 18.07.1861, Blaðsíða 2

66
norðurfjlkjanna stóð í þremur stórflokkum þannig niður-
röðuðum, að suðurfylkja-herinn var mittámilli þeirra eins
og í nokkurs konar kvíum. Menn vita eigi neitt með
vissu um tölu hersins frá norðurfvlkjunum, en að líkind-
um mun liann nú vera 75 þúsundir; her þessi hafði haft
ýmisleg óhöpp, og kenndu menn foringjunum um; þannig
hafði einn flokkur hans skotið á sína eigin menn í hálf-
dimmu, og í annan stað hafði fallbyssuliðið skotið á járn-
brautarvagna að ófyrirsynju. M'enn virðast því að Jiafa
verið mjög óánœgðir með foringjana.
Eptir enskum Llöðum 3. d. þ. m. hefur verið afar-
mikili eldsbruni í Lundúnaborg, og mökkurinn af honum
sást enn þá um kveldið langar leiðir út um iand. Tjónið
af þessum eldsbruna er talið að sje 27,000,000 rdd.
Kornvöxturinn á Hollandi og Frakklandi er sagður
standa í bezta blóma, og voru kornvörur því að lækka í
verði á Frakklandi.
í „Abcrdeen journal“ 3. júlí liefur varaforset-
inn fyrir „alpin club“ á Irlandi, herra William Long-
man, skýrt löndum sínum frá, að eldsumbrot væru í Ör-
æfajökli á Islandi, og fýsir þá á, að fara út til íslands með
nassta gufuskipi, sem hann segir að Koch og Ilenderson
bati skrifað sjer að ætti að koma til Skotlands þann 15.—
21. þ. m., og ætti aptur að fara frá Reykjavík 14. ágúst.
f
Sjera J Ó N EIRÍKSSON, prestur að Undirfelli.
Fokið er nú i fagurt skjól,
fyrir augum mjer dimma tekur
, harmaský vonar-himin þekur
og byrgir unaðsbjarta sól.
Eilifðar- íram í hyldjúpt -haf
hverfa þeir burt á tímans straumi,
sem til aðstoðar oss hann gaf,
og takmörk setur hryggð og glaumi.
Svo mælir hver, sem þekkti þann,
er þrumu dauðans nú var sleginn;
en þó hann sjálfur yrði feginn
að flnna guð og frelsarann,
sjúkdómi leysast sárum frá,
sem hans þolgœði mest bar vottinn,
honum því hvorki heyrðust á
harmatölur nje mögl við drottin.
Sjera Jón Eiríks arfi var
einhver hinn bezti fjelagsmaður,
vinum tryggur, og veglundaður;
umhyggju fyrir öðrum bar
allt eins mikið og sjálfum sjer,
(sízt það einkennir tíma vora);
að hjálpa snauðum, eins og ber,
opt á ríkismenn fast nam skora.
Og hann gekk sjálfur undan þeini
i því, sem fara betur skyldi,
því að hann aldrei vera vildi
bundinn of fast við hálan heim;
•jðal á himni meira mat;
rrienn þá fátœkum gjörðu bjarga,
aðgjörðalaus hann aldrei sat,
efnum sínum þó hlyti farga.
Fósturbörn sýna sannleik þann,
sem hann var eins og faðir bezti,
að hann við auð ei hugann festi,
hvað opt þá ríku henda vann;
nnnara jafnt og sinni sveit
sýndi þá rausn með fúsu geði;
engin hans gjöf til gjalda leit,
góðvilji sannur öllu rjeði.
líúhöldur einn sá bezti var,
bæði dugnað og reglum unni;
hann sýndi það með hönd og munni,
hvervetna þegar þörf að bar,
og fyrir góðri umsjón þá
umhyggjuleysi hlaut að rýma;
Undirfell bera margar má
menjar hans œrið langa tíma.
Lundin var bæði ljett og hrein,
lipur, fjörugur andi vakti
glaðværð, en alla ólund hrakli
þeim frá, sem hugar þjáði mein;
cinurð og kjark hann ekki brast,
alvarlegt mál þá skyldi rœða,
sannleiks-málefni fylgdi fast,
fjelagsskap allan vildi glœða.
Iljett í kennimannsstjett lrann stóð,
stundaði velferð sóknarbarna,
skeytingarleysi vildi varna
að læra næði ung kynslóð;
hógvær, blíður og hollur var
húsbóndi, faðir, ektamaki;
ætið vorkunn með öðrum bar,
en slóð þó sjálfur fám á baki.
J)ungbær er missir þvílíks manns,
sem þannig var með kostum búinn ;
hann þó sje burtu hjeðan snúinn,
vjer gleymum aldrei verkum hans,
og vitum fyrir víst, að hann
verðlaun trúlyndra þjóna hlýtur,
og húu, sem grætur góðan mann,
glaðari dag í trúnni iítur.
Sá kemur tíminn seinna meir;
sem þau í betri heimi finnast,
þá munu ýmsir endurminnast
margrar gleði, sem þáðu þeir
i sælla vina sambúð hjer;
þó sorgum stráða leið opt göngum,
sú hryggð mót slíkum unað er
eins og hálf stund lrjá degi löngurn.
G. Guðmundsson.
Alþinj^i 1H6I.
Vjer gátum þess í »íslendingi« hjer næst á undan,
hvað gjörzt hefði á alþingi 4 fyrstu dagana, sem þing var
búið að standa; nú höldum vjer þar áfram, er vjer hætt-
um, og skulum í stuttu máli skýra frá, livað síðan hefur
á þingi gjörzt.
5. fundur, 6. d. júlim.
1. Konunglegt álitsmál um, að hve núklu leyti þau laga-
boð, sem út hefðu komið í Danmörku árin 1859—
1860, gætu átt við á íslandi. Tilþess að segja álit sitt
um það mál, var nefnd kosin, og urðu í henniþessir:
Jón Pjetursson, Páll Sigurðsson, Páll Melsteð.
2. J»ví næst voru rœddar uppástungur: a, frá þing-
manni Barðstrendinga, að setja nefnd manna til að
rannsaka allar bœnarskrár, er til þings kœmu, og segja
álit sitt um þær; sú bœnarskrá var eptir nokkrar um-
rœður tekin aptur af uppástungumanni. b, frá Kolla-
búða- og fingvallafundi, um að stytta alþingistíðindin,
en svo lauk því máli, að uppástungurnar voru felldar.
c, uppástunga frá þingmanni Borgfirðinga um að prenta
alþingistiðindin í tvennu lagi, þingskjöl öll sjer, en
rœðurnar sjer; eptir nokkrar umrœður var því máli
og hrundið.
6. fundur, 8. d. júlím.
1. IJœnarskrá þingmanns Reykvíkinga, umþað, að losast
frá skrifarastarfi á alþingi, rœdd; sk<ar þingið svo úr
þvi máli, að tveim skrifurum var við bœtt, og urðu
þeir Páll Melsteð og Sveinn Skúlason fyrir þeirri kosn-
ingu.
2. í álitsmál um spítalahluti á Vestmannaeyjum kosin
þriggja manna nefnd: Árni Einarsson, Páll Sigurðs-
son, Jón Ujaltalín.
3. Álitsmál um laun málaflutningsmanna við yfirdóminu