Íslendingur - 13.04.1863, Blaðsíða 8

184
íslendingi, fyrir meira en ári síðan. J>etta má ekki svo j
búið standa. Bókasafnið líður mikinn skaða árlega við j
slíkt aðgjörðaleysi, og menn verða að gæta sóma síns og
landsins, því útlendir menn koma árlega og skoða safn
þetta, þeir eru aðgætnir og spurulir, og þeir ættu ekki að
fá tilefni til að hneykslast á aðgjörðaleysi hinna helztu
íslendinga, sem trúað er fyrir tilsjón með opinberum
stofnunum landsins. Málefni þetta er þess vert, að því
sje alvarlega gaumur gefifm af þeim, sem það er næst,
og leggjum vjer niður pennan í þeirri vissri von, að vjer
þurfum eigi í þriðja sinni að taka til hans og minna á
þann hlut, sem ekki ætti að þurfa þess við.
Ur brjefí úr Árnessýslu 22. marz p. á.
fíjeðan úr sýslu er lítið að frjetta yflr höfuð. Fjen-
arhöld eru enn hjá flestum með góðu móti, að minnsta-
kosti hjá sveitamönnum, en úr Selvogi er sagður hesta
dauði allmikill. J>að hefur því eigi verið ófyrirsynju að
fulltrúar íslendinga á síðasta alþingi, vildu eigi láta það
varða lögum, þó menn misstu skepnur sínar úr hor og
harðrjettil! Farið er þó að brydda á heyskorti á ein-
stöku bæum til sveita, en þeir hafa leitað hjálpar hjá
hinum sem byrgari eru. Líka hafa B menn á Skeiðum
fóðrað sauðkindur á hrossakjöti, og hefur það reynzt af-
bragðsvel; þessir menn hafa gefið kjötið hrátt, bæði reykt
og saltað, og hygg jeg, að engin notkun hrossakjötsins
geti komizt í samjöfnuð við það. L’tlendir bændur gefa
það og svínum sinum, og þykir ágætt. Jeg held annars
að engum ríði fremur á að gefa búsmala sínum krapt-
fóður, heldur en íslendingum, sem beita honum út á
sinuna; og fyrst að Dönum og öðrum akuryrkjuþjóðum
þykir ábati að gefa korn fjenaðinum, þá getur heidur ekki
verið áhorfsmál, að gefa honum hrossakjöt, því að það
er þó hin ódýrasta fæða, bæði hjer og í öðrum löndum,
enda gæti jeg sýnt með ljósum rökum, að það verður
miklu ábatameira að hafa það til fóðurs, en þó það væri
haft beinlínis til manneldis; því sje sauðkindinni gefnir
4—5 munnbitar á dag af kjöti, þá er óhætt að gefa henni
þriðjungi minna fóður, og geta þá þeir er vilja reiknað
hvað heysparnaðurinn muni vera mikils virði, en þó eink-
um, ef menn yrðu að kaupa hey í h'sipundatali um há-
vetur í harðindum.
i
Hinn 6. dag októbermán. f. á. deyði merkiskonan
l’etrina Eyólfsdóttir á Iíálfanesi í Strandasýslu á 61.
aldurs ári, alsystir Jóhönnu Friðriku ekkjufrúar í Flatey
og þeirra systkyna. Foreldrar hennar voru hinn merki-
legi prestaöldungur sjera Eyólfur Kolbeinsson og Anna
systir Eyríks kaupmanns Kuld í Flatey. Petrína sálaða
ólst upp í foreldrahúsum þangað til hún giptist Benedikt
hreppstjóra Jónssyni á Marðareyri í Grunnavikursókn; þau
lifðu 10 ár í hjónabandi og áttu saman 5 börn og eru 4
þeirra enn á lífi. Nokkru eptir dauða fyrra manns síns |
giptist hún í annað sinn Guðbrandi hreppstjóra Iljaltasyni
í Kálfanesi (syni Hjalta prófasts Jónssonar á Stað) og lifðu
þau saman í ástúðlegu hjónabandi í 25 ár og áttu 5 börn
og lifa 3 dætur af þeim.
