Norðanfari - 01.03.1864, Blaðsíða 4

n'gl sínTivei'S varœennis, Sp pess sjáll'ur a&
hífa minnsiu násegjÖn um hií> rjetta eíli
cg ásigkomuiag hiuía þeirra er hann fjasar
'ú»; *jeu nó þessháttar afglöp, fuilra víta veríi
á einhverjum hreiut ömenntutum hásgangs-
etrák, hve miklu síf tir geta þau veizt tií vórk-
unar manni þeim sem hefir lafaÖ vif menntun
fni blautu barnsbcini.'og'enda jþdtt hann haíi
aldrei komist svo hátt í menntiin ab liœfur
hefM fundist til vtrkilegs lærddmsprtífs, því
iífttr embættisstöbu nokknrrar, mætti þ(5 samt
vænta svo nrikils af honum ab hann varri btiin
ab l*ia svo nrikib, ab irann kynni ab hafa
dálítinn taum á illmálli tungu sinni, og hik-
ábi sjer heldur vib ab leggja einstaka merin
í eineiti meb breint tilhæfulausum getsökum,
ebur rangheritidu frjetta slabri; en ab þessi
þekking hafi ekki verib búin ab festa djiip-
ar rœtur í brjósii höíundar greinarinnar í 12.
descmher blaíi Norbra iieitins 1861. 9. árg.
er irvrn (greiniri) sjálf Ijdsastur vottur, því
eptir aft höfundur — livort sem þab er rit-
atjðrinn sjálfnr sem líkast virbist, ebur ein-
hver amtar — cr búinn ab ljúka undarstörfum
sfnurn, búinn a& lara hamfnium yfir allt aust-
orland, og súpa þar hunang úr hverjum fífli,
rannsaka þar ebli og ásigkoinulag hvers hluiar
á lábi og lög , og leiígja fullnabardúm & hvr.b
eína þar meb heimspekilegri djúpskyggrii og
grannskygght; búinn ab syngja minnisljöb eptir
'merkushi hetjur lands vors, sem enganvegin
mnnu þnrfa ab rýma sœti fyrir Rúrnverja og
Grikkja skáldaverkum; búinn ab aubgavísindi
vor ianda sinna, meb þeim yfrib mikilvægu
bæja og mannanafna vísuni hveijar lengi muim
uppi verba; búin ab aubkenna allar óskria-
hryssnr Norbarilands aptan og framan o. s. frv.;
búinn nb afslanda freystinguna á Undirvegg
og borga húsrábanda þar sómasamlega nætur-
greibann, meb því ab láta Norbra sinn flytja
fregnina innan og utanlands um rækslusemi
og risrii hans; búinn ab veita jörbu vorri alla
mögulega Ijósmóbitr þjónustu, en flytja króga
hennar iit í himingeyminn, og hasla honum
þar nægan völl til ab sparka um, en reka
gamla Móses vorn út( skot, meb allar sínar
kerlingabækur undir hendinni, um sköpun allra
hluta í öndverbu; og ab hóf. hafi þó ab öllu
ekki verib runninn gubmóburi nn vottast helzt
meb þvf ab skjóta hjer inn í, dálitlum kalla
úr svonefndum „Höfbahverfs annál*. Kaflin
hljóbar svona:
„Jrann 12. desember þetta ár (1861) var
um morguninn heibskýrt vebur, náttúran hvfld-
ist í sætum dvala og vaggabi sjer f draumum
um tilkomandi vorblíbu ab vetri libnum, bónd-
inii stób útí , skemmudyrum og hugbi meb
glöbu bragbi ýniist á láb eba lög og var ab
velta fyrir sjer í huga sínum öllu skipulagi
bústarfa sinna; konan gekk urn beina; dóttir
Irjóna sat inni í stofu og var ab blaba í „Pilt
og stúlku“; gribkur gengu ab liversdagsstörf-
unr; fjármaburinn stób hátí f fjalli og geymdi
sauba sinna, og var alitaf ab dázt ab vebur-
kyrbinni, en hvab skebi? á svipstundu liuldist
himininn dökkum skýjum, og ógurlegar þrumur
brutust gegnum loptib og iíktist því ab fjall-
gnýpur fjelli í hyld/pi nokkurt, vobaleyptur
líkar snjáljósum streymdu í sífellu heimskauta
milli, en hin rósama kyrrb ú unn og landi
breyttist á svipstundu í vonarlausann hroll og
ókyrrb, bóndinn skaust inní bæjardyr; konan
flýtti sjer inní stofu ; bóndadóttir þeytti bók-
inni yfir í horn, gamalmennin þnklubu upp á
hyllu eptir grallaranum, en þau er sjóndapr-
ari voru fóru ab liafa fyrir munni sjer ýmist
Pater noster eba Ave Maria; saubamaburinn
þeysti heim ab hásum meb hjörb sína, og allt
varb á tjái og tundri ; nú fóru menn ab geta
þess er þessum undrum mundi valda, voru þá
nokkrir er gátu þess ab þær systur Katla eba
Hekla væru farnar ab rybja hreppa enn einu-
sinni; þá voru abrir er gátu þess til ab ein-
hver Cometan væri farin ab lemjast ntan í
jarbarhnöttinn, eba þá ab jörbiti okkar væri
búin ab taka jóbsóttina ab öbrnm óburbinum
til og þá mundi þeim S.......... ekki til setu
bobib; þá voru enn nokkrir er fullyrtu ab nú
væri komib Ragnarökkur, og þeir Múspellsynir
farnir ab þveita gæbingum sínum um þvgra
og endilanga Bifröst; Joks voru nokkrir er gatu
þess ab ekkert mundi hagga, því þab mondi
sannast ab hark þetta flyti af því ab tikirnar
væru ab fljúgast á í höfti einhvers rithöfundar-
ins, og sú geta rættist, myrkvanum Ijetti og
hin fyrri kyrrb náttúrunnar nábi yfirhönd“.
(Framhaldib síbar).
Heppllegt spursntál.
Bóndi nökkur oían úr sveit, kom eitt sinn
í höfubstab fandsins og var óþekktur öilum,
erindi hans var ab fá hjá háyíirvakiinu frfa
málsókii; daginn cptir ab hann kom tii borg-
arinnar reikabi hann um stræti stabarins og
mætti manni einum velbúnum er ávarpabi hann
glablega og spyr hvaban hann sje, og hvers
erindis hann sje kominn til stabarins, bónda
þótti maburinn góblátlegur og þægilegur, og
segir honum greiniiega frá öllum málavöxtum
sSmrm, og ab því hlinu leitar hann álits þessa
manns #ra, hveit hann eptir þe-surn málavöxt-
um muhi fá lijá siiptamtmanni fría málsókn,
imnn svarar hiklaust, þab er sjálfsagt þjer
fáib fría málsókn, jú þjer skulub fá hiina, og
meb þab kvebur !mnn bónda, sem fcr aii gruna
margt, ab máskje þetta liafi verib stiptamt-
maburinn; verbur nú glabur í anda. Daginn
eptir gengur bóndi npp á skrifstofu stiptamt-
inannsins ber þar ab dyrurn og mikil rödd ab
innan segir honum ab Isoma inn ; bóndi gengur
inn og sjer þar nrann sitjandi á iiáum stól í
lobkápu meb svartar tennur, iiann heilsar hon-
um og hinn tekur þvf án þess bónda virtist
hann líta á sig, því augu hans sýndust iion-
um snúa í vestur þótt bóndi stæbi f austiir
frá tnanninum; fer nú bóndi ab liugsa ab þetta
sje sjálfur stiptamiinabuiinn þó ekki sje álit-
Icgur, hann spyr bónda hvers eiindis hann eje
hjer kominn, bóndi segir honunr þá greinilega
alla máíavöxtu, hann sje hjer kominn tii ab
fá hjá stiptamtmanni Iría malsókn, hinn svarar
nei, hana getur þií ekld fengib þab sje ómögu-
legt iinikkti bónda þá vib, en í því saina kemur
sami maburinn inn á skrifstofuna sem daginn
áiur talabi vib bdnda á strætinu, bóndi vfkur
sjer strax ab horium og minnist heitis lians,
aö hann skuli fá fría nrálsókn þá segir hann,
já já, nei nei, þa þab getib þjer ekki fengib
þab er ómögulegt, nó svarar bóndi, nrálib er
þó öldungis eins og jeg sagbi ybur frá í ga’r,
já þab er þab sanra þjer getib ekki fengib þab,
og Greifinn á iobkápunni herbir á neituninni,
þá spyr bóndi hver af þessum lierium ér nú
stiptamtmabur 11 annar þeirra iiefir heitib mjer
frfrri málsókn enn annar neitab: þá svarar
sá er daginn ábur loíabi, þa þab er jeg, þab
er gott segir bóndi, jú þjer skulub fá fría mál-
sókn jeg er stiptamtmaburinn, og lobkápumab-
urinn þagnati, og bóndi fjekk fyrir þctta
heppilega spursmál fría málsókn.
