Norðanfari - 26.09.1865, Blaðsíða 2

— 58
valda eigin kona og rae8 henni mannvænleg-
ustu börn; þau eignu&ust 16 börn alls, og lifa
enn 12, ílest fuiltí&a og eitt gipt, 4 voru dáin
á undan fööurnum, eitt fulltí&a, frumgetni son-
urinn, afbragb jafnaldra sinna, er dó 25. jan-
úarm. 1859. því næst var hann gdbur
efnamabur, bj<5 mikiö og vel og var jarft-
eigandi, og þótt ómegftin hl*8ist á bann, juk-
ust efni hans en minnkuÖu eigi. Gubhrædd-
ur maíuir var hann. þab eýndi sig meí) einu
or8i í því, afe hann vildi í engu vamm
sitt vita. Hann var rjett trúa&ur. fast trú-
a&ur, kirkjurækinn, hófs- og sparsemdarma&ur
einstakur og mikill iljuma&ur, hreinskilinn og
og einlægur vi& hvern sem í hlut átti, þótt
eigi væri hann ætíb mjúkur á manni fyrst í
stab, einkum vi& ókennda. Hann var merk-
ismafeur, því auk þess sem áfeur er talife,
var hann fjölhæfur smifeur, haffei mikla nátt-
úrugreind, frófeleik talsverfean, nokkufe útlend-
an, en einkum innlendan; sjer í lagi var hann
vel aö sjer í trúarlærdómi vorum og heilagri
ritningu.
Ekkjan, börnin, heimilife, sveitin, margir
kunnugir fjær og nær sjá þessum elskuverfea
merkis- og dánumanni á bak mefe eiplsegum
og sárum söknufei. Gufe gefi voru landi
margahans líka!
t
Eptir afe jeg var búin afe sjá á bak, ást-
kærum ektamaka, og elskaferi mófeur, þóknafe-
ist Drottni líka afe taka frá mjer einka son
minn Magnús Magnússon, 24 ára gamlan, hinn
3. ágúst f. á.; var mjer í mínum þröngu kring-
umstæfeum missir hans nokkufe þungbær, því
auk þess, afe hann ungur og gamall sýndi
mjer öll þau hlýínis- og elsku merki, sem
gott barn getur sýnt foreldri sínu, þá var liann
í öllu tilliti llklegur til afe geta mefe sóma stafe-
ife í stöfeu þeirri sem honum var ætlufe; liann
var mesti fjörntafeuv, röskur til hvers er hann
gekk, skcmtinn, glafelyndur, og ávann sjer
hylli allra er hann umtrengust; og þafe sem
gluddi mig mest af öllu, — gnfehræddur og
ráfevandur. En þó mjcr falli tilfelli þetfa nærri,
vil jeg samt mefe aufemýkt gefa mig undir vilja
míns himneska föfeurs, ,því jog veit ufe allt
ltvafe hann gjörir er gott, og afe þeim sem elska
hann, skulu allir hlutir samverka til hinns
bezta.
þessum fáu línum, ásamt hendingum þeim
er þeim fylgja, bife jeg hinn heiferafea ritstjóra
„Norfeanfara*, afe veita vifetöku í blafe sitt,
Jeg veit Gufe minn, afe sæll er sá,
sem þú í miskun agar.
Jeg veit þín alskyggn augu sjá
ætífe hvafe bezt mjer hagar;
líknsaman föfeur þekki’ eg þig
þó stundum lífei yfir mig
dymmir mannrauna dagar.
Jeg tel mig sæla, því afe þjcr,
þóknast hefir í mildi
sorgarbikar afe senda mjer
sern afe jeg tæma skildi;
mundi jeg vilja mögla’ um þafe
mjer þó aö berist höndum afe
annafe en æskja vildi.
Jeg fe! mig Drottinn, aufemýkt í,
algófeum vilja þínum;
skjálfandi hendi skal jeg því
skerfi taka vife mínum;
vorkunnsamur þú verfeur mjer,
vanmáttug skepna þín sem er,
sem blýfe mófcir börnum sínum.
Himneski fafeir þegar þjer
þóknast mig hryggva afe gjöra,
frclsarans dærni fagurt mjer
fyrirmynd æ skal vera.
Lífs þó mjer finnist leifein myrk
líknsami Gufc mjer veiítu styrk,
minn kross án mögls afe bera.
Alvizku þinni er ekkert leynt,
einn veiztu hvafe mig grætir;
ástvina missi eg hef reynt
ekkert stundlegt sem bætir.
þú sem tehir mín höfufe hár
hjartans andvörp og sorgartár,
ei sífeur grant afe gætir.
Frændur vini og raerka mjer
mildi þín gaf afe hljúta,
fæstra þeirra til fylgdar hjer
fjekk eg þó lengi’ afe njóta!
einmana’ afe stundi’ eg uppi senn
alla vifeski'in kærstu menn,
tiörmiinga bylgjur hóta,
Nú minn einka jeg syrgi son
sviptan lífinu í skyndi,
mfn ellistofear vænleg von
var hann og daglegt yndi,
bezta skeifei síns aldurs á
er hann tekinn injer burtu frá,
svo enn, um sárt jeg bindi.
þunghært afe vísu þykir mjer
þetta mótiæti afc reyna,
en gott er afe vera grætt af þjer
græfcarinn allra meina.
Óbrigfcu! sannleiks orfein þín
eru í lífi og daufea mín,
huggunar lindin hreina.
Hjerveru minnar síuttu stund
stöfeuglynd vil jeg bífca,
þar ti! ástvina fæ jeg fund
fyrr en vsrir mun lífca;
vonin gefur mjer vissu þá:
vini mfria jeg skuli sjá
í frelsarans fafemi blýfca.
6, hverou farsæl er eg þá,
alls kyns er þrautir lynna,
en laus vife sorg og synd eg má,
saknafca vini finna,
og ekkert hindrar um eilíffe mig
alvaldi Gufe afe lofa þig,
fyrir lausn mína og niinna.
Mófeirin: Blaría Hannesdóttir.
f
MAGNÚS MAGNÚSSON.
Um yndælan vormorgun úti jeg var
árlega staddur f fjallahlífe grænni,
> haffei jeg enga áfeur sjefc vænni
ylmsætu blómin glönsufeu þar.
Fallega sungu fuglarnir smáu
er földust f blómanna dýrfelegum reit
fallega lækirnir bunufeu bláu,
hlómfagra vökva gjörfeu þeir sveit.
Heifcur og fagur mjög himininn var,
en hlæjandi sunna úr marar gekk djúpi
og jörfeina íklæddi albjörtum hjúpi,
engan skugga á svo afe bar.
Eg varfe af þessu yndæli hrifinn
sem aiblómgvufe náttúran virtist mjer Ijá;
minn var þá andi til hæfeanna hifinn,
liann vildi eitthvafe meira þar sjá.
í vetfangi sama um himinin há
harmþrungnu skýiri dreifa sjer gj'irfeu,
allt fannst rpjer dapurt og dofife á jörfeu
dansinum hættu fuglarnir smá.
Lækirnir sorgarnife Ijeku mjög dymmum
líka í fjöllunum drundi náhljófe,
jeg varfe helkulda gagntekin grimmum,
en græna hlómiö fölnafe hvert stófe.
Hvafe veldur þessu hugsa jeg rjefe,
en heyrfei þá röddu svona mælandi:
„Ileilagir englar afe helgunar íandi
þíns bjartkæra vinar, sál fara mefe“ ;
söknufei hrifinn hrópa jeg gjörfei
liví ertu elskafei fóstbrófeir minn,
helstungin daufeans hárbeitlu sverfei
hæfest þegar glansafei lífsdagur þinn?
Allt eins og blómin í hlífeinni hjer
hlutu afe skrælna af megnum nákulda,
eins fyrir daufeans allinu hulda
æskan þín blýfea fölnnfe nú er.
Allt eins og fuglar sem fallega syngja
fögrum í Inndi og sitja í krans,
vinanna fjöldi vann þig umkringja
vænan stígandi glefeinnar dans.
Scm lækurinn blái bunar mjög tær
og bætir gvasvöxtinn á hrjóstugu landi,
Svo þínar gjafir glöddu þurfandi,
Gufei og mötinum þú jafnan varst kær.
þín unnusta sáran söknufe má reyna
sem kættu forfeum glefeinnar jól,
þá ástin sjer Ijek í hjartanu hreina
setn himni á blálim, skínandi sól.
Man eg þig clskafei ættbrófeir minn
orfefærife stillta og vifemótife hlýi'a,
sem afe þig prýddi, en frelsislund frífea
fallegi auglysti svipurinn þinn.
Heppnar og fjörugar gáfnr þú geynvdir
Gófeur vife alla og skeratinn uin leife,
stöfeugri hlífeni vife Gufe ekki gleymdir
hann gjörfei þig sælan í lífi og deyfe.,
Yinfastur hógvær og hreinskilin eins
hvívetna gætinn í orfei og verki,
Stófest þú und fvelsarans strífeanda merki
stöfeugt og mattir ei heirtts glisife reins;
aufeife þjer laugra varfe lífdaga ekki
en lifir þín minnirig sem betri er en fje,
sálin þá losnafei holdsins vife hlekki
himins til byggfea, mefe fögntib liún stje
Alsæll þú lifir þar útvöidum mefe
aibjörtum rjettlætis sveipafeur klæfeum,
og alls kyns himneskum aufegafeur gæfeum
alveldi Drottins færfeu þar sjefe.
Ó, hvílík sæla og unafearbiýfea
enginn sem skilja daufeiegur kann.
Heims þegar endar mín hjer.vistin strífea,
Ilittumst vife glafeir í sHilunnar rann
Ó B.
t
Fstg! éinn úr fjarlægu Iandi
flutti mjer harmsögu þá,
sem afe er svona hljóíándi:
— sviplega þar vife mjer brá —.
„Daufeur er mæringur mætur,
— vife mirining han? faila mjer tár —f
Magnús Bjöms mögur ágætur
manndyggfea vinuiínn klár“.
'r * y
Hulife er höfufe þittt rnoldu
hryggir þafe sáriega mig,
cngan vin framar á foldu
fæ jeg eins tryggvan og þig.
Afeur þá ungir vife saman
æskunnar Ijekunt vife spil,
margt þá vife gjörfeuin oss gaman
glefei og ánægju til.
Ilverfandi tífein ei tefur
tímarina uppfylling ná,
daufeinn ei grand bife ogs gefur
gengur hann ekki fram hjá.
Fágafeur fannhvftum hjúpi
fi'æridi ástkspri prt hií. ,,
geymdur í grátþöglu djúpi
grafar, hvar bi'undarfeu nú.
Syrgja þafe lir'ar og frændur
fafeir og mófcir ástkær,
fljótt hvafe þú fjöri varst rændur
og fangafcur daufcans í klær.
Vizka þjer veittist mefe aldri
vonar um hrfdegis stund,
hataöir aumingja aldrei
allt fram afe sífeasta blund.
Hngprýfei sæmdur og súina
sannleikans elskafeir ljós,
æfi þín endafei fróma
sem árdegis ný fölnar rós.
I
Hylli æ hafi)iifeu manna
liafnafeir gófeverkum sízt
jeg má og sjerhver þafe sanna
svo mun þjer hvívetna lýst.
I sarnverkis störfum áfe strífca
stófestu sera hetja mefe averfc,
heiöur þinn hrópafeist vífea
af hjervistar skammvinnri ferfe.
Srflafean þig æ jeg syrgi
söknufenr hjarta mitt sker,
alvot mín augu því byrgi;
eilífðin blasir mót þjer.
Tvisvar varst tíu’og sjö ára
trúfasti vinuriun snaufes,
meinleg þá mótiætis bára
mæddi þitt hjarta til daufcs.
Ileims ertu horfinn frá strífei
hafinn í sæhmnar reit,
þar fafemar þig Frelsarinn blýfei
l'agri ntefe englanna svcit.
Fagur þá frifearins andi
ferfelúnum hvílu þjer hjó,
8álin á sæluniiar lattdi
sífelldti litir í ró.
Sífcar meir fæ jeg þig finna
fjörgafean lífs eptir nótt,
mínir þá lífdagar lynna
lífeur afe fundura þeim skjótt. J.