Íslendingur - 22.05.1865, Blaðsíða 3

91
husuð yður fyrir framsögumann, en meiri lilutinn hefir
gjört í þessu máli, sem þjer auðsjáanlega leitizt við að
spilla, eins og því. En haldið þjer ekki, að íslendingar
geti eins vel Iátið 10,000 rd. til að byggja hús á þing-
völlum, eins og að greiða mörg 10,000 rd. í kostnað
þann, sem leiðir meðai annars af kláðarollum yðar?
þegar jeg vorið 1840var útskrifaður úr Bessastaða-
skóla, var jeg ráðinn í Eyjafjörð fyrir barnakennara. Fór
jeg þá vestur að finna foreldra mína og reið svo norð-
ur. En áður en jeg fór að sunnan, bað kennari minn,
Dr. Sveinbjörn Egilsson, mig að taka brjef til amtmanns-
Bjarna Thórarensens á Möðruvöllum. Jeg kom að Möðru-
völlum seint á sunnudag. J>ar var þá fyrir Bjarni stú-
dent Bjarnason frá Ásgarði. Ilann var leikbróðir minn
í æsku og síðan skólabróðir, og hafði þá hið sama vor
gjörzt handritari amtmanns Bjarna. Jeg skilaði brefl
Svb. Egilssonar, en amtmaðurtók mjermeðhinni mestu
hlíðu, og kannaðist við frændsemi okkar og var hinn
kátasti. Sagði hann okkur Bjarna J>á vísur nokkrar, er
liann kvað að verið hefði íbrefi Egilsens, ogrjeðjeg, að
Bjarni hefði áður sent Egilsen vísur líks efnis, og væru
þessar andsvar þcirra frá Egilsen; þeir amtmaður og
Bjarni, er báðir voru hinir ihestu söngmenn, sungu vís-
urnar, og nam jeg þær og svo Bjarni stúdent, og skrif-
uðum þær upp og eru þær þannig:
1. Blessaður vertu aldrei áll
eða með kroppinn mjóa;
forði þjer bæði Finnur og Páll
frá því að vera tóa.
2. Líttu, á hve þau leika sjer
iíns á dúknum snoðna,
hann í lykkjum hundrað er,
hún með skottið loðna.
3. þau eru bæði að vjelum vön,
svo vant er milli að gjöra,
sykurvör og sírópsgrön
sýnist á þeim vera.
Bjarni amtmaður fór þcim orðum um vísur þessar,
og svo sínar, að þær heyrði tilþví kyni skáldskapar, er
héti slcrítlur. Beri maður vísur þessar saman við vísur
Bjarna amtnt.: »Væri jeg bara orðinn áll», (sjá kvæðabók
hans bls. 17G), þá sjest glöggt skyldleiki vísnanna. En
jeg get þessa að eins af því, jeg sje að útgfendur ijóð-
mæla Svb. Egilssonar ekki hafa getað fengið vísur þess-
ar, því líklega hefir höfundurinn aldrei skrifað þær í
kvæðasafn sitt, og mun svo geta verið um íleira. En
ekki vildi jeg láta vísurnar niður falla, og það því síður
sem jeg veit ekki, livort nokkurnú lifandi manna, annar
en jeg, geti meðrökum skýrtfrá, hvernig á þeim stendur.
J. P. Th.
f
JÓIIANN GUÐLAUGSSON.
Hví hefir sól með sumri
sigið til viðar niður,
og hretviðri á hausti
helnepju til vor krepjað?
Obbadon fróns á fjöllum
fjörnjótsson dreif að hreyfast;
sagði: »mjer fylg, því feigðar
flyt jeg sigðin bitra.
2.
f niðamyrkri nætur
nú skulum hvílu búa,
mann-engli líf svo linni,
i iægis skauti blautu,
Jóhanni Guðiaug getinn,
guðs ráðstöfun svo tjáir,
æðra heimkynni, en heimi,
hef jeg sál hans gefið.
3.
Fyrðar tveir á fleyi
fylgd sjer tóku gildir.
Vík yfir dranga vildu
voðar yglu sigla;
Jóhann og Sigurð sáum
sjerlegt atgjörvi bera,
gáfum og vinsæld gædda
guð hafði báða á láði.
4.
Brast á stormur sterkur,
strjálaði fönn í hrönnum,
samtök við græði gjörði,
grimmd að framkvæma ramma;
ránarbörn fóru á fætur,
fley upp á að teygjast,
unz þeirra marar marinn
mátti drekkjast í brekkum.
5.
jþá að full-hugum hraustum
helsvefninn rjeði stefna,
einn guð ákvarðað hafði
áralok þeirra í bárum,
lians ráð er hulið mönnum,
hiýtur þó hver að líta,
styrkur almættis stýrir
stundu, himni, og grundu.
6.
Von er þó sorg að svífi
sinni móður liljóðu,
því fyrir ári einu
eiginmann hafði dregið