Petrína sál. var mesta siðprýðis og hreinlætiskona,
og ávann sjer virðingu og elsku allra þeirra, sem hana
þekktu. Hún var gædd góðum sálargáfum og heppnuð-
ust mætavel Ijósmóðurstörf. Hún var ástúðleg eiginkona,
kærleiksrík móðir og umhyggjusöm liúsmóðir.
Fyrirspurn.
Hvað líður hlutum þeim, sem sendir voru hjeðan
frá Iandi í fyrra á gripasýninguna miklu í Lundunaborg?
það væri gott og fróðlegt ef hinir heiðruðu menn í Reykja-
vík, sem fyrir þessum sendingum stóðu, vildu segja mönn-
um, hvernig þetta hefur gengið; hvort hlutirnir hafa kom-
izt til Englands, fengið þar aðgöngu í gripasafnið, og þótt
nokkurs nýtir, eða alls ekki verið sýndir.
X. Y. Z.
Vjer höfum sjeð í blöðunum, að landi vor, herrakand.
theol. Eyríltur Magnússon, sem er oss öllum góðkunn-
ugur af brjefum hans í íslendingi, hefur í vetur predikað
i kapellu einni í Lundúnaborg fyrir Dönum og Norðmönn-
um, sem þar erujafnan fjölmennir samankomnir. það er
sagt, að, þar hafi áður verið prestur frá Danmörku, ennú
irm mölg ár hefur það ekki verið. Gæti nú svo farið,
að Eiríkur staðnæmdist þar og yrði prestur þeirra; er
það að vísu allmerkilegt, ef íslenzkur maður yrði prestur
í Lundúnum, og predikaði þó hvorki á ensku nje ís-
lenzku.
— Eptir manni, sem kom norðan úr Eyafirði hingað til
Reykjavíkur 10. apríl, frjettist að hafíslaustværifyrirnorð-
urlandi, en talsverður snjór og ísalög á landi; skip hafði
verið komið á Skagaströnd, og, að því er hann hafðí
heyrt, til allra kaupstaða í Snæfellsnessýslu.
— Reykjavík 11. apríl. Fyrir fáum dögum síðan voru
litlir sem engir hlutir komnir ofanfjalls — á Eyrarbakka,
þorlákshöfn, Selvogi og Grindavík — en hjer syðra og á
öllum Inn-nnesjum er sagt, að allvel hafi fiskast síðan á
páskum, og það, sem fiskast hefur, sje allvænn fiskur.
Sagt var, að á Páskum væri 3 hundraða hlutur hæstur í
Vogum.
— patj er merkilegt, ef enginn skyldi veríia til þess, aþ upn» aug-
un á stjúrnirmi í dúnskum blötjum um hversu óvinsælt og sk»%-
iegt þat) sje, aí> hafa æþstu embætti landsins árum saman úveitt, og
rugla þeim saman bæþi vií) únmir iægri umboþsleg embætti og eiua
æfista dúmsembætti landsins, álíka og greinin bjor aí> framan sýnir,
a'b múnnum hefur þótt þess vert a?) sýna kostina á þessari gufuskips-
ferþ.
Angiýsing-.
^Vjer undirskrifaðir tökum á móti ull, æðardún
og öðrum vörum, og seljum þær fyrir hið hæsta verð,
sem auðið er aö fá f Englandi, og sendum til baka
borgunina í peningum með næstu gufuskipsferð til
Reykjavíkur. Allar vörur* sendar til oss verða að
vera með þessari utanáskript:
Mssrs. Peacock Brothers,
Sunderland (England).
Care of Messrs. John Charles Robertson,
Grangemouth.
Peacock Brothers Commission Agents,
Sunderland
(England).
— Vilji einhver selja 6. og 12. bindið af fornmanna-
s'ógum, þá býðst jeg til að kaupa við sanngjörnu verði.
Keykjavík, 11. apríl 1803.
Páll Melsteð.
Ábyrgðarmaður: Benidikt Sveinsson.
rrcutaþur í prentsmi()ju!mi í Eevkjavík 1863. Einar póri5i>t*»“-
' '\