Norðanfari - 01.05.1862, Qupperneq 6

38
sjá sem limburhds. Tvö fbúbar Iitís stancla út á Oddeyri,
aiinab meslpart af timbri, enn hitt meb regejum og þaki
af torfi, öfcrum gafli af timbri, auk dtbýsa scm rept eru.
(Absen t).
Ælílolt lljarnar Ilítdælakapiia,
Brennheitri svibinn Báleygs glób,
blikandi skært á liildar vengi,
læt jeg um raddar stillta strengi
hljóma skilnabar hinstan ób.
Dagsbirtan sjónum daprast hlýtur,
dularfull æfi brátum þrýtur;
gnaular á beinum eimnis cgg
dtrunnu blófci tæmist negg.
Bilab er sverö, en brostin lilíf,
brjóstiÖ valdísin greipnm spennir
en döpru auga andinn rennir
ytir gjörvallt hi6 litna iíf.
Orustu frægö og fclvisglaumur
floginn er burt sem lifánn draumur.
Einungis björtum bjarma slær.
biikandi vonar sijarnan skær.
þiórólfs og Egils þrekib mest
jvunds í hræloga drífu kaldti
vígdjarfur jcg á vaxtar aldri
jafnan í buga haffi fest.
Agætismenn af afii stóru
ættingjar mínir bábir voru.
Vildi jeg líkjast vöskum tveim,
valbasta þegar kyntu eim.
Lffgafi ástar loga - bif
Ijósfagurt man f gylltum skrtíba,
Eykyndill, vífib eblisprdba,
sigrandi böl og sorgar drif;
elskunnar glæddu undur - varma
unabarskæru ljdsin hvarma.
Lofub varíi frægum linda Gná;
Ijóbin fagnabar söng jeg þá.
Bjeb jeg frá snót um rcgindi'dp
Kefils skeibvönum fáki beita,
hamingju’ og frægöa fýsiist leita
og 8níba glæjtan Sörla hjúp.
75
hegbali sjcr sifíiamlega, og sýndist afi vera mjög glaf nr og á-
Jiægfiur um kveldif. Um morguninn kemur hann ekki til
morgunverbar. Konan bugsar meb sjer afi hann muni
sofa cnn þá, og setur kaflfífi, er lidn ætiar honum á stofu-
ofnin, svo þab skyldi ekki verba kalt. En þegar henni
leiddist, at) hann ekki kom, gekk hún seinast til herberg-
is þess, er liann svaf f, og lauk því liægt upp, til ab sjá
hyert nokkut) gengi ati honum.
Hinn ungi mabur sat þá tippi í rekkjunni vakandi,
hjelt saman höndum og slundi eins og honum hefíi vilj-
at> eitlhvert dhapp til, efa cins og hann væri þjáfcur af
óyndi, efca eitthvafc því um líkt, og tók ekki einusinni ept-
ir því, þegar konan kom inn; en hún gekk til hans og
mælti. „Hvafc gengur afc yfcur, herra undirforingi? og
hvcrs vegna enifc þjer svo sorgbitinn11? Hann leit þá til
hennar mefc augun full af tárum, og sagfci afc foreldrar
sínir hetfci fyrir 14 áruin átt rdmfötinn sem hann heffci
sofifc vifc uin nóttina, en heffcu misst þau f ráninu ásaint
öfcrum eignm þeirra; þetta heffci nd vakist upp fyrir sjer,
og þessvegna væri lijarta eitt svo harmsfullt. Undiifor-
Atti jcg dvöl á Garfca grundu;
gnnnbjartan hjör i styrkri mundu
reiddi jeg þar og forprís fann,
felldi Kaldimar lýiiraustan.
Stólkonnngs ríki frelsafc fjekk
frægast einvíg á Norfcurlöndum,
þar sigurljómi söng á röndum,-
hetfcurinn mjer f greipar gekk.
Tignafcur gylfi gerzkra þjófca
gjörfci mjer aufc og sæmdir bjófca;
en heima’ á Fróni hjartafc var,
hugurinn glafcvær áfci þar.
Svikarans auga rakti vel,
vildi sá minni gæfu spilla ;
vann því mefc Iygnm vífifc hylla,
mitt sem afc unni þanka þel.
Spurfci jeg þafc, cn svifcu sárin;
sókti því hernab næstu árin,
ófús að vitja Isfoldar;
unafcarsólin borfin var.
Beindi jeg gnob um brimla reit
Brenneyja til og liitti þafcra
þann er Gefjunni gamma Ijafcra
tældi fr* mjer og tryggdir sleit.
Sá haffci nægt af Nilar eldi;
nýlega sókt í Dana veldi;
tókum vjer aufc og Wæfils mar,
maklega sneypu fjekk hann þar.
Vestur til Noregs veik jeg þá,
voldugan hitti Stýri þjófca,
vináttu hót og virfcing gófca
stórlátum fjekk jeg Btilli hjá.
þafcan afc foldu fefcra miuna
fluttist jeg heim á strcngja Iinna;
ríkiundufc Iietja þótti þar,
þegar afc búi seztur var.
Ilamingju snaufcur Iireystimann,
hrakinn örlaga köldtim straumi,
hann sein í skörpum skjalda glaumi
berserki tryllta brylja vann
og tröll og vættir helju báfci,
hjá mjer fulltyngis leita náfci.
7G
ínginn var sem sje sonur mannsins, sem rændur var í
Champagne, og scm áfcur er getifc; hann þckkti enní}þá
vel rdmfötin, sem mófcir hans liaffci merkt me?) raufcum
stöfum, er enn þá stófcu í þeim. Ilin gófca kona varfc
hrædd og sagfci afc bdn heffci keypt þessi riímföt afc hiís-
ara einum, sem byggi þar f Neisse, og hún væri sakUus.
þegar hinn frakkneski mafcur baffci klætt sig, Ijct hann fylgja
sjcr þangafc sem hdsarinn bjó, og þekkti bann undireina
aptur. „Munifc þjer eptir“ sagfci hann vifc hásarann, hvern-
ig þjer fyrir 14 árum rændufc trá saklansum manni í Cham-
pagne |öllu, sem liann átti, og tókufc seinast dr rdniinu
hans og sýndub enga mefcaumkun þegar 8 vetra gamali
drcngur bafc yfcur um vægfc? og innnifc þjer eptir licnni
/
systur minni“? I fyrstu vildi binn gamli syndari afsaka
sig mefc því, afc eins og menn vissu, gengi ekki allt sem
rjettvfslegast til f strífcunum, og þafc sem einn tæki ekki,
þafc hxifsafci annar, og hver vildi þá helzt rní sem mostu
sjáifur. En þegar hann skildi, afc undirforlnginn eimnitt
var sonur hjónanna, sem liann liaffi rænt og misþirmt,
og þegar hinn minnti hann á systur sína, varfc hann mál-