Norðanfari - 01.06.1863, Blaðsíða 3

51
Drottinn þjer stjett og stöím fengiS haf&i
aö stjórna búi og einnig lieilli svcit
íorsjálni glögg í framsýni sig vafði
og furbu rjett á margt liib huida leit.
Heiöri þig einnig hiltnir gæddi l)ana,
því hann í anda sá þinn dugnabs þrótt
sem skar sig fram úr fomum deyfbar vana
er fraina tálrnau ísa gjörbi drótt.
Tryggur þú vinur varst í öllum greinum
og vináttunni, hvergi slítib Ijezt.
þó veröld brygblynd baki snjeri ab einum
og buga næbi mótlætingin flest.
iíungiaban þrátt á þínu braubi saddir
og þyrstum svölun ætíb Ijezt í tje,
fátækan oj.it meb gjölum lika gladdir
og gafst þeirn ráb sein betri voru fje.
þó horflnn sjertu sambdb ástvinanna
og sjóuum þeirra er varstn hjarta kær
í heiðri lifir minning mannkostauna
og moldir þínar blessun yflr slær.
aof þú nú vinur vært á grafar bebi,
unz vöku til þjer bendir frelsub önd,
sein engilbjört í æbstu dýrb og glebi
uuir sjcr nú hjá Drottins nábar hönd
J. Á.
I
T
Jólianues Halldórsson.
Jóhannes komst heim úr lieiiu,
lleimili fjekk stjörnum oíar,
Frelsarann meb fögnub iofar,
Eilífann nara eignast seim,
Fátækur varb foldu á,
Flugríkur nú otbinn er hann,
Andlegt dýrbarskartib ber hann,
Skrúbinn aldrei sUennnist sá.
2. Llann var jafnan hreinn í Iund,
Stabfastur, trúr, greindur, glabur,
Gubrækinn og fiómhjartabur,
Nýtti gefna nábar stuud,
Elskabi Gub æ af rót
Bœn og gubsorb rækja rjebi;
líólegur í sorg sem gleti;
þó ab bljesi margt á mót.
3. Vann hann öll sín verk meb dyggb
V7andabur í sinni stöbu,
Meb- þollyndis ge&i glöbu,
Frjáls af ptetíum, falsi, lygb;
Avann lífsins hnossib hitt,
iians þó líkams hyrfi kraptur,
llugarrór gat litib aptur
Yfir dagsveik unniö sitt.
4. Jeg veit til launa ei vinna kann
Veikur mabur hjer á lábi
Saurgabur af synda grábi
Sem Jóhannes sárt til fuiin;
Borgunar mann einn hann á,
þunn rjeb líísins Furstann tínna
Frelsun hlaut því andar sinnar
Hryggb og dómi hafinn frá.
5. Æfiu rúmt var orbin hans
Áttatíu og fjögur árin,
þar til lúinn lagbist nárinn;
Andinn ílaug til Frelsarans,
Ungur gjörist annab sinn
Lifanda Gubs hjá Ijóssenglunum,
Lífs uppsprettu gefur honum
Frelsara sjá sinn og minn
6. Lof sje gubi hann leystur er
lljervistar frá hryggbar kjörum,
Og heims táldrægu prettasnörum,
Margar víst setn veiba hjer;
Hann er hominn lífs á land,
Fagnar þar um eilíf árin,
Af hvar þerrast skulu tárin,
Arnar framar ekki grand.
7. þar utn skylduin þenkja vjer
þab vib deyjum allir hjeban,
lljálp oss Drottinn minn á meban
Lífs hjcr tíb ei cndub er,
Styrk þií vora veiku trú
þegar hinstn þrautir beygja
þá vjer sktilum hjeban deyja,
Hörmung vorri í huggun snú.
Svo líbur æfin út
Alira sem fæbast hjer,
Lífs mæban sótt og sút
Vib síbsta blundinn þver,
Állt er uridir því komiö
Ab Drottins nábar njótum vjer.
jþó finnist Iff hjer iangt,
Leitt gegnum rauna kaf,
Meb andar stríbib strangt
Stormi freistinga af;
Fljótt er þab burtu flogib
Fiamm í eilífbar regin iiaf.

j
í
i
Til þín er traust vort allt;
Trú vora eli og nær,
þá daubans kófib kalt
Kropp vorutn nibur slær,
Önd vora til þín taktu
Sigrarinn dautans Kristur kær.
EialGvin porsteinn Jónsson frá Söriastöbum
(dáinn á Halldórastöbuni),
1.
Man jej þij ættkvistur ungi I
svo liutæU u<j fayur
Uftiutlra run’iÍHii frd runni
iif rólum (jódk jnja ;
inan jcj þín ailutin dsta
uj uityuii Ijósbldij ,
iiityi/hreÍH niulir þar sdfin
udsetnr hajdi.
2.
Olu injer yiulœlar vonir
ókutnins tíma
huymind uui liaysœld ogyœfu
er Idotnast þjer mwudi
kystt ey þij brenhlieitum kossi
oi/ kærleikans örmum
vaj'di od vtdkvæuiu hjarta
med viudttu baudi.
3.
Kii Iwersn völt er ei vonin
um velferd oy jæju
dnœjja líýsins oj yndi
þrí ol/t er ad Idin;
ddiir fid æskunnar draurnum,
þinn undi sjer ly/iti
var bann til hinn.ns IIjijlhdftin
oj hjervistum lukrd.
4.
þnuuig af hetgusti hrifinn
úr hajleudi grcenu,
feyursta föhiadi blómid
o</ fjetí tnd’r d jördu ;
yrdtfiijur sjóu vur ad sjd þij
saklnusi andi,
bcijnst vid iídanir lífsins
oj loks yfrvinna.
5.
Nú þótt ei Ijarta þitt hal/ist
ad Ijarta mjer framar,
oj brostid sje. auycut hid bltda
er brd mína yladdi,
ann jeg þjer eiiifrar sœlu
alls/uiyar jejinn
oj vona vid sjdumst d stdnn
í samfunda heimi.
6.
Baldvin! ó Baldvin! jeg sd þij
blikna oj deyja
syndugum- saklaus-úr heimi
af syndanna sjjöilum
minning þhi býr mjeribrjósti
blessunar andiij
hún strdir himneskum ljóma
d. Ijerveiu mina.
7.
Tilgang hins alvalda eiji
en þótt jeg sjdi,
med þvi ud hefja þij hjedan
til hœda svo semma,
audid mjer samt manþó sidar
þd sjdumst vid ajHur
i ulskjœru ei/ifdar Ijósi
guds diiktun skoda
8,
Sœl var jeg þess adjeg só þig
sonur dsikjceri!
og dstanna batt þig med bandi
vid brjóst mjer vg hjarta;
sæl em ey þess er jeg sje þi</
sídar d hædum
fiittkomimn sœlunnar safnii
i safiu útraldra.
II. J. J).
|iórunn Jnorsteinsílótíír á Fjósum.
(dáin S. júní 1S62).
Sár var og svipmikil
saknabar stundin
be/.tum í blóma
er burt var brilin,
af mjer alin bin
yngsta dóttir,
þab var liin þýblynda
þórunn á Fjósurn.
Ðaubinn gekk djarft ab
því Drottinn leyfbi,
er á barnssæng beib
í böndum dreyra;
einu fyr ári
elskubum manni
gipt, er gjöf sína
gubi þakkabi.
Hún var þeim hugljúf
er hana þekktu,
gúbri meb greind
og gebi stilltu,!
hógvær, hreinskilin,
liugui og gætin,
niaunúbleg mjög
og nijúk í orbum.
Er yfir tvítngt
úr fjögur hafbi
kom iienni kall þab
er krafði reiknings,
en hún óskelfd vib
atlögu dauba
í trausti trúar
tímann fól Gubi.
Kinnfögur, kurteys
er konu sómdi
bjó hennar bros
á blíbum vörum
vænleg ab vcxti
vör í framgöngu,
bagsýn, handlagin,
höfsöm og ybin.
Voru svo visnabar
vtenar jurtir
hún og hennar son
er haffci borib,
en jeg stúb eptir
eikin forna
elskunnar epli sem
af var fallib.