Íslendingur - 25.01.1862, Blaðsíða 6

Íslendingur - 25.01.1862, Blaðsíða 6
142 þá til, ef þeir koma þangað, að greiða ekki atkvæði öðru- vísi, en hann vill, af ótta fyrir því, að hann annars kunni að ata þá út í blaði sínu? En sleppum nú þessu. Rit- stjóri »I>jóðólfs« telur sjer það til gildis, að hann hafl verið kosinn af samvinnubrœðrum sínum, nefnilega þeim Sigurði Melsteð og Ilelga Jónssyni, og þetta á nú víst að sýna mönnum út um landið, að þeir hafi kosið hann, Sem bezt hafi verið fœrir, að dœma um dugnað hans í bœjarstjórninni, og áliuga á því, að efla gagn bœjarins. En er þá ráðríkið og eigingirnin búin að gjöra mann- skepnuna blinda, svo að hann sjái ekki, að sje nú þetta satt, að samvinnubrœður manns þekki betur en aðrir út í frá dugnað eins, þá hlyti hjer af beinlínis að fljóta það, að þá hefði verið rjettara, að fylgja þeim Jóni I’jeturssyni og Wulff, og láta vera að kjósa hann, en kjósa II. Iír. Friðriksson? því að þessir menn hafa báðir verið sam- tíða í bœjarstjórninni þeim II. Kr. Friðrikssyni og Jóni Guðmundssyni, og ættu því betur að geta dœmt um það, livor af þeim tveimur samvinnubrœðrum sínum væri hœf- ari til að vera bœjarfulltrúi, en þeir S. Melsteð og Helgi Jónsson, sem að eins hafa verið með Jóni Guðmunds- syni, en ekki með H. Kr. Friðrikssyni, og þekkja því eigi betur dugnað hans í henni, en aðrir út í frá. Annars er mjer það mjög grunsamt, að það muni vera eitthvað bogið í því hjá ritstjóra »J>jóðólfs«, að þeir yfirdómari Jón Pjetursson og kaupmaður Wulff hafi gengizt fyrir því, að fá skólakennara H. Kr. Friðriksson aptur inn í bœjar- stjórnina, því að jeg held, að ef þetta væri satt, hefði þeim orðið það auðvelt, og hverjum öðrum, sem hefði reynt það; Reykvíkingar hefðu þá illa verið búnir að gleyma öllu Laugarnesmálinu, og því, sem fram fór í fyrra, hefðu þeir ekki rankað við sjer, þegar þeir hefðu verið minntir á það. Annars skal jeg ekki neita því, að jeg man ekki til, að í annað skipti hafi öllu meira dottið ofan yfir mig, en þegar jeg heyrði, að þeir höfðu kosið einn af Laug- arneseigendunum aptur inn í bœjarstjórnina, einsogíþað mál var farið af þeirra hendi; þetta sýnir, að Reykvík- ingar eru ekki langræknir menn, og guð má vita, hvort þeir meta það nokkurs, hvort bœjarstjórnin leitast við, að fara vel eða illa með þá. 12 + 18. x i Dr. Hallgrímur Hannesson Scheving fœddist 13. dag júlímán. 1781 að Grenjaðarstað í þingeyjarsýslu. For- eldrar hans voru Hannes prófastur Laurizson Scheving og 155 Skýrslan náði eigi lengra, og frjettafleygisstjórinn, lierra Alphonse Foi, hafði boett við þessari athugasemd: »Orð þau, sem undir er dregið, eru óskýr; þokan ersvo mikil, að eigi verður fenginn endirinn á skýrslunni, nje skýring á hinum vafasömu orðum«. Yið hjeldum þegar í stað til »Tuilerierne«, og að vörmu spori komu þar allir stjórnarherrarnir. Yjer töl- uðum um þetta, og leiddum alls konar getur um það, og rœddum um, til hverra ráða taka skyldi, eptir því hvernig ástatt væri. Hertoginn frá Orleans bjóst til brautferðar. Vjer vorum nær því alla nóttina hjá konungi, og biðum nýrra frjetta, en þær komu engar. Hrottningin, Addaide konungssystir, og konungssynirnir komu hvað eptir ann- að, til að vita, hvort engar hefðu meiri frjettir fengizt. Vjer sofnuðum af þreytu, og vöknuðum af óþolinmœði. Mest furðaði mig á því, hve dapur og hnugginn konungurinn var. Ilann virtist reyndar hvorki liræddur nje huglaus; en hugurinn var allur á því, að eigi væri víst, hve mikið væri í atburð þcnnan varið, og allur' þessi samblástur, Snjálaug Hallgrímsdóttir prófasts Eldjárnssonar; en Sche- vings-nafnið er dregið af Schevinge-þorpi í Danmörku, fyrir því að langfeðgar hans voru þaðan komnir. Hall- grímur Scheving var útskrifaður úr Hólaskóla árið 1800 af Páli rektori Hjálmarssyni; fór utan 1804; tók fyrsta og annað lærdómspróf Kaupmannahafnarháskóla, og lagði því næst fyrir sig hina fornu tungu og frœði Grikkja og Rómverja. Um þær mundir (1808) samdi hann ritgjörð eina um skáldskap Forn-Grikkja, og veitti háskólinn honum verðlaunapening fyrir starfið; 1809 leysti hann af hendi embættispróf málfrœðinga, og ári síðar (1810) varð hann kennari við Bessastaðaskóla, og kenndi þar latínu, meðan skóli var á Bessastöðum; 1817 sendi hann háskólanum í Kaupmannahöfn latínska ritgjörð (athugasemdir við eitt af ritum Ciceros), og veitti háskólinn honum doctors-nafnbót í heimspeki í staðinn. þegar skólinn fluttist til Reykja- víkur, varð hann yfirkennari, og gegndi embætti, þangað til 1850, að hann fjekk lausn af konungi; hinn 9. dag jan.mán. 1860 fjekk hann riddarakross dannebrogsorðunnar. Ilann kvongaðist 1820 núlifandi ekkjufrú sinni, Kristínu Gísladóttur; þau áttu 5 sonu; eru tveir þeirra látnir, en þrír lifa: Hannes, búandi maður á Norðurlandi, Lárus, prestur á Vogsósum, og Arnkell, smiður crlcndis. Dr. Scheving var góður gáfumaðar, og það, sem oss virðist einkennilegt við gáfnalag hans, var, ekki það, hversu gáfur hans væru Ijósar og liprar, fjölhœfar eða fljótskarp- ar, heldur hitt, hve hugsunin var staðgóð og traust og djúp, skilningurinn hvass, minnið trútt lengi fram eptir æfi, og tilfinning hins fagra næm og vandlát. Ilann unni án efa hvers konar fróðleik, en einkum voru það þó hinar fornu tungur Grikkja og Rómverja, og svo tunga vor, íslenzkan, sem hugur hans hneigðist hvað mest að, enda má segja, að hann verði öllum kröptum til að ná sem mestri þekkingu í þeim. Hann var óþreytandi iðjumaður allt í frá unga aldri; hann var heilsuhraustur maður, og hjelt sálarkröptum sínum óbiluðum fram á síðustu æfiár; hann náði hárri elli; því þarf eigi að undra, þótt allir, sem þekktu hann og báru skyn á um að dœma, Ijúki upp einum munni um það, að liann hafi veriö einhver hinn lærðasti maður, sem land vort hefur átt í þeirri vísinda- grein, erhann lagði hvað mest fyrirsig. Um seinni huta æfi sinnar mun hann hafa varið fiestum frístundum sínum til móðurmálsins, enda náði hann í því framúrskarandi þekkingu. Ilonum og Dr. Sveinbirni Egilssyni var það mest og bezt að þakka af hjerlendum mönnum, að móð- urmáli voru varð borgið frá eyðileggingu, og að það er i ðfi þessar tilraunir til innanlandsóeirða, til að koma á þjóð- stjórn, eða í 'hag þeim, sem drógu taum Bourbons- ættarinnar, eða ættingjum Napoleons Bonaparte, þessi stöðuga nauðsyn að berjast, kúga og hegna, allt þetta lagðist mjög á liann. þrátt fyrir hina löngu reynslu sina, og þrátt fyrir allt, sem hann liafði numið um ástríður manna og auðnuskipti, var hann þó alla-jafna ljettlyndur, góðviljaður, fullur trúnaðartrausts og vongóð- ur. ílann varð reyndar þreyttur, að hljóta ávallt að gæta sín, eiga allt af í vök að verjast, og mœla svo mörgum fjandmönnum á leið sinni. Morgunin eptir, 1. dag nóvembermánaðar, fœrði einn aðstoðarmaður herforingjans Voirol, sem var kastalastjóri í Strasborg, oss endann á frjettafleygisskýrslunni, og hvernig lokið hefði málum, og sömuleiðis nákvæma skýrslu um tilraun þessatil uppreistar. Louis konungssonur sendi ýmsurn mönnum í Frakklandi, og einkum i Strasborg, bæði brjef og boðskap, bæði frá Svissaralandi, þar sem hann bjó, og eins frá Baden-Baden, er hann opt ferðaðist

x

Íslendingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingur
https://timarit.is/publication/86

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.