Skrifab í október 1863 á Vesturströndura.
Dóri.
Sá sem liknar snauduni liann
lánar Drottni.
Vjer erum sannfærbir um ab þessi orb
heil. Ritningar hafa orbib og munu verba mörg-
um veglyndum efnamanni livöt til ab likna fá-
tækum; vjer erum sannfærbir tim, abþessioib
hafi gefib og muni gefa mörgum fátæklingn-
um djörfung til ab trúa því stabfastlega, ab
hann sem er uppspretta allrar líknar og misk-
unnar, mtini einnig fyrir sínar sakir og sjer
veittar velgjörbir á síban segja vib sinn vel-
gjörbamann, „þab sem þjer gjörbub einum af
þessum mínum minnstu bræbrum, þab gjörbub
þjer mjer“, og þetia er lfka vor trú og vor
huggun sem á næstlibnu hausti nutum ebal-
lyndra líknargjafa bóndans Gísla Stepharissonar
á Flaiatungu, en af því vjer irúum því, ab
þab standi ekki á sama rneb hvaba hjartalagi
og unimælum slíkar gjafir eru útilátnar, get-
um vjer ei leitt hjá oss ab geta þess meb hvaba
ablerb og ummælum þessi veglyndi mabur veitti
gjafir þær sem hjer ræbir um.
I haust bobabi hann oss 13 ab tölu sem
öll vorum annabtveggja bláfátækar ekkjur, ör-
eigar eba snaub gamalmenni, heim til sín á
vetrardagjnn fyrsta, án þess vib vissuni hvors
erindis vib skyldum þangab koma. þeK»r vib
nú konuim beim til hans -- þótt nokkrir
yrbu ab sitja heima vegna illvibra og iasleika
— sió hann upp fyrir oss ríkmannlegri veizlu;
lýsti hann því þá yfir borbum, hvers vegna
hann hefbi gjört oss heimbob þetta; og fór
hann þá niörgum og fögrum orbum um þab,
hversu ríkuglega gub hefbi blessab sig og at-
vinnu sína alla æfi, þrátt fyrir sitt margra ára
heilsuleysi ; hversvegna hann í allri aubinýkt
hefbi ásett sjer ab sína lítilfjörlegan vott þakk-
látsemi sinnar vib gjafarann allra góbra hluta,
meb því ab útbýta 200 rdla gjöf mebal þeirra
13 fátæklinga er hann þekkti bágstaddasta, og
ætti hægast meb ab ná til; hafbi hann þegar
skipt gjöf þessari millum áburnefndra 13 þurfa-
manna á þessa leib: »b hann gaf 7 af þcim
sína 20 rd. hverjutn, cn 6 sína 10 rd, hverj-
um, afhenti sfbann eba sendi hverjum sitm sebil,
til ab geta tekib útá gjafir þessar brábustu
naubsynjar sfnar, í liinni ensltu verzlun Hend-
ersons í Grafarós,
Ab endingu er þab mí hin innilegasta
hjartans ösk, allra þeirra sem notib hafa ábur-
nefndra gjaía hins veglynda sómamanns, ab
liann frá hverjum ab kemur öll gób og full-
komin gjöf virbi8t ab blessa hans tfmanlegu
velfarrian og efni, eptir sínum vísdómsfulia
nábarvilja, enn umfram allt, ab hann, þeg-
ar ölht hjervisiar strfbi er lokib, inæiti þá
heyra — af alls liolds dómara — þessi (agn-
abavríku orb til sín tölub: „þú varst trúr yfir
litlu jeg vil setja þig yfir meira, gakk inn t
fögnnb þíns lierra!“
Ritab f ofanverltim desembeníiánubi 1863
af einum er tekib liefir til sín hluta sinn af
gjöíinni.
Th. Th.
Auglýsingar.
Erfingjar Sigurbar Jónssoriar frá Strftu,
í Hálssókn í Geithellnahrepp, sem andabist 19.
desember 1859, innkallast hjermeb til sem
fyrst ab gefa sig fram fyrir skiptarjettinum í
Suburmúlasýslu.
Skiifstofu Suburmúlasýslu 23 j.inúar 1864,
Waldemar Olivarius.
Eríingjar Ketils Jónstonar frá Kjaptcyri,
í Kolfreyjuatabarsókn, sem andabist 25. apríl
1861, innkallast hjermeb íil sem fyrstabgefa
sig fram fyrir skiptarjettimim f Suburmúlasýslu.
Skiifslofu Siiburmúlasýslu 23. janúar' 1864.
Waldemar Olivarius.
Næstlibib haust, ab lokinni fjártökutlbinni,
hvarf frá bnakk mfnum á Gudmanns ióbinni
á Akureyri, ‘nýsilfuibúinn epansreyrs pískur
meb stunginni dl og aubkenndur meb snar-
bandarstöfunum S. M. Sá er fmidib hefir
písk þenna, umbibst ab skila honum til rit-
stjóra norbanfara gegn sanngjörnum fundar-
iuunum.
Fjármörk.
Vagiskorib aptan hægra; Tvfstýft framan
vinstra. Brenniraark Kr A.
Krislján Ásmundsson á Gautlöndnm í
Skútustabalircppi.
Andfjabrab fr. Iiægra, Andfjabrab fr. vintra.
Jóhannes Fribriksson á Sveinströnd í sama
breppi.
Stýft hægra biti framan. Fjöbur og biti aptan
vinstra. Brennimark SESo.
Sigurbur Eiríkg8on á Víbum í Reykjadal í
jþingeyjarsýslu.
Stýft iiægra. Lögg framan vinstra.
lírennimark l’t. I.
Pjctur Jónsson á Tjörn í Abalreykjadal
þingeyjarsýslu.
Gat hægra. Sýlt vinstra.
Kristján Jónsson á Bakka í Svarfabardal.
Mibhlutab í stúf hægra gagnbitab undir. Stúf—
rifab vinstra.
Jón Illhugason á Baldiirsheirni vib Mývatn.
Slúfrifab, biti fram. hægra. Mifhlutab f stúf
vinstra, biti fram.
Jón Jónsson á Baldursheimi vib Mývatn-
Mibhlutab f stúf hægra. Sýlt vinstra biti fram.
Jón Pjetursson á Baldursheimi vib Mývatn.
Mibhlutab í stúf, biti apt. haegra. Sneibrifab
aptan vinstra.
Jónsas Jónsson vinnura. á Grænavatni t
Mývatnssveit.
Mibhlutab i stúfhægra. Stýft gagnbitab vinsfra.
Jónas Jónsson á Skútustöbunr vib Mývatn.
Stýft biti aptan hægra.
Jónas Jónsson vinnumabur á Skútusteb-
um vib Mývatn.
Mibhlutab í stúf hægra Vaglskorib apt. vinstra.
Helgi Jónsson á Skútustöbum.
Ilvatt hægra. Sneitt apt. vinstra, fjöbur fram.
Brennimark : K r J e S.
Kristján Jenssori Hóisgerbi í Ljósavatnshr.
Leibrjetting á fjármarki Inglmundar Sveins-
gonar á Gunnsteinsstöbum ( Húnavatnssýslu.
sem á ab vera: Stúfrifab hægra biti framan,
Blabstýft aptan vinstra fjöbur framan.
Eigandi og tibytgdarmadar lljiiril JÓnSSOIl.
Pr#Dt»bnr í pr«nt»m. í Akir#yri. B. M. Stepháusson.