Norðanfari - 07.04.1865, Síða 3

■sjálfu sjer, fyrir þá, sem þar eru npprnnnir,
efca vanir loptslaginu, og mega afc sínu búa,
en lijer eru þau vandkvæfci á, eins og nú er
eagt, afc engan, sem á annars úrkosti, ætti afc
fýsa þangafc og sízt af íslandi; eins og vjer
hljútum lika afc efa, afc Islendingar geti haldifc
þar heilsti til lengdar og sízt vifc \innu, þar
sem hitinn er afc mefcaitali um árifc í Brasilíu
+ 18.7 en- á Akureyri — 0, og vitum výer
þess fá ef ekki engin dærni f vcraldarsögunni,
afc menn hafi flutzt úr jafn kiildu landi og Is-
landi í oins lieitt land og Brasiiía er, og því
sízt, afc sú nýlenda hafi þrifist.
Vjer skiljum eigi hcldur hvafc menn cru
afc fiýja kuldann? en vita þeir þá ekki, afc
hitinn getur líka orfcifc um of?
Vjer álítuin oss skylt, afc segja þafc sem
vjer vitum sannast f þcssu efni, óskandi afc
menn rasi ekki fyrir ráfc frarn og mefc fásinnu
sinni steypi ekki sjer og síimm í fyrirsjáan-
lega ógæfu — vjer ósktim, afc menn hugleifci þetta
skyngamlega, en taki eigi fullt maik á því,
sem afcrir jafnókunnugir, kunna afc vera afc
gylla fyrir þeim, og —, í hvafa tiigangi?
Menn eiga alia jafna vailega afc trúa
þeim siigum, sein lofa aufcaifum án fyriihafnar
og sclja ekki vissu fyrir óvissu, heldur vera
ánírg’íir og þakka ekaparanum, setn gefur
mönnitm afc finna daglegt biaufc, er menn Iciía
þess í gufcsótta og mefc skynsamlegri ráfcdeild,
eins á íslandi og í öfrum iöndiim, en hvert
land helir sína kosti og ókosti, svo allt jafn-
ar sig.
Búnvciningur.
,BÉTIII ER BIÐLUND BEÐIN EN OF
BRÁÐLEGA RÁÐIN“.
þAÐ færi betur afc þctta rættist á þing-
nianns kosningunni í Skagafirfci, því svo lítur
út, sem þar nuiui ckki verfca kosifc fyrr en í
fyrsta lagi um sumarmál, fyrst kjörskrárnar
eru ekki farnar afc ganga en þá.
Einhver Skagfirfcingnr liefir gjört vel í
því afc benda mönnum á í „Norfcanfara“, afc
Skagafjarfcarsýsla mnni ckki vera svo afskipt
af þingmanna-efnum freinur enn önnur kjör-
drrmi, afc mcnn geii ekki fcngifc sjer þar all-
gófcan þingmann innan bjerafcs, því sá sem
gjörir sjer einhverja grein fyrir skyldum þing-
manna roun jáia, afc þingmafur eigi afc bugsa
inn hag og framfarir hjerafcs síns optar cn
þegar hann situr á þingi, og sá sem hefir
liugmyr.d um hvafc þafc er afc vera fullírúi mun
játa, afc þingmafcur eigi afc ráfcgast vifc kjós-
endur sína ekki einungis um þafc, sein snertir
gjerstök málefni sjálfra þeirra, lieldur líka urn
-»<S-
öl! þau aimennu málefni, sem hann ætlar sjer
efca vill bera upp í sínu riafni og þeirra á ai-
þingi, cn þetta á hann hægast rnefc, ef hann
á heimili innan kjördaemis og því hægra sem
liann er betur settur efca nær mifcju kjördæm-
isins.
Skagfirfcingurinn í „Nf.“, stingur upp á
nokkruin innan hjerafcsmönnum og nefnir þar
fyrstan sjera Jakob á Ríp, og segir hann afc
engin muni geta neitafc því afc sjeraJakob sje
í alla stafci eitthvert bezta þingmannsefni, og
ætlum vjcr afc nregin þorri allrar alþýfcu í
Skagafufci sje honuni samdóma um þetta, því
vjer þckkjum fáa menn sem afc betur og al-
þjófclegar lrafi reynt til afc beina almennum
málefnum í lieiiiavæniegt liorf utan þings en
hann, sífcan 1848 afc vjer lórum fyrst aö taka
eptir ræfcum hans og ritgjörfcum um alþjófcleg
málefni. Hann nmn haía átt talsverfcan þátt
í aö hvetja til lúnna fyrstu þingval'afunda og
í þvf, scm þar gjörfcist; vifc þetta könnufcust
líka Reykvíkiiigar, sein áttu víst kost á mörg-
um líl.legum mönnum, en kusu hann nálega
mefc öllum atkvæfcum til þjófcfundarmanns. Vjer
höfum líka tekifc cptir því, afc Iíonráfc Maurer
tekur þafc fram í athugasemd vifcritgjörfc sína
um laudsrjettiiidi Islands, aö ástæfcur sjera
Jakobs sje á gófcutn grundvelli byggfcar, cnda
mun líka sú skofcun, sein sjera Jakob leiddi
mönnum þá fyrir sjónir, og margir vóru fyrst
móifallnir, vera nú orfcin almennt vifcurkennd.
Sifcan hann kom aptur hjer í fjörfcinn, mun
mega fullyrfca afc hann hafi verifc fyrsti hvata-
mafcur til flestra funda hjer í sýslunni, sem
til fjelagsskapar hafa mifcafc og samverkamenn
hans geta borifc um, hvert hann hefir ekki ætífc
átt mestan þátt í því sem þar liefir gjörzt og
seinast á næstlifcnu stimri var liann kosinn lijer
á sýslufundi í einu hljófci til afc fara á þing-
vallafitndinn.
Iljcr nærlendis mun hann af öllnm vera
talinn hygginu og atorkusamur búmafcur og
einhver liinu hirfcusamasti embættismafcur, vjer
teljum hann því manna líklegastann til afc
mæla vel fram mefc öllu því á alþingi, sem
horfirtii búnafcarlegra framfara ogsem bfgafc gæti
árvakra embættisfærzlu yfirhöfufc, og undir
þassu álítiim vjer mjög komna velfarnan lands
og lýbs. þegar því skagfirfcingurinn í „Nf.“,
segir afc sjer sje óljóst hvert menn niuni koma
sjer saman um afc kjósa sjera Jakob til alþing-
ismanns í þetta sinn, þá getum vjer ckki í-
mytidafc oss hvaö veldur þessum efa hans,
nema ef þafc skildi vera lítilfjörlegur kur ein-
stöku höffcingja sem þætti sjera Jakob vera
allt of alþýílega lyndur, cu vjer ætlmn afc
einmitt þetta ætti afc mæla fram mefc honum,
bæfci lijá Skagfirfcingnum, sem aufcsjáanlega
sjálfur álítur hann bezta þingmannsefnifc í
sýslunni, og hjá öllum skynsömum alþýfcu-
mönnum. Vjer teljum líka sjera Jakob lík-
legastan manna til afc æfa bændur svo vifc
umhugsun aimennra málefna, afc vjer Skag-
íirfcingar eigum eptir 6 ár lifcin efca fyrri kost
á afc veija um bændur fyrir aiþingismann, — þafc
er saunarlega akafci hvafc fáir bændur \enja
sig vifc ræfcur og ritgjörfcir um almennn mái-
efni —. Uppástunga Skagfirfcingsins um vara-
þingmanninn líkar oss vei.
Vjer vonum afc ritstjóri Norfcanfara ijái
línum þessum rúra í biafci sínu, því heldur
sem þær eru ekki annafc en ástæfcur fyrir hans
eigin uppástungu.
Skrifafc í febrúarmánufci 1865.
Nokkrir skagfirfcingar.
ÁVARP TIL SKAGFIRÐINGA.
NÚ lífcur þá afc þvf, kæru Skagfirfcingari
afc þjer eigifc í einu hljófci afc kjósa afcalþing-
mann og varaþingmann til næstu alþinga 1865
—69. „Skal því vel vanda sem lengi skal
standa“. Einhver Skagfirfcingur hefir orfciö til
þess í „Norfcanfara“ þ. á. nr. 1.—2. afc rita
um kosningar hjer í sýslu og stinga upp á
ýinsum mönnum til þingseíu, nefnir hann þar
til nokkra menn úr bændastjettinni, sem Skag-
firfcingar ekki þyrftu afc bera kinnrofca fyrir,
erum vjer á sama máli og hann, afc flestir al-
þingismenn, væri ur bændaílokknum, og hefir
herra Jón Sigurfcsson í ritgjörfc einni „Nýju
fjelagsritunum“ tekifc hið sama fram; bændur
vita bezt þarfir alþýfcunnar og hvar helzt skór-
inn kreppir afc lienni.
En þafc er sífcur en ekki afc vjer fyrir
þafc höfum neitt á móti sumnm embættismönn-
ura vorum; því margir þeir sem hafa haft setu
á alþingi, hafa framfylgt málefni bænda og
verifc hinir alþýfclegustu, cnda er þeim skylt
málib í því aö etyfcja fætur þjófclíkamans, „því
bóndi er bústólpi".
Afc nokkrir menntafcir og Iærfcir menn
eigi setu á alþingi er naufcsynlegt, þar sem
vifc hálærfca konungkjörna menn er afc tefia,
sem leifcbeina bændum í hinum vandasamari
rnálura, „því betur sjáauguen auga“. En hvafc
sem nú þessu lífcur, mnnum vjer samt ganga
fram hjá þeim en kjósa menn Úr bændaflokkn-
um í kjördæmi voru og halia kosningu afc
þeim tveimur mönnum sem áminnst grein í
„Norfcanfara“ — mefcal annara — ræfcir tim,
og öfcrum tveimur sem yjer nú stingum, upp
á. — þafc eru: Sveinn Sveinsson í Haganesi
og Egili Gottskálksson á Skarfcsá —; hinir
erum dyggfcugir, Jeg heli kynnst Natan f 50
ár og segi y?ur þafc satt afc jeg iiefi opt tekifc
eptir mörgum brestuni í fari lians, þeim sem
bfcmra eru óljósir og veit jcg Iiann verískuldar
e^]ii alian þann lofstýr, sem menn veita
honum.
þegar greifinn hcyrfci þetta, benti hann
þcim sem mefc honum voni afc ganga afsíöis,
hjelt svo áiram afc spyrja Natari, því. Itann
hugsal'i iiann væn þjón, sein væri enginn vinur
Natans. þoiti honum þetta bera hanúngju-
samlega fil og niundi þessi mafcur hjálpa sier
afc koma fram eiindinu. Uann bafc hann því
afc haga því svo til afc Natan sæi sig ekki, en
koma tii sín í búsifc hjá veginum, þar nmndi
hann taka náttstafc; skyidi eigi yíra þess ef
hann gjöríi þetta fyrir sig. Natan sagfci hann
þyrfii engu afc kvífca; væri lionum heimilt afc
setjast afc í þessu húsi efca hvcrju öfcru þar í
nánd; „þó Natan eigi öll þessi hús mun jeg
ejá ura afc engi þjóni yfcur þar annar en jeg;
hefir herra rainn falifc mjsr á hendur afc taka
á móti öilum, sem hingafc koma“. þetta fjell
greifanum yfrifc vel og kallafci þjóna sína til
sín. þá tók Natan hest greifans og bafc þjón
sinn afc ieifca hann í hestiuís, en sagfci eins-
lega vifc þjóninn : „þú skalt sjá um afc eng-
inn í húsi mínu láti bera á liver jeg er, efca
nofni mig meo nafni*.
Bofcum hans var hlýtt vandlega. Greifinn
var leiddur inn í skrautlegt herbergi. Natan
þjónafci afc borfcum um kvöldifc og dvaldisífcan
einn hjá honum. þá gjöifci greilinn hann afc
tiúnafcarmanni sínutn, sagfcist vera frá Nea-
pelsborg og dnldi ekki erindi siit; kvafc harin
Natan hafa gjört sjer og sinni ætt iiina mestu
svíviríingu. Sífcan gaf fiann trúnafcarmann-
inurn 100 ducata og bafc liann styrkja sig afc
koina fram hefnd sinni; ,sag?ist svo mundi
taka hann mefc sjer og launa honum ríkmann-
lega lijálpina.
Natan haffci grunafc þegar í upphafi, cr
greifinn talafci um Natan og hann sá ytirbragfc
lians livort erindi hann mundi eiga, því harm
haffci frjett áfcur hversu greifi þessi hafci
keppst vifc afc verfca frægri en Natan fyrir góí-
gjörfcir, en ekki uimist þafc heldur eytt aufcæf-
um slnurn. því skyldi hann nú afc þelta illa
sáfc hanns mundi vera sprottifc af öfund og
örvæntingu. Hann tók móti ducötunum og
ljet ekki ekki bera á afc sjer bryggfci, gekk
sífcan afc glugga og sýndi greifanum dálítin
lund skammt þafcan. llann benti greifanum á
lundinn og sagfci: „þarna getiö þjer fram-
komifc viija yfcar á morgun. í þessum lundi
gcngur Natan skeintigöngu hvern mörgun. þvf
skulufc þjer dyljast þar mefc þjónum yfcar; en
jeg nuin vitja yfcar og vfsa yfcur veg hjefcan
er þjer getifc flúifc, þegar þjer erufc búinn afc
vcga manninn".
Greifinn gladdist af þessu ráfci fafcmafci
vin sinn og bjó sig undir komandi morgun.
Natan baufc honum gófca nótt og sk'ddi